Van thuisbevalling naar volledige narcose

En zo komen we bij mijn bevallingsverhaal. En wat voor een... Ook hier kruip ik voor het eerst voorzichtig vanonder mijn rots.  

In een andere blog sprak ik al even over mijn zwangerschap en meer bepaalde de vreselijke strijd dat het geweest is voor mij. Gelukkig voor mij kwam er aan die strijd ook een einde. En hoe. Eigenlijk denk ik dat je mijn zwangerschap en bevalling in de categorie "heftig" tot zeer heftig kan klasseren. Toch voel ik voor mijn bevalling geen negatieve gevoelens. Ik vond het heftig maar perfect hoe het was, eens gynaecoloog en ik op 1 lijn zaten althans. 

Ik heb weten aanvaarden dat dit in onze situatie de beste keuze was. Ik deel mijn verhaal, niet om mensen schrik aan te jagen, maar wel om misschien die ene persoon te inspireren die zich momenteel even slecht voelt als ik destijds en zich verstopt - net als ik - onder een of andere taboe rots. Wij vrouwen hebben een zeker instinct in ons. Diep vanbinnen weten we instinctmatig wat beste is voor ons en ons kindje. Daar geloof ik sterk in. De kunst is hiernaar te leren luisteren en vechten voor jezelf, ook al zeggen anderen je dat het anders moet. Jij weet diep vanbinnen beter. Ik ben dan ook terecht trots dat ik dit gedaan heb, het was achteraf gezien mijn redding en mijn rust. 

Goed, first things first. Thuisbevalling. 

Van zodra ik wist dat ik zwanger was, wist ik dat ik niet in het ziekenhuis wou bevallen. Ik wou graag thuis bevallen, in mijn vertrouwde omgeving. Nou goed. Hierin was ik dan ook de enige die deze overtuiging had. Iedereen in mijn omgeving steigerde zodra ik mijn wild plan begon te vertellen. Zo primitief! Zo gevaarlijk! Zo onverantwoord! Zo vies! Zo zo. Iedereen had een mening. Maar onder de nom - baas over eigen lijf - ben ik toch op zoek gegaan naar een zelfstandige vroedvrouw om me te begeleiden. Ik hield de optie van een thuisbevalling open maar voor mijn omgeving sprak ik het niet meer uit. Verloren woorden. Op het moment zelf, was het toch mijn lichaam die moest beslissen wat beste was. Daar geloofde ik in. 

Helaas, naarmate de zwangerschap vorderde, werd ik me gewaar dat zwanger zijn voor mij niet zo rooskleurig was als ik gehoopt had. Niet enkel psychologisch kreeg ik het vreselijk zwaar, maar ook lichamelijk was ik een van de gelukkigen die geprezen werd met heel veel complicaties. Ik heb tot 20 weken continu liggen overgeven en daarna heb ik bedrust gehad. Bijna elke maand werd ik in het ziekenhuis opgenomen, ik kon amper nog lopen vanaf 16 weken door ernstige rugproblemen , meermaals op spoed gestaan en kortom, op een bepaald moment - rond 34 weken - kwam bij mij het besef. Het is gewoon niet eerlijk om mijn lichaam nog te dwingen een natuurlijke bevalling te proberen. De kans op een keizersnede was enorm groot, de kans dat het erg gevaarlijk werd voor ons beiden ook en hoewel de dokters me graag "de kans wouden geven" om natuurlijk te bevallen (in het ziekenhuis dan wel, door middel van inleiding), zag ik dat niet zitten. Ik vond het geen kans, maar een doodvonnis. Onverantwoord. Ik voelde dat mijn lichaam erg zwak was en alles in me zei, dat ik onder ogen moest zien dat het gewoon niet in onze kaarten lag om een thuisbevalling te hebben. Door de ernstige angststoornis (zie eerdere blog) die ik door de zwangerschap heb ontwikkeld, vond ik dat levensgevaarlijk. Helaas was ik op het einde van mijn zwangerschap zo donker in mijn hoofd en zo suïcidaal, dat ik wist dat ik niet meer verantwoordelijk kon gesteld worden voor mijn daden. Ik vertrouwde mezelf niet meer op dat moment en moest dus ingrijpen, zolang er nog een sprankje van helderheid in mijn hoofd was. Voor mezelf, maar vooral ook voor mijn ongeboren kindje. Ik wou haar absoluut niet in gevaar brengen en op het einde van mijn zwangerschap kon ik mezelf dit absoluut niet meer garanderen. Ik heb zo hard gevochten tegen dat inwendig donker beestje... maar tot het allerlaatste moment wou ik niets liever dan eigenhandig een einde maken aan mijn leven en hiermee ook het leven van mijn ongeboren kindje met me mee nemen. Maar ik heb hiertegen gevochten. Met al mijn kracht. Gelukkig. De tranen staan me  in de ogen als ik eraan denk hoe ik toen dacht. Nu kan ik me dit bijna niet meer voorstellen om zo te denken over mijn kind. En toch was het zo. Waarom? Ik weet het niet. Maar ik kan er niet omheen dat ik 9 maanden tegen deze donkere gedachten gevochten heb. 

In elk geval, van de gynaecoloog mocht ik kiezen: gepland keizersnede of geplande inleiding. 

Ik had alle vertrouwen in mijn artsen, maar geen in mezelf. Dat laatste vond iedereen erg raar. "Vertrouw op je lichaam" kreeg ik vaak te horen. Maar hoe kon ik iemand vertrouwen dat ik niet was? En hoe kon ik mijn lichaam vertrouwen als het mij continu in de steek liet? Ik wist dat ik niet de persoon was die ik geworden ben in mijn zwangerschap en ik wou niet dat die slechte versie van mezelf "won". Ik wou mijn kindje de beste start geven die ik haar, in de staat waarin ik me bevond op het einde van mijn zwangerschap, kon geven. Ik weet niet waarom ik zo geworden ben in mijn zwangerschap, want voor mijn zwangerschap was ik gewoon een normaal functionerende goedlachse persoon. Maar ik had er wel respect voor dat dit een tijdelijke versie van mezelf was en dat ik het tactisch moest spelen als ik de oude "ik" ooit wou terugzien. Ook al wou dit zeggen, toegeven dat je iets beter out-of-the-box deed. 

Dus ja, ik ben een van de weinigen vrouwen die koos voor een keizersnede.  Niet omdat ik mij te goed voelde om natuurlijk te bevallen, niet omdat ik het me er "lui" vanaf wou maken (als ik bekijk welke lijdensweg ik heb doorstaan, vind ik dat ik werkelijk alles in mijn kunnen heb gedaan (psychologen, cursussen, bedrust, zeer strikte begeleiding etc)), maar voor mij was het op dat moment de enige verantwoorde keuze. En hoewel iedereen weet dat ik met een keizersnede ben bevallen, weet quasi niemand de echte reden. Net als ook bijna niemand weet hoe ernstig mijn prenatale depressie en angststoornis was gedurende de zwangerschap. Ik schaam me momenteel echter absoluut niet meer om te zeggen: ik heb voor een keizersnede "gekozen". In mijn ogen had ik namelijk geen keuze. Ik handelde om erger te voorkomen. Ja, ik heb mezelf een ervaring ontzegd waar mijn lichaam voor gebouwd is. Toch ben ik nog steeds 300 procent zeker dat ik juist gekozen heb. Moeder worden en zijn gaat er namelijk niet in enkel je lichaam laten volbrengen wat de natuur het oplegt (vind ik), maar gaat er vooral om je kind veiligheid te garanderen en je verantwoordelijkheid nemen wanneer deze veiligheid in gedrang komt. Ik heb hierdoor een kans gekregen mijn kind te leren kennen. Promoot ik keizersnede? Absoluut niet. Wel promoot ik het volgen van je eigen gevoel. 

Vind ik het een gemiste ervaring dat ik het zelfs geen kans heb gegeven? Neen absoluut niet. Dat risico vond ik het niet waard. De situatie had te veel factoren tegen (lichamelijk en psychologisch). Natuurlijk blijft die nieuwsgierigheid altijd wel, maar spijt? Zeker niet. Dit was en is voor mij de beste keuze. Door de goede houding van alle artsen en vroedvrouwen tijdens mijn keizersnede en het werken met de grenzen waarbinnen ik mezelf nog onder controle had, ben ik als een heel andere persoon uit mijn keizersnede gekomen en was het - ondanks dat het nog aardig mis liep - toch een heel mooie  bevalling. Doordat ik gerespecteerd ben in mijn keuzes en in wat ik als persoon kon hebben op dat moment, heb ik me kunnen openstellen voor mijn nieuw geboren kind en ben ik een veel betere moeder hierdoor nu. Een die wèl is wie ze is en niet meer elke dag een gevecht tegen zichzelf moet aangaan. 

Genoeg voor vandaag, deel 2 is voor de volgende blog.