Van spannende zwangerschap naar placenta loslating, spoedkeizersnede en superhelden. Deel 4

Ik was 39 weken en 5 dagen zwanger van mijn tweede kindje. Mijn vriend was de hele dag weg om mijn schoonouders te helpen. Ik maakte me daar totaal niet druk over. Ik voelde me goed, en mijn eerste kindje werd ook pas bij 42+1 geboren. Ik had een heerlijke dag en was met mijn lieve peuter zoontje nog even naar de kinderboerderij geweest. 

Eenmaal thuis voelde ik ineens een enorme pijnscheut door mijn buik schieten. Mijn hele buik kwam strak te staan, en de pijn trok maar niet weg. Ik parkeerde mijn zoontje voor de tv en ben op de wc gaan zitten. Op dat moment hoorde ik de voordeur open en dicht gaan. Mijn vriend kwam thuis! Ik liep achter hem aan de woonkamer in, en vertelde net over mijn rare buikpijn toen ik het tussen mijn benen warm en nat voelde worden. Helemaal enthousiast riep ik: Tom, mijn vliezen zijn gebroken! Maar aan het witte gezicht van Tom zag ik direct dat er iets niet goed was. 

Ik keek naar beneden en zag een plas rood bloed rond mijn voeten op de grond. Ik wist meteen: dit is foute boel! Ik ben terug op de wc gaan zitten,  en heb direct de verloskundige gebeld. Zij was direct gealarmeerd en zou er zo snel mogelijk zijn. Ik moest direct plat gaan liggen. Met dat advies ben ik naar boven,  de trap op gegaan. Ik bleef bloeden, en wilde mijn zoontje niet bang maken. 

Opeens schoot door mijn hoofd dat ik die dag nog niet in bad was geweest. Ik wilde niet ruikend naar de kinderboerderij bevallen, en ik wilde me nog even scheren. Achteraf gezien ontzettend dom, maar ik ben dus in die toestand onder de douche gaan staan. Tom kwam naar boven,  en reageerde ontzettend geschokt toen hij mij aantrof. Op dat moment zag ik ook pas dat de hele badkamer inmiddels rood was. Ik moest per direct onder de douche uit en gaan liggen. 

De verloskundige stond ontzettend snel op de stoep. Toen ze boven aankwam had ik inmiddels ontzettende buikpijn. Ook het bloeden was niet opgehouden. Ze zei direct: "Yvette, niet schrikken maar ik ga nu de ambulance bellen. We moeten denk ik snel zijn.". Om 17:36 belde ze vanaf mijn slaapkamer de ambulance.  Na dat telefoongesprek pakte ze een dopler,  en zette deze op mijn buik. Gelukkig hoorde ze heel snel een hartslag.  Wel kon ik duidelijk horen dat de hartslag anders was dan anders. De verloskundige keek me ernstig aan en zei: "Yvette ik denk dat je een placenta loslating hebt. Dit is erg gevaarlijk en je moet zo snel mogelijk naar het ziekenhuis. We gaan naar beneden zodat je meteen met de ambulance mee kan". Tom belde intussen de opa's en oma's rond om iemand te regelen om op ons zoontje te passen. 

Ik weet nog dat ik de trap afliep en het bloed voelde stromen. Ik heb nog achterom gekeken en zag bloed op bed, op de overloop,  op de trap... Op dat moment begon het echt tot me door te dringen dat het wel eens helemaal mis kon zijn. 

Ik heb nog even beneden gewacht, maar de ambulance was er super snel. De verloskundige heeft nog precies een keer te tijd gehad om naar het hartje te luisteren.  In mijn onderbroek moest ik naar buiten richting de brancard.  Dat wilde ik niet (dan ziet iedereen mij!) , maar daar hadden ze geen boodschao aan. 

De ambulance broeders kregen me snel in de ambulance, zette de sirenes aan en reden weg. Ik realiseerde me dat Tom niet mee was en raakte in paniek. Blijkbaar was er nog niemand voor ons zoontje gekomen en kon hij nog niet mee.  De ambulance broeder keek me aan en vertelde dat ik zeer waarschijnlijk een placentaloslating had. Dat dit zeer gevaarlijk was, en dat ze in het ziekenhuis heel snel moesten handelen. Ze zouden daar geen tijd hebben om dingen uit te leggen. Hij zei vervolgens dat hij me stap voor stap, onderweg naar het ziekenhuis, ging vertellen wat ik kon verwachten.  Ik moest het aangeven als ik weeën kreeg. Dat zou geen goed teken zijn. 

De ambulance broeder begon met het aanbrengen van een infuus.  Hij vertelde dat we opgewacht zouden worden door een hoop mensen, en dat er meteen een echo zou worden gemaakt en ik getoucheerd zou worden. Als er nog een hartslag zou zijn zou ik meteen doorgereden worden naar de operatie kamer, onder narcose worden gebracht en een spoedkeizersnede krijgen. Hij legde uit dat bij een placentaloslating de baby vaak geen zuurstof meer kreeg en daarom zo snel mogelijk gehaald moest worden.  

Ik had op dat moment flinke weeën,  maar dat wilde ik niet zeggen. Ik probeerde mijn weeën onopvallend weg te puffen, maar het werd natuurlijk toch gezien. Ik begon volledig in paniek te raken. Wat gebeurde er toch allemaal? Was mijn baby nog wel in leven? Had ze nu zuurstof gebrek? Waarom voelde ik me zo wazig? Hoe veel bloed ben ik wel niet verloren ? 

Toen we bij het ziekenhuis aankwamen ging het heel snel. Er stond een vrouwelijke gynaecoloog klaar met een heel team. Ze verontschuldigde zich meteen en zei: "Sorry Yvette. Ik heb geen tijd om dingen te bespreken en uit te leggen want we moeten haast maken.". Ik had op dat moment al een echo apparaat op mijn buik en voelde allerlei handen tussen mijn benen. Ook had ik nog steeds enorm veel pijn. 

"Yvette , de baby leeft nog maar heeft het heel zwaar. Ze moet er NU uit. We gaan naar de operatie kamer en je krijgt een keizersnede onder narcose". Met die woorden sjeesden ze weg met mij op bed. Ik raakte volledig in paniek. Tom is er nog niet! Ik heb geroepen dat ze moesten stoppen, moesten wachten op Tom. Als ik onder narcose was... wie was er dan voor de baby? Een verpleegster zei dat Tom onderweg was, en werd opgewacht door een collega. Ze pakte mijn telefoon en vroeg om de code. Ze keek me aan en zei: Yvette, ik ga foto's maken. 

Ik voelde veel handen aan mijn lijf maar kreeg steeds meer moeite met nadenken. Ik had toch nog geen narcose gehad? Hoe kon dat dan? Het leek wel of alle helderheid en energie uit me weg gleed. 

Opeens zag ik een gezicht boven me. Yvette we gaan je nu in slaap brengen. Je krijgt de narcose via het infuus.  Probeer rustig te blijven. 

Ik begon te huilen. Mijn gevoel zei dat het helemaal mis was. Tom was er nog niet.  Hoe was het met de baby? Overleefde ze het wel? Overleefde ik het wel? Ik had mijn zoontje geen kusje gegeven (we wilden hem niet bang maken met al dat bloed). Dadelijk ga ik dood en heb ik geen afscheid genomen... 

Ik voelde me wegglijden. Ik weet nog dat ik dacht: is dit de narcose, of ga ik nu dood? En met die gedachte in mijn hoofd werd het zwart. 

*pfoe, het opschrijven raakt me nog recht in het hart. Het vervolg komt de volgende keer!