Vervolg: Hoe het verder ging na de geboorte

Ik mocht niet bellen op de uitslaapkamer en ik wilde zo graag mijn vader bellen, mijn nichtje de peettante, mijn werk, ik wilde de hele wereld laten weten dat mijn mooie meisje geboren is. Ik had mijn telefoon op vliegtuigstand gezet op de OK, niet omdat het niet mocht, maar meer omdat degene die foto’s maakte anders al mijn appjes binnen zou krijgen of ze al geboren zou zijn, en dan zou ze denk ik helemaal gek worden, want toen ik de vliegtuigstand eraf haalde kreeg ik een lading appjes binnen waar je U tegen zegt. Er waren zelfs mensen die dachten dat er iets mis was, omdat ik eigenlijk dus om 10.45 uur al geholpen zou worden en dat was dus een stuk later geworden. Toen ik op de uitslaapkamer lag kreeg ik al weer gevoel in mijn benen, en ik voelde een menstruatieachtige pijn in mijn buik. Dat bleken de naweeën al te zijn. Ik kreeg meteen een spuit morfine in mijn been want volgens de zuster moest ik de pijn voorblijven. Nou, zo erg was het ook allemaal weer niet maar goed.

Ik heb als eerste mijn vader geappt met wat foto’s en gezegd dat wanneer ik mag bellen dat ik hem zou bellen en heb een paar appjes beantwoord, lang niet allemaal omdat ik eerst van mijn dochter wilde genieten. Ik wilde naar mijn kamer en die appjes zou ik vanmiddag wel doen als ik daar tijd voor had. Eindelijk na de lunchpauze, die blijkbaar belangrijker leek dan de patiënt, was ik om half 2 pas weer terug op mijn kamer. Mijn vriendin, die ik beloofd had dat ze bij de bevalling mocht zijn (maar vanwege de keizersnee lukte dat helaas niet) zat al te wachten op mijn kamer en toen ik terug kwam stond ze dus al op de gang om mijn prinses te bewonderen.

Terug op de kamer heb ik eerst mijn vader en mijn nichtje gebeld. Inmiddels had ik het gevoel in mijn benen al weer helemaal terug en was de ruggenprik dus al uitgewerkt. Intussen dat ik mijn vader en nichtje gebeld heb was de zuster Mila Marie aan het wegen en meten en daarna aan het aankleden. Ze woog 3650 gram en was 47 centimeter, maar aangezien ze in stuit lag was dat niet goed te meten want haar beentjes lagen helemaal naar buiten. Ze bleek niet helemaal goed afgenaveld te zijn want er kwam nog wat bloed uit haar navelstreng, dus heeft ze een extra navelklem gekregen. Lekker zwaar voor het kind. Ook mij hebben ze gewassen en omgekleed. En wat had ik een vreselijke zuster. Ik moest op mijn zij gaan liggen van haar, maar dat lukte niet door de buikwond maar zij zou me wel even helpen door me op mijn zij te duwen. Nou, dat dacht ik toch niet. En dat heb ik haar wel even duidelijk aangegeven. Uiteindelijk, doordat ik dus het gevoel in mijn benen al weer terug had kon ik zelf mijn billen al optillen en zo kon zij er dus een onderlegger onder mijn billen leggen. Ik kon dat mens goed ik weet niet wat doen. Intussen was mijn kleine meisje ook al aangekleed in haar eerste mooie pakje dat ze van opa en oma had gehad en heb ik haar haar eerste flesje mogen geven. Binnen een mum van tijd had ze het op. Even geboerd en toen heeft ze even met m’n vriendin gekroeld. Ook heb ik de verloskundige nog even gebeld. Verder heb ik mijn werk gebeld en de rest heb ik allemaal een foto gestuurd met de tekst: “Hier is ze! Mila Marie. Geboren om 11.39 uur. 3650 gram en 47 cm.” Zo ook de donor. Hij heeft het bericht wel gelezen maar niet gereageerd. Maar misschien komt dat nog. Met iedereen appen ben ik wel even bezig geweest want iedereen wilde het weten en van velen kreeg ik al meteen een bericht terug. Ik had te lang rechtop gezeten en daardoor was de wond gaan bloeden. Ik voelde ineens bloed lopen en ik dacht dat ik aan het vloeien was maar dat was de buikwond dus. Ik moest meteen plat liggen met een zandzak op mijn buik voor 2 uur. Gelukkig was de wond na 45 minuten al gestopt met bloeden.

Later heb ik Mila Marie nog een flesje gegeven. Ze lijkt veel lucht te happen waar ze misselijk van wordt en ze heeft veel last van het vruchtwater. Normaal, bij een vaginale bevalling gaat het vruchtwater uit de longen door het persen, en dat is bij een keizersnee niet het geval dus kunnen ze het vruchtwater uit gaan spugen. En dat was bij Mila Marie dus ook het geval. Dit kan een paar dagen duren en is normaal. Mijn nichtje was inmiddels ook al op bezoek geweest.

Rond 6 uur kwam mijn vader, de trotse opa op bezoek. En hij had een heerlijk broodje carpaccio voor mij meegebracht. Daar had ik 9 maanden naar verlangd. Wat heb ik genoten. Later hebben we ook nog heerlijk met zijn drieën aan de champagne gezeten. Mijn oom, tante, nichtje en haar vriend zijn ’s avonds ook nog op bezoek geweest en ze is nu al verwend met prachtige cadeau’s. Ze heeft met iedereen gekroeld behalve met de vriend van mijn nichtje. Die durfde haar niet vast te houden, bang dat ze zou breken haha. Mijn nichtje en oma hebben de kleine nog een schone romper aan gedaan en een pyjama. De romper en het geboorte mutsje zijn voor de hondjes zodat ze vast aan de geur van de kleine kunnen wennen. Mijn vader heeft die naar mijn tante gebracht, want daar logeren de hondjes tijdelijk. Mijn vriendin is ’s avonds vanuit haar werk ook nog even wezen kijken. Ze gingen met zijn allen even een sigaretje roken en ik was alleen met Mila Marie. Ze heeft heerlijk op mijn borst liggen slapen met haar duimpje in haar mond. Geen speentje, van mij mag het een lekker duimelotje worden. Om half 9 zou ze eigenlijk een fles moeten maar die wilde ze niet. Die heeft ze pas om 12 uur op. Vannacht heeft ze wel veel last van krampen gehad en best wat gehuild. Maar dat vind ik helemaal niet erg! Een heerlijk geluid, haar longen werken! Haha.

De eerste nacht werd ik om kwart over 3 wakker omdat mijn infuuspomp leeg was en die kar dus begon te piepen. De zuster kwam die vervangen en zei dat ze zo waarschijnlijk wel wakker zou worden voor haar fles maar om kwart voor 5 sliep ze nog. Om half 7 heb ik ze toch maar wakker gemaakt voor de fles. Rond half 9 is bij mij mijn infuus en mijn katheter verwijderd en mocht ik onder toezicht douchen. Mijn moeder was in het ziekenhuis blijven slapen. Ik moest zelf mijn bed uit zien te komen, en aangezien de bedden in het ziekenhuis elektrisch zijn was dat wel heel makkelijk. Maar hoe zou dat thuis gaan? Mijn bed stond niet op klossen. Ik ben 1.75 meter lang maar had een trapje nodig om in bed te komen, dus die waren er snel onder uit. Ik wilde zelf ook zoveel mogelijk zelf doen onder de douche maar mocht nog niet staan dus ik moest op die vieze stoel gaan zitten, ik voelde me dus echt niet schoon na het douchen maar goed… Toen ik gedoucht en wel was kwam de verloskundige binnen en die stond er versteld van hoe snel ik dit allemaal al gedaan had en dat ik nu al in de stoel zat en niet in mijn bed lag. En ze vond dat ik een prachtige dochter heb! Na even gekletst te hebben moest ze weer weg, maar ze zou zodra ik thuis zou zijn nog langs komen.

In de middag kreeg ik de vraag of ik mijn dochter in bad wilde doen. En ja, wat een stomme vraag is dat. Natuurlijk wil ik dat! Ze vroeg of ik haar uit wilde kleden of in bad wilde doen en mijn antwoord was ‘allebei’. De zuster had alleen het badje veel te koud gelaten, dus ik zat met een krijsend kind in bad. Maar dat was dus achteraf, want ik denk dat die muts er verstand van heeft en dat het bad dus goed op temperatuur was. Ik zat zelf met kippenvel op mijn armen, maar ik dacht dat het aan mij lag (alle spanning van de keizersnee, mijn dochter de eerste keer in bad doen etc!) Maar goed, het zal wel goed zijn. Na het badje heb ik haar snel warm aangekleed en kregen we nog bezoek van wat familie en vrienden. ’s Avonds ook nog wat vrienden geweest en weer lekker verwend met mooie cadeautjes. Toen alle visite weg was, waren alleen opa en oma nog in het ziekenhuis. Ik had het wel gehad in het warme ziekenhuis en wilde in de rolstoel even een frisse neus halen. Mijn vader zou bij de kleine blijven want die lag lekker te slapen. Mijn moeder is mee naar buiten gegaan en heeft mij in de rolstoel geduwd. Ik had tegen mijn vader gezegd dat als er wat was hij moest bellen en anders een zuster moest roepen. Toen ik terug de gang op kwam hoorde ik haar aan het begin van de gang al huilen, terwijl we helemaal achteraan lagen. En dan heb je al meteen een moeder instinct. De zuster hield mijn moeder en mij aan op de gang om te vertellen wat er was. Mila Marie was aan het huilen en mijn vader troostte haar in haar bedje maar wilde haar er niet uit halen, misschien ook bang dat ze breekt haha? De zuster heeft haar uit haar bedje gehaald en bij hem op zijn borst gelegd, maar ze bleef dus huilen. En dat geklets duurte me te lang en ik wilde mijn rolstoel uit en naar mijn kamer lopen. “Gij blijft zitten!” zei mijn moeder, maar ik was er al uit en liep naar mijn kamer om mijn dochter te troosten. Toen ik haar overnam van mijn vader was ze meteen stil. De zuster vond het wel geweldig dat ik nu al zo’n moederinstinct heb.

Mijn vriendin was uit haar werk ook nog even langs geweest en heeft Mila Marie haar flesje gegeven. Mijn moeder heeft haar voor de nacht nog een fles gegeven. En voor die voeding had de kleine gepoept, heel haar rug zat onder, dus dat was een mooi cadeautje voor oma, maar die zal ik ook vast nog wel krijgen!

Misschien dat ik morgen (woensdag) naar huis mag met mijn kleine meisje. Vannacht komt de kinderarts haar controleren en de gynaecoloog komt mij morgen controleren. Als we allebei groen licht hebben mogen we naar huis! Lekker in onze eigen vertrouwde omgeving genieten. Maar zouden we ook echt naar huis mogen? Het bedje staat in ieder geval al op haar te wachten