Van relaxte thuisbevalling tot spoedkeizersnee

40 weken zwanger

18 december, ik ben nu 40 weken zwanger en het wordt me erg zwaar.
Mijn buik is enorm en ik kan nog amper opstaan of lopen.

De eerste poging strippen heeft alleen geleid tot het verliezen van de slijmprop, maar dat wil nog niks zeggen.
Ik bel mijn verloskundige met de vraag of ik niet nog eens gestript kan worden, anders moet ik dinsdag 23 december naar de gyneacoloog voor een gesprek om in te leiden.
Ik wil het liefst thuis bevallen, dus een inleiding wil ik liever voorkomen.

Op 20 december mag ik terug komen om nog eens een poging te wagen met strippen. Ze heeft een bevalling in de ochtend, dus ik mag laat op de middag komen.
De verloskundige doet een poging, en een goede dat voel ik. Ze heeft flink liggen wroeten en met goede hoop gaan we weer naar huis.

‘Ik ben echt aan het bevallen?’

Rond 20.00 savonds zitten we lekker op de bank en krijg ik lichte krampjes. ‘Schat, dit zou het wel eens kunnen zijn’, zeg ik. Maar ik durf niet teveel te hopen.

Rond 22.00 gaat mijn vriend naar bed, ik slaap al een aantal weken op de bank, nouja slapen, liggen dan. Doordat ik bijna niet in of uit bed kom en toch 100 x moet plassen.

Ongeveer een half uurtje later begin ik heftige krampen te krijgen en ik ga naar boven. Ik besluit toch in bed te gaan liggen, door de spanning kunnen we toch allebei niet slapen.
De krampen zijn inmiddels echt om de 5 minuten en duren een minuut, nu durf ik ze ook echt weeën te noemen.

Op een fitness bal ga ik in de douche zitten en laat het warme water over mijn rug lopen, wat voelt dat heerlijk. Na een half uur droog ik me af en komen de weeën meteen terug.

Ik besluit om 00.00 de verloskundige te bellen en ze geeft aan dat zolang ik nog kan kletsen tussen de weeën door, het nog wel meevalt en ik ze nog wat heftiger moet laten worden.
Mijn vriend is inmiddels in slaap gevallen en ik rol wat door de slaapkamer op mijn fitnessbal. Om 02.00 worden ze dan toch echt heftig en maak ik mijn vriend wakker, ‘je mag nu gaan bellen’.

Een half uur later is de verloskundige er en ik heb 4 cm ontsluiting. Ik geloof het nog niet en ik vraag meteen ‘dus het gaat echt gebeuren? ik ben echt aan het bevallen?’ Ja zegt ze, het gaat echt gebeuren.

Om 04.00 besluit ze nog eens te controleren. ‘Als je 6 of 7 cm hebt breek ik je vliezen, dan kunnen we nog naar het ziekenhuis mocht het nodig zijn. Heb je 8 of meer, dan ben je er al bijna’.
Ik had 6 cm, ze gaat mijn vliezen breken. Ik voel er niks van, buiten de grote teleurstelling als ik hoor dat de kleine in het vruchtwater heeft gepoept. Ik moet naar het ziekenhuis. Waar ik mij zo had verheugd op een thuisbevalling.
Maar goed, niet veel tijd om over na te denken, tas pakken en vertrekken.

Na 3 pogingen blijft hij eindelijk zitten.

Onderweg naar het ziekenhuis bellen we onze ouders zodat ze ook daar naartoe kunnen komen. De autorit viel me gelukkig erg mee, ondanks dat ik hier bang voor was.
Eenmaal in het ziekenhuis wordt ik op de verloskamer op een bed gelegd en damn, nog steeds 6 cm. Ik wordt aan allerlei dingen aangesloten maar de sensor op mijn buik om de hartslag van de baby te meten blijft niet zitten. Mijn vriend is deze al lange tijd aan het vasthouden totdat ze gaan proberen een sensor op het hoofdje te plaatsen. Dit lukt maar niet en na 3 pogingen blijft hij eindelijk zitten. Dat was niet prettig.

De tijd vloog voorbij, ik had er geen idee van. Ik was zo blij om mijn moeder te zien en mijn broer. Hierdoor kon ik goed omgaan met de weeën. De mensen waar ik van hou waren om mij heen, dat was alles wat ik nodig had.

Een paar uur later, inmiddels 07.00 in de ochtend zoiets, komen ze nog eens controleren. Nog steeds niks opgeschoten. Er werd mij verteld dat het nog zeker 4 a 5 uur ging duren voordat ik al eens mocht gaan persen. Dat vooruitzicht kon ik niet zo goed aan en vroeg om de ruggenprik.

Na drie kwartier proberen geeft ze het op en gaat haar baas bellen.

Binnen 5 min was de anesthesist er. Ik ging er goed voor zitten, laat maar komen dacht ik. Nou dat was makkelijk gezegd. Ze prikte voor de verdoving, maar de ruggenprik zelf ging er niet goed in. Steeds zat ze tegen mijn botten, wat ik voelde dmv een elektrisch schokje. Steeds hoorde ik haar zuchten waar ik moedeloos van werd. Ik zit nog steeds voorover, “ontspannen” en tegelijkertijd mijn weeën op te vangen.
Na 3 kwartier proberen geeft ze het op en gaat haar baas bellen. Die is er gelukkig ook binnen 5 min. Maar ook hem lukt het niet, ik heb schijnbaar een scheve rug, alsof mij dat wat boeit op dat moment. Na ook 3 kwartier te hebben geprobeerd hoor ik hem zeggen, ik probeer het nog 1 keer. ‘Ja en dan wat’, denk ik. Maar wat een wonder, het lukt. Na anderhalf uur en zeker 10 keer prikken zit hij erin, oh wat voel ik me goed.
Zo kan ik er wel even tegenaan denk ik, maar de weeën zijn inmiddels een stuk onregelmatiger en de hartslag van de baby schommelt ook steeds. Niks om ons zorgen over te maken, maar hij schommelt toch steeds van 80 naar 130. Dan zetten ze de weeën steeds stop, zodat we kunnen bijkomen, maar met het opwekken van de weeën gebeurd steeds hetzelfde, en hierdoor vordert mijn ontsluiting ook geen ene cm.

Dat wil ik niet!

Om 11.45 ’s middags komt er weer een andere gynaecoloog controleren, inmiddels heb ik 2 ploegen naar huis zien gaan zoiets. Onze ouders hebben we ook naar huis gestuurd, we bellen wel als het zover is.
Ik heb nu 6,5 cm, het schiet niet op. Dit duurt te lang. Ze zeggen dat ze gaan kijken of we een keizersnee gaan doen en gaan de OK bellen. De grond zakt onder mijn voeten vandaan, een keizersnee, dat wil ik niet! Ik wil natuurlijk bevallen. Dat ik in het ziekenhuis zou komen is 1 ding maar dan ook nog een keizersnee.

Binnen 5 min is de OK leeg en wordt ik weggereden. Ik besef het nog niet eens zo snel gaat het. Ik draag mijn vriend op om zo snel mogelijk mijn moeder te bellen om te komen en de tranen rollen over mijn wangen.
Om 12.00 ben ik helemaal klaar en lig ik op de OK, mijn vriend is bij me. Want thank god de verdoving van de ruggenprik is genoeg, ik hoef niet geheel onder narcose. Ze zetten er alleen nog iets bij.

Hoeveel uur werk jij nou per week?

Zo’n 3 kwartier later hoor ik ze zeggen dat het hoofdje is geboren en meteen daarna hoor ik het mooiste geluid van de wereld. Hij huilt, onze jongen huilt. Ze laten hem snel even aan me zien en dan gaan ze hem controleren. Papa mag mee met de arts en onze zoon. Mijn moederkoek moet er nog uit en ik moet nog worden dichtgemaakt. Ik weet niet meer wat er dan in me omgaat, ik ben moeder.
Ik hoor de chirurgen kletsen over koetjes en kalfjes. ’Hoeveel uur werk jij nou per week?’.

Dan komt Papa terug met zijn zoon, trotser dan ik ooit heb gezien. Wat een plaatje, samen genieten we terwijl ik nog wordt dichtgenaaid. Dan word ik de recovery op gebracht en kan ik voor de eerste keer borstvoeding geven. Hier blijven we nog een uurtje liggen met zijn 3en en dan kunnen we de opa’s en oma’s het grote nieuws gaan vertellen en onze prachtzoon laten zien.

Mijn snelle relaxte thuisbevalling is dus geeindigd in een ziekenhuisopname en een operatie, na 16 uur weeën. Maar ik zou alles zo weer overdoen en ik ben blij dat het zo is gegaan. Onze trots Ethan is er super gaaf en zonder lijden vanaf gekomen.