Van wat lichte krampen naar een extreme spoedkeizersnede

Donderdag 30 december en bijna 39 weken zwanger. Ik werd om 6:00 uur wakker van wat krampjes, de krampjes werden harde buiken. Ik dacht zou het dan toch echt? Begint de bevalling? Het was 7:00 uur ik lag nog op bed kijken wat het zou doen, vlak daarna voelde ik een knap en een vloedgolf. Ik vloog uit bed en dacht yes! mijn vliezen! Totdat mijn man de lamp aan deed.

Bloed, overal bloed. Ik ging zo snel mogelijk weer liggen en belde direct de verloskundige. Ze kwam er gelijk aan. Ze trof mij aan in het bloed. Dit is niet hoe het hoort en ze belde gelijk de ambulance. De baby zijn hartslag was gelukkig nog 140 slagen per minuut. Dat was een opluchting.

8:00 uur lag ik in de ambulance. Met loeiende sirenes en een nood vaart naar het ziekenhuis toe. Ondertussen kreeg ik al extra zuurstof en een infuus. De verloskundige ging met mij mee en zei dat ik rekening moest houden met een spoed keizersnede en dat alle teams al klaar staan.

In het ziekenhuis kreeg ik een snelle controle. Op de echo konden ze niet zo snel zien wat er aan de hand was. En ik had nog maar 2 cm ontsluiting. Het hartje van de baby was ondertussen gedaald naar 100 slagen per minuut… nog een reden om mij zo snel mogelijk naar de OK te brengen.

Ze gaven 1 poging voor een ruggenprik en anders was het algehele narcose. De ruggenprik werkte! Gelukkig! Zo kon ik het toch meemaken als hij geboren werd. De keizersnede werd in rap tempo gezet. Want er was echt haast.

8:45 uur. Hij is er! Ik heb hem even snel kunnen zien en hij gaf iets geluid. Hij werd gelijk gecheckt. Een klein beetje extra zuurstof, wrijven over zijn ruggetje. Daar was het goede harde huiltje! Yes! Ik heb hem daarna even kunnen vasthouden. Ik kon het ook bijna niet. Ik was slap en had geen kracht. Dat komt natuurlijk door het bloedverlies.

Onze zoon ging met mijn man samen naar de neo afdeling. En ik ging na het hechten naar de recovery. Daar kreeg ik te horen waarom ik een spoedkeizersnede kreeg en zoveel bloed verloor. De placenta was gedeeltelijk losgelaten. Maar onze zoon deed het erg goed en ze waren er echt optijd bij. Iets later en hij had het niet gehaald.

11:00 uur nog steeds op de recovery. Ik vloeide nog enorm veel en mijn bloeddruk bleef maar extreem laag. Er kwam zelfs ter sprake dat ik weer de OK op moest. Gelukkig was dit niet het geval en mocht ik rond 14:00 uur naar onze kamer waar mijn zoon en man waren.

3 liter bloed minder en een buikwond. Ik voelde mij slap en erg moe. Maar gelukkig deed onze zoon het super goed. Alsof er niks gebeurd was. Ik kreeg nog wel een ijzerinfuus want mijn hb was gedaald naar 4.2. Maar dat was ook niet zo gek.

Op 1 januari en dus na 2 dagen in het ziekenhuis gelegen mochten we naar huis! Samen genieten.