Vinz Boaz.

Maandag 13-05-2019
Het is maandag. Vandaag 36 weken en 5 dagen zwanger. Ben echt aan het aftellen, want ik heb het best wel zwaar. Hou enorm veel vocht vast en voel mij echt zo'n wandelende skippybal. Ik wou tot 36 weken doorwerken, maar i.v.m. dat de kleine enorm weinig beweegt en het vele vocht dat ik vasthouden, ben ik toch maar met 34 weken gestopt (advies van de arts hoor. Ben best wel een beetje eigenwijs).
Mijn zwangerschap was verder een goeie zwangerschap. We waren ook ontzettend blij en trots op deze zwangerschap, want na 1 jaar zelf proberen zwanger te worden en 9 maanden met hulp van hormonen was het dan toch gelukt.

Vandaag nog even gezellig afgesproken met de meiden van CP (central pregnancie). We gaan nog gezellig samen lunchen voordat alle baby's geboren zijn. De 1ste is er al af en we vragen ons met zijn allen af wie de volgende gaat worden.
Na deze lunch even lekker rustig aan gedaan. Omdat de kleine zo weinig beweegt ga ik soms poosje op de bank liggen om toch de bewegingen proberen op te wekken/voelen. De kleine ligt namelijk ontzettend onhandig. Hij ligt in stuit ligging met het gezicht naar mijn rug toe. Dus de bewegingen zijn bijna niet meer voelbaar, daarom wordt er ook elke 2 dagen een CTG gemaakt.

Na het eten nog even samen met de aanstaande papa in de tuin aan het werk. Ik wou in huis van alles gedaan hebben, maar heb toch de hele week de tijd en het was juist nu zo mooi weer.

Rond 9 uur lig ik even lekker op de bank, en tegen 10 uur geef ik aan dat ik ga douchen en dan lekker naar bed ga. Ik stap van de bank af, zet 2 stappen richting de keuken, en ineens voel ik allemaal water langs mijn benen stromen. Ik kijk Maurice aan en zeg: "Volgens mij zijn mijn vliezen gebroken." Maurice geeft aan dat dat nog niet kan en kijkt mij met ongeloof aan. Toch maak ik hem duidelijk dat er echt water langs mijn benen stroomt, en het blijft maar stromen. Ik weet zeker dat ik niet aan het plassen ben. Vol schrik staat hij op en vraagt aan mij wat we moeten doen.

We bellen eerst maar naar het UMCG (i.v.m. verdenking van hartaandoeningen Brugada syndroom moeten wij bevallen in het UMCG Groningen.)
Krijg een enorme aardige mevrouw aan de lijn die mij verteld dat ik rustig moet gaan zitten en dat ze een verloskundige mijn kant op sturen. Ook werd er een ambulance gebeld zodat ze mij op komen halen.
Ik mocht niet meer zelfstandig in de auto zitten, omdat ze bang zijn dat de navelstreng gaat zakken. Bij de echo van 36 weken hadden ze namelijk gezien dat de navelstreng onder de voetjes zat en de kleine lag in een kleermakers zit.
Maurice pakt alle spullen bij elkaar. Zet de Maxi-Cosi in de auto en gaat zelf nog even gauw douchen. Als hij klaar is, is de verloskundige er ook al en komt de ambulance er ook al aan.
De verloskundige kijkt mij verschrikt aan en vraagt waarom ik niet lig. Ik vermeld haar dat ze in Groningen hadden gezegd dat ik moest gaan zitten. Gauw werd ik naar de bank gestuurd en ging ze luisteren naar het hartje. Deze was prima in orde. Zou deze niet goed zijn was Groningen namelijk te ver en werd het een ziekenhuis in de buurt.

Ik moest meelopen naar de brancard en werd klaar gemaakt voor een ritje naar Groningen. Tegen Maurice werd nog gezegd dat hij rustig die kant op moest rijden en zo vertrokken wij richting Groningen.

Onderweg begonnen de weeën. Vooral in mijn rug. Aangekomen in Groningen werd ik naar de verloskamer gebracht. Het was onderhand al bijna half 12.
Daar deden ze nogmaals een echo en deze zag er goed uit. Wel werd mij verteld dat ik moest blijven liggen met gevaar voor zakking van de navelstreng. Ik werd ook aangesloten een een saturatie meter en een CTG apparaat.

 Ik gaf aan dat ik moest plassen. Ze vertelden mij dat dit goed moment was om een katheter te plaatsen. Wat deed dat zeer!! En het gevoel van dat je steeds moet plassen is nog vervelender. Ondertussen kwamen mijn weeën eigenlijk al snel om de 2 minuten. Wat ik vooral vervelend vond was dat ik niet mocht lopen of douchen want op deze manier weeën opvangen is bijna niet te doen. Af en toe drukte Maurice in mijn rug en ik kreeg een warme doek. Ondertussen moest ik wachten op de OK. Er was namelijk nog iemand voor ons. Wel kreeg ik vast een OK jasje aan.

Om 2.30 haalden ze ons eindelijk op. Die weeën bleven maar komen. Ik heb weinig mee gekregen van het ritje naar de OK.

Bij de OK aangekomen werd Maurice meegenomen om een wit pak aan te doen en werd ik klaargemaakt voor de operatie.
Ik moest gaan zitten. Er werd een ruggenprik geplaats. Dit ging tot 4 keer aan toe fout. De 5de keer was het raak en al gauw werden mijn benen doof. Ik werd getild naar de OK tafel en er werd een doek geplaatst (scheiding). Zodat we niet mee konden kijken

Om 3.46 werd onze kleine man dan geboren. Vinz Boaz. We mochten hem even 2 sec zien. Hij werd direct weg gebracht. Hij kon bijna geen ademhalen en huilde ook nog niet. Maurice ging achter hem aan. Ook daar kon hij slecht zelfstandig ademhalen en kreeg hij hulp van een CPAP apparaat. Maurice werd even terug naar mij gestuurd om mij over onze kleine man te vertellen. Maurice vertelde mij dat Vinz slecht kom ademhalen. Ook zat zijn nekje helemaal scheef. Had een deuk in zijn hoofd en knie. Bij zijn ene voet zaten zijn teentjes over elkaar.

Na het vertellen is Maurice terug naar Vinz gegaan en werd ik verder dicht gemaakt. Vinz kreeg slangetjes door zijn neus voor extra zuurstof en werd meegenomen naar de neon nanthologie.
Ik werd naar de uitslaapkamer gebracht....