Van lange laatste loodjes, naar snelle bevalling

19 Januari, 2022

Inmiddels ben ik 41+1 week zwanger, wat duurt het toch allemaal lang. En wat zal ik blij zijn als de eerste weeën doorzetten, hoe raar dat ook klinkt..

Na 's morgens een flinke zenuwinzinking te hebben gehad na het telefoontje van het ziekenhuis voor een afspraak voor een ecg en echo, besluit ik om toch nog maar lekker van de rustige dag en het dagje voor mezelf te genieten. Milan is tenslotte naar de opvang en dat geeft mij de mogelijkheid om lekker mijn eigen gang te gaan en even te gaan liggen als ik daar zelf aan toe ben. Ik bedenk me dat ik over een tijd misschien wel zou wensen dat ik de luxe van een 'vrije' dag kan ervaren. Ik blijf wat langer in bed liggen, neem een lange, warme douche en ga aan de knutsel onder het genot van een flinke kop thee. Raynor en ik lunchen samen en een paar uur later haalt Raynor Milan van de opvang. We eten gezellig samen en lezen nog wat boekjes en kijken samen naar Sesamstraat. We brengen Milan samen naar bed.

Raynor en ik kijken nog even televisie. Sinds een paar uurtjes voel ik wat kramp in mijn onderbuik, maar het is zo minimaal dat ik er niet echt wat achter zoek. Rond 22uur lijkt het toch wel wat op een wee. Ik vertel Raynor voorzichtig dat het nu toch wel eens dichtbij zou kunnen komen. Maar eerlijk gezegd durf ik er niet op te hopen en besef ik eigenlijk achteraf pas dat dit wat beginnende weeën waren. Rond 22:30u is het programma wat we volgens afgelopen en besluiten we naar bed te gaan. Omdat ik toch wel steeds wat meer krampen voel, besluit ik nog even een tasje met wat speelgoed en snacks voor Milan klaar te zetten, want wie weet gaat het dan toch doorzetten.. Milan zijn campingbedje stond al een paar dagen in mijn auto en een tas met kleding en dergelijke staat al een weekje klaar. Raynor zet de kinderstoel in de auto. Dan is degene die Milan op zal halen van alle gemakken voorzien.

Eenmaal boven merk ik dat het toch wel weeën lijken te zijn. Ik kan het nog rustig wegzuchten en hoop dat we nog wel een stukje nachtrust kunnen pakken. Heel rustig starten we ons normale bedritueel. Ook ga ik nog even bij Milan kijken, zoals ik dat elke avond doe. Ik zet voor de zekerheid wel het kraampakket alvast neer en de spullen voor een thuisbevalling. En zo stappen we rond 23:00uur rustig ons bed in.

Slapen komt er voor mij eigenlijk niet van. De weeën worden heviger. Rond 00:15 uur hoor en voel ik een klein 'plopje'. Alsof er waterballon springt tussen mijn benen, voel ik een golf warme vloeistof weglopen. Het is direct wel duidelijk dat mijn vliezen gebroken zijn. Ik maak Raynor wakker en sprint naar de badkamer. Het eerste wat ik doe is controleren of het vruchtwater helder is. Bij Milan was er sprake van meconium in het vruchtwater, dus stiekem was ik wel wat bang dat dat nu weer zo zijn, zeker gezien de baby vrij lang op zich liet wachten. Maar gelukkig is het vruchtwater helder. Na de boel opgeruimd te hebben en het bed verschoond, bedenken we wat te doen. Het is inmiddels 00:30uur. Raynor en ik overleggen en we besluiten de verloskundige te bellen. Eenmaal aan de telefoon worden mijn weeën heviger. We praten nog wat en de verloskundige zegt naar ons toe te komen. Afgelopen controle bij de verloskundige troffen we ook verloskundige N., dat was overigens ook onze eerste kennismaking met haar. Zij had vannacht ook dienst. Ze was pas sinds deze week hier op de praktijk aan het werk. We bespraken tijdens de controle mijn vorige bevalling die best snel ging en daarom spreken we ook af dat we niet te lang zullen wachten met bellen.

Nu het zover is gekomen, heb ik misschien toch niet zo snel gebeld, maar ach, met zo'n vaart zal het toch wel niet lopen? N. zegt aan de telefoon dat ze er zo aankomt. Ik verontschuldig me nog dat ik haar wakker gebeld heb en zeg dat ze het maar rustig aan moet doen.

Iets voor 1:00u arriveert N. Inmiddels zijn de weeën behoorlijk stevig al. We praten tussen de weeën door en bespreken het een en ander. Ik geef aan dat ik graag op de baarkruk wil bevallen. Helaas heeft de verloskundige deze niet mee en staat deze bij een andere verloskundige thuis. Dat is balen! Zo'n beetje elke controle heb ik duidelijk aangegeven dat ik graag weer op de baarkruk en absoluut niet op bed of op handen en knieën wil bevallen. Dat staat ook duidelijk in mijn bevallings(wens)plan. Dat is wel even een domper, maar het is nu eenmaal niet anders. We bespreken wat alternatieven. Raynor belt intussen familie om Milan op te komen halen.

De verloskundige gaat ondertussen wat spulletjes klaar zetten, ze zal zo gaan kijken hoeveel ontsluiting er al is. Raynor zet wat spullen in de gang en maakt Milan wakker zodat hij zo mee kan in de auto. Het is inmiddels bijna half 2, Milan is al beneden voordat ik het door heb en wordt gelijk in de auto gezet. Ik had hem zo graag nog even een dikke knuffel willen geven, maar dat lukt niet meer want hij is snel al weg.

N. kijkt naar mijn ontsluiting, dit blijkt al 6cm te zijn! Ik zucht nog een aantal weeën weg en zeg vrolijk dat ik misschien zo wel even onder de douche ga staan, want dat had ik nog niet geprobeerd. Tot nu toe heb ik nog niets ondernomen om de weeën wat te verzachten. Nou, dat kwam er dus niet meer van. Na 5 minuten voelde ik een persdrang opkomen. N. belt gelijk de partus assistente en roept dat ze het maar rustig aan moet doen omdat ze de bevalling zelf toch niet meer mee zal maken. Raynor was al aan het werk gezet om kruiken te maken en te helpen met het een en ander klaar te zetten. N. geeft aan dat ik de persdrang niet weg hoef te puffen en me mag laten leiden door mijn lijf. Pfoeh, dat is een opluchting! Tijdens de bevalling van Milan moest ik heel lang (een paar uur) persweeën wegpuffen en dat was het enige wat ik echt naar vond aan de bevalling. Nu hoeft dat dus gelukkig niet. N. controleert nog eens de ontsluiting en ik blijk al bijna op volledige ontsluiting te zitten! Wauw! Wat gaat dat snel. Gek genoeg krijg ik alles duidelijk mee en zit ik niet geheel in mijn eigen wereld en praat ik ook, zover dat gaat, mee met alles om me heen. Ik besluit, geheel tegen mijn wensen in (voor de bevalling dan, ik wilde de zwaartekracht graag gebruiken) toch op bed te blijven liggen. Mijn lijf vindt het eigenlijk wel prettig, het kost net wat minder energie, lijkt het. En ik heb ook niet heel veel puf om overeind te komen, de weeën komen bijna continue. Raynor wordt geroepen, want het gaat allemaal wel heel snel. Hij is al die tijd zoveel aan het doen en regelen geweest, dat hij nauwelijks bij mij is gebleven. "Die kruiken komen later wel", zegt N....

Om 1:45u mag ik gaan persen en al snel is het hoofdje te zien. Op 20-01-2022 om exact 2:00uur wordt hij dan geboren, onze Finn! Ook nu een vrij kleine baby, 3350 gram, 49cm en een klein hoofdje. Gelijk laat hij flink van zich horen en Finn heeft een prachtig, rood kleurtje! Hoe anders dan bij Milan, wie niet huilde en behoorlijk grauw was. Finn heeft dan ook gelijk een APGAR van 10! Nu kunnen we de navelstreng laten uitkloppen en mag Finn gelijk bij mij op de borst liggen. Wat heerlijk, wat fijn dat we dat nu wel kunnen ervaren! Raynor knipt de navelstreng door en N. controleert vervolgens op bloedverlies en ze kijkt naar mijn buik. Intussen komt de partus assistente binnen en neemt het de verloskundige 'assisteren' van Raynor over. N. voelt aan mijn buik, het bloedverlies is zo minimaal dat ze besluit, tegen het normale protocol van de praktijk in, mij geen oxytocine injectie te geven. De placenta wordt om 2:15u geboren. N. heeft wel het idee dat er wat van de vliezen is gescheurd, omdat ze wat leek te voelen scheuren en dat er dan ook iets is achtergebleven. Maar echt een aanwijzing daarvoor ontdekt ze niet. Ondertussen geniet ik van het kleine ventje wie bij mij ligt, met zijn grote ogen open, naar mij kijkend. N. controleert in de tussentijd op 'letsel'. Maar geluk als ik heb, heb ik 'niets' aan de bevalling overgehouden, niet eens een scheurtje! Na hulp met overeind gaan zitten en Finn te laten drinken aan de borst, laten beide dames ons alleen. Zo kunnen Raynor en ik van ons kleine ventje genieten en kennis met hem maken. Ik wijs de verloskundige en partus assistente op de door Milan en mij gebakken brownies en zeg dat ze zichzelf mogen voorzien van een bakje koffie of iets anders en mogen pakken en doen wat ze willen.

Na een gouden uurtje knuffelen en genieten en Finn die al goed drinkt, komen de verloskundige en partus assistente weer boven. N. controleert Finn, alle controles komt hij feilloos door! Ondertussen maken Raynor en ik afwisselend foto's. Nu is Raynor aan de beurt om Finn aan te mogen kleden. Oh wat vind ik dat toch genieten! Zo'n vertederend beeld ook, die knappe papa van bijna 2 meter lang, wie trots met alle liefde voorzichtig ons kleine baby'tje aankleedt! N. neemt nog even wat dingen met ons door en evalueert de bevalling met ons. Daarna gaat ze weg en spreken we af dat ze deze week zelf ook nog even op bezoek komt. Ik krijg intussen wat te eten en mag daarna lekker gaan douchen. De partus assistente ziet dat ik me wel red en laat me dan ook zelf douchen. Fijn! Ik probeer me intussen in te houden en niet te veel te willen doen. Dat gaat prima. Na even fijn onder de douche klim ik in een schoon bed. Klimmen is het zeker, want die klossen onder bed maken het niet gemakkelijk, zeker niet als je zojuist bevallen bent. (Wie heeft ooit bedacht dat dit moet en dan vooral niet nagedacht over het feit dat je als net bevallen vrouw, ook nog niet zo groot, niet heel makkelijk gewoon op bed komt, laat staan als het ook nog eens op klossen staat??)

Raynor valt intussen al lichtelijk in slaap, het is al bijna 5uur. Hoe lief de partus assistente ook is, we kijken haar stiekem een beetje weg. Moe als we zijn door een nachtrust te hebben overgeslagen, zouden we maar al te graag willen slapen. Om 5uur kunnen we dan echt gaan slapen. Finn ligt intussen in het wiegje naast ons bed. Het blijft toch gek om je kindje na 9 maanden bij je gedragen te hebben, hem nu weg te leggen in zijn eigen bedje. Ik roep vrolijk dat ik vast wel kan slapen, want dat gevoel heb ik. Maar natuurlijk door de adrenaline lukt het slapen helemaal niet. We kunnen een paar uurtjes gaan slapen (of liggen) tot de kraamzorg komt. . Finn is de hele dag ontzettend rustig, uitgeput van de bevalling. Dus dat geeft ons de kans om wat uit te rusten.We besluiten dat Milan lekker tot het einde van de dag bij familie blijft. Dan kunnen wij bijslapen en even wennen aan Finn en Finn aan ons.

Al met al heeft de hele bevalling van echte weeën die doorzetten, tot en met de geboorte van Finn precies 3uur geduurd! Ontzettend snel dus. Ik kijk terug op een vlotte, relatief prettige bevalling. Het enige wat ik miste was Raynor zijn aanwezigheid, het eerste deel sliep hij en daarna moest hij het een en ander doen en regelen omdat het allemaal zo ontzettend snel ging. Niet vervelend, maar wel jammer voor beiden.

Bevallen is en blijft een bijzonder, heftig, maar ook zeker prachtig iets.. zeker als het zo voorspoedig mag gaan!!

Welkom lieve, kleine Finn💙

[ Deze prachtige foto is gemaakt door 'KIEKmijnou fotografie' ]