Vier keer begon mijn bevalling

Het begin

“Eigenlijk begint mijn bevalling al op 21 oktober 2019. Ik was toen 31 weken en 4 dagen zwanger en doordat ik regelmatig last had van harde buiken had ik al complete bedrust voorgeschreven gekregen. Die nacht had ik weer veel last van harde buiken, maar ze waren pijnlijker dan normaal. Ik moest ze echt wegpuffen. Ik maakte mijn man wakker: “Schat, volgens mij moeten we de verloskundige moeten bellen want ik denk dat de bevalling is begonnen.” Mijn man is heel nuchter en zegt: “Joh, ga dan ook eens rustig liggen, dan zakt het wel weer weg.” Maar na vijf minuten en vier ‘harde buiken’ hebben we toch maar snel de verloskundige gebeld, die was er binnen 15 minuten. Omdat ik nog geen 32 weken zwanger was mocht ik nog niet in een regionaal ziekenhuis bevallen. De verloskundige vertelde ons dat we er rekening mee moesten houden dat ik straks misschien met de ambulance naar het Radboud ziekenhuis in Nijmegen gebracht zou worden.”

Aangekomen in ons eigen ziekenhuis

“We kwamen in ons eigen ziekenhuis en ik moest aan de monitor. Ik bleek inderdaad al flinke weeën te hebben. De ambulance stond stand-by om me naar Nijmegen te brengen. Gelukkig bleek ik nog maar één cm ontsluiting te hebben. “Dat biedt hoop.” Zeiden ze in het ziekenhuis. Meteen kreeg ik weeënremmers en longrijpers en er werd besloten om af te wachten. De volgende dag kwamen er, ondanks de weeënremmers, toch weer frequent harde buiken waardoor besloten werd weeënremmerpil ¾ eerder te geven. De ambulance werd weer stand-by gezet om me naar Nijmegen te vervoeren maar gelukkig werkte de medicatie snel en kon de ambulance weer afgebeld worden.”

Angstige minuten

“Die avond word ik niet lekker en vraag ik of ik voor de zekerheid even aan de monitor mag. Binnen no-time zak ik weg met een hartslag van 160, gelukkig bleef de baby stabiel. Direct stonden de gynaecoloog en een arts van de hartafdeling aan mijn bed om te kijken waardoor dit zou komen en wat nu de beste optie is. Weeënremmerpil 4/4 werd nog even uitgesteld en weer werd de ambulance klaar gemaakt voor vervoer. Eerst maakten ze nog een hartfilmpje om te kijken of er een afwijking te zien was. Gelukkig was dat het niet. Na 45 angstige minuten kwam ik weer bij en kreeg ik mijn laatste medicatie weeënremmers. We mochten nog even afwachten en als het goed ging hoefde ik niet naar Nijmegen. Ik was op dit moment net 31 weken en 6 dagen zwanger.”

Samen met de gynaecoloog aftellen

“Toen viel alles stil. De bevalling was weer geremd en ik mocht in ons eigen ziekenhuis blijven. We waren samen met de gynaecoloog de uren aan het aftellen en met precies 32 weken kwam ze dan ook juichend de kamer binnen. Ik mocht naar huis, op één voorwaarde: ik mocht niks meer doen, behalve mijn loopjes naar de wc en naar de koelkast. In een rolstoel ging ik naar huis, gelukkig met onze baby nog in mijn buik! Toen ik thuis eenmaal gesetteld was wilde ik graag even onder mijn eigen douche. Mijn man hielp me mee en daarna kon ik fijn op de bank liggen. Ik merkte al snel dat ik wat last kreeg van mijn rug en de pijn werd steeds heftiger. Nog geen tien minuten later kon ik niks anders meer dan huilen van de pijn.”

Weer het begin van de bevalling?

“Direct belden we het ziekenhuis en we moesten acuut weer komen. Zou dan nu alsnog de bevalling begonnen zijn? We waren immers pas drie uur thuis geweest en nu konden we al weer terug! Na veel onderzoeken bleek het niet de bevalling te zijn, maar onze kleine man was gaan bewegen en is met zijn dikke billen tegen mijn nieren aan gaan liggen. De pijn die ik had kwam dus door nierstuwing. Na nog een week in het ziekenhuis met pijnstilling mocht ik weer naar huis. Meneer was ingedaald en de pijn was weggezakt. Op dat moment was ik 32 weken en 6 dagen zwanger.”

Te laat voor de wc

“De dagen en weken verstreken en gelukkig was alles rustig. Ik pakte de draad weer op en ging weer kleine beetjes wandelen omdat ik mijn spieren weer wat kracht moest geven. Ik was precies 35 weken zwanger toen ik ’s avonds dacht dat ik net te laat was voor de wc. Er had wat gedruppeld maar ik ben weer in bed gaan liggen. Ik dacht nog: “Joh, met dit termijn… De kleine is groot dus is het niet gek als je wat verliest.” De volgende dag, ik zit met mijn vriendinnen bij de McDonalds te eten, merk ik dat ik iedere keer wat vocht verlies als ik lach. Eén van de vriendinnen is kraamverzorgster en ik vraag terloops hoe het is om vruchtwater te verliezen. Ze legde uit hoe het rook en als je het idee hebt dat het vruchtwater is dat je het eigenlijk wel weet. Ergens zei mijn gevoel dan ook dat ik vruchtwater aan het verliezen was. Eenmaal thuis heb ik mijn gevoel gedeeld met mijn man en we besloten het nog even aan te kijken. De hond moest nog worden uitgelaten en de bevalling was geremd… Ik was pas 35 weken en 1 dag zwanger, dus kleine kans dat ik nu wel zou gaan bevallen.”

Toch naar het ziekenhuis

“Een uur later besloten we toch maar om te bellen, mede door het aandringen van mijn vriendinnen. Daar gingen we dus weer, voor de derde keer naar het ziekenhuis. Zou het nu dan wel beginnen en kunnen we dan nu wel ons kleintje vasthouden? Meteen werd duidelijk dat het inderdaad vruchtwater was! Maar er was geen wee te bekennen. Ergens voelde ik een kleine teleurstelling. We hadden weer een valse start van de bevalling. Ik mocht niet naar huis, de kans dat binnen vier dagen de bevalling alsnog op gang zou komen was groot en omdat ik al ontsluiting had kon het heel snel gaan zonder dat ik het door zou hebben.”

Geen baby

“De dagen verstreken weer in het ziekenhuis, maar geen bevalling en geen baby. Om nog even tot rust te komen mag ik naar huis met 35 weken en 6 dagen met een hele lijst afspraken. Ik moest elke dag terugkomen voor een ctg en met precies 37 weken zou ik worden ingeleid. Om nog even te genieten zijn we naar Babypark gegaan om de laatste extra dingen in huis te halen voor ons ‘kereltje met karakter’, zoals ze in het ziekenhuis zeiden. We zijn nog samen uit eten gegaan om nog even samen te zijn voordat het zover was.”

Zeurende pijn

Die nacht werd ik wakker met zeurende rugpijn. Ik dacht: “Niet weer!” Ik ga uit bed, zet de douche aan en probeer wat te ontspannen. Het was pas 03.00 uur en ik was klaarwakker. Na twee uren douchen ben ik toch maar gaan timen. Zeven minuten tussen de rugpijnen… Ik schiet onder de douche vandaan en maak snel mijn man wakker dat ik weeën heb. We bellen direct het ziekenhuis en mijn man grapt: “Dit is de vierde en de laatste keer dat ik naar het ziekenhuis rijdt voor de bevalling!”

Grapjes

“Ik word weer aan de monitor gelegd en de verpleegkundigen kwamen alweer grapjes maken dat ik ze vast zo gemist had en dat ik liever bij hen lag dan thuis. Wat heb ik toch met ze gelachen in moeilijke tijden! De verloskundige kwam binnen met de mededeling dat het inderdaad weeën waren en we gingen aankijken of het door zou zetten of dat het toch weer een valse start was. Omdat ik langdurig gebroken vliezen had, mochten ze niet controleren hoeveel ontsluiting ik had. De uren verstreken en de weeën werden steeds heftiger en intenser. Om 13.00 uur was ik er klaar mee, ik wilde weten waar ik aan toe was. Zou de baby toch echt nu komen in plaats van op de datum waarop de inleiding gepland stond?”

Scenario’s

“De verloskundige kwam binnen en nam met ons alles scenario’s door. Mocht de bevalling doorzetten dan kan het zijn dat de kleine direct weggereden zou worden naar de couveuse op de kinderafdeling. Maar als alle scores goed zijn dan zou hij bij mij mogen blijven liggen en daarna zou er bepaald worden of hij mee naar de bevallingsafdeling mag of dat wij samen naar de kinderafdeling zouden gaan waar hij extra hulp zou krijgen. Na een tijdje komt ze terug om toch mijn ontsluiting te controleren. Ik zal op vijf cm ontsluiting en ze zegt: “Hoe dan ook, vandaag komt hij!”

Opgelucht

“Ondanks dat het eigenlijk nog te vroeg was, waren we opgelucht. Na weken van onzekerheid, angst, teleurstelling en emoties kunnen wij hem vandaag echt gaan vasthouden! De bevalling vlotte snel en er was geen tijd meer voor een ruggenprik. Voorzichtig mocht ik beetjes meepuffen en na 37 minuten persen was daar onze kleine man! Om 17.39 werd bij geboren, 2884 gram en 46 cm schoon aan de haak, met een zwangerschapstermijn van 36 weken en twee dagen. En wat was het een bikkel! Hij hoefde niet naar de kinderafdeling en mocht lekker met mij uitslapen op de voor mij zo vertrouwde afdeling. Daar lag ik dus weer, voor de vierde keer. Maar nu met mijn baby naast me. Aiden heeft zich echt bewezen, hij deed het goed en na drie dagen mochten we al naar huis. Hij was nog geen drie procent afgevallen en kwam toen alweer aan. Voor een prematuur deed hij het ongekend goed! Wat waren we blij dat het zo goed is gegaan!”