Van rustige dag tot spoed.

Het is een rustige dag, een feestdag, de ochtend start met een echo en daarna een kraamvisite. De rest van de dag zijn er geen afspraken gepland. Mijn vader is op bezoek vanuit Nederland, we besluiten om Steffen zijn vader en stiefmoeder uit te nodigen voor een BBQ bij ons thuis, we zijn net verhuisd en hebben hier nu alle ruimte voor. Overdag ben ik alvast bezig met het marineren van wat vlees en het maken van salades. Rond 4 uur in de middag komen we erachter dat de briketten op zijn en besluiten Steffen en ik samen deze te gaan halen.

Onderweg word ik gebeld door een zwangere van ruim 36 weken, ze heeft plotseling ruim bloedverlies. Ik zeg haar meteen even naar de praktijk te komen voor een echo, Steffen hoort het gesprek aan en rijdt automatisch al door naar de praktijk. Aldaar zet ik de machine aan en spelen verschillende scenario’s af in mijn hoofd. Ze had toch geen laagliggende placenta? Snel even terugkijken in de beelden, nee dat is niet het geval. Toch een heftige bloeding van de baarmoedermond? Het zal toch geen loslatende placenta zijn, dat is zo zeldzaam. Zeker bij zo'n gezonde zwangere.

Het wachten duurt lang, mijn gedachten maken overuren, niet bevorderend voor de zenuwen.

Als ze aankomen bij de praktijk zie ik de paniek in hun ogen, ze gaat snel liggen, met de echo zie ik een kloppend hartje, opluchting. Haar partner geeft aan dat hij dacht dat ze het kindje al hadden verloren. De tranen staan in zijn ogen.

Meteen kijk ik verder, ik zie een bloeding achter de placenta, een flinke bloeding, shit, het is echt een loslating! Ik bel snel de gynaecoloog, Steffen belt in de tussentijd de ambulance. Vervolgens pak ik alles om een infuus te prikken, tijdens het prikken belt de gynaecoloog me weer terug, geen tijd om op te nemen, eerst dat infuus. 1e keer prikken mislukt, 2e keer zit hij goed, yes! Steffen komt er aan met een infuuszak. Snel bel ik de gynaecoloog terug, geef aan dat ik even een infuus aan het prikken was; “ah top, dat wilde ik je net vragen.” Meteen vraag ik of ze ook wil of ik een verblijfscatheter plaats, graag! is het antwoord.

Tijdens het plaatsen van de catheter komt de ambulance aan, goede timing!

Ik kijk nog snel een keer naar de hartslag van de baby, is nog goed!

Ik ga mee in de ambulance, partner rijdt met zijn auto achter ons aan en Steffen blijft achter, ik kijk nog even snel achterom. De bank is een bloedbad, overal liggen verpakkingen van medische spullen. Steffen ziet me kijken en zegt snel dat hij alles zal opruimen.

De rit in de ambulance is hobbelig, de wegen zijn hier niet het beste maar we rijden ook snel, heel snel. De broeders hebben heel goed door dat het serieus is, en dat we geen tijd mogen verliezen. Godzijdank is het een feestdag dus is er weinig verkeer. Ondertussen luister ik constant naar de hartslag van de baby, deze zakt af en toe iets maar trekt gelukkig elke keer nog bij. De zwangere blijft me aan kijken, er staat paniek in haar ogen, ik probeer haar zoveel mogelijk gerust te stellen; met woorden en knikjes ; ik hoor hem nog, hij is er nog… Binnen 5 minuten zijn we bij het CMC. We rennen met haar omhoog naar de verlosafdeling. De gynaecoloog bevestigd de diagnose en besluit tot spoed keizersnede, het operatieteam staat al klaar.

Met de partner blijf ik achter in de wachtkamer, wat gaan de minuten langzaam.

Uiteindelijk krijgen we het verlossende woord, hun zoontje leeft en doet het goed!

Even later komt de kersverse moeder terug naar de afdeling, nog helemaal versuft van de narcose maar tranen, van opluchting en van schrik.

Het gaat goed met haar, ze heeft veel bloed verloren maar ze is stabiel.

De gynaecoloog komt me vertellen dat de placenta al helemaal los lag, het kindje kwam slap en bleek te wereld, een paar minuten extra en hij had het niet overleefd.

Steffen komt me halen bij het CMC, bij het instappen in de auto voel ik hoe moe ik ben, hoeveel spanning er in mijn lichaam zit. De tranen lopen langs over mijn wangen. Wat ben ik blij dat dit goed is afgelopen, en dat juist deze gynaecoloog dienst had, mij op mijn woord geloofde en alle acties in meteen in gang had gezet. Dit is de redding geweest van dit kindje!

In het kraambed wordt veel gepraat, terughalen hoe alles is gelopen, hoe dankbaar we zijn dat hij het heeft overleefd. Er is een band ontstaan, tussen mij, de cliënt en haar partner, maar ook tussen hen en Steffen. Dit soort momenten zijn levensveranderend, onvergetelijk.

Naast het mentale stuk is het ook duidelijk dat moeder en kind fysiek moeten bijkomen, de borstvoeding komt traag op gang en hij heeft weinig kracht om te drinken. Er wordt gekolfd, uitermate goed gegeten (dankzij lieve familieleden) maar er lijkt niet voldoende productie te zijn. Een beeld passend bij veel bloedverlies na de bevalling. Maar deze powervrouw zet door, na een paar maanden geeft ze volledig borstvoeding en is het kleine ielige mannetje een mollig ventje geworden! Zo trots !

Bedankt voor het lezen. Ik zou het heel leuk vinden als je ons gaat volgen op Instagram. Daar delen we nog veel meer leuks over wat we doen op het mooie eiland Curaçao. @Mirasooncuracao