Van horrorbevalling na happy end!

In oktober 2016 ben ik samen met een vriendin naar de gynaecoloog geweest ivm onderzoek voor mijn onregelmatige menstruatie. Nou de uitslag was binnen en al snel volgde de conclussie dat er weer een cyste zat om 1 van de eierstokken. Ook werd er verteld dat als ik graag zwanger wenst te worden, dat daar snel een knoop doorgehakt moest worden. Omdat het anders een lang en slopend traject zal gaan worden gezien mijn leeftijd ... (was toen 27) ... 

jaaajaaaa dat klinkt bekend.... was mijn eerste gedachte toen. 

Met deze info gingen we ook naar huis. Nog wat nagekletst je weet hoe dat gaat met 2 vrouwen onderling..  enfin. Mijn man kwam thuis en heb hem het heugelijk nieuws verteld en beide schoten we in de lach! 

(voor de mensen die nu denken waar heeft ze het in godsnaam over. Dit verhaal werd ons ook medegedeeld voor de zwangerschap van Jamie. Toen had ik ook cystes en werd voor als nog zwanger op de natuurlijke manier). 

Jaaa dames (en misschien heren) de wonderen zijn de wereld nog niet uit ????

Goed 2 maanden na het bezoek aan de gynaecoloog bleef mijn menstruatie weer uit. Ook toen niet veel achter gezocht, want dit kwam regelmatig voor. Verder voelde ik me moe zwak niet lekker, ook hier had ik een simpele verklaring voor want jayden en jamie hadden flink de buikgriep te pakken, dus ja ook wel logisch dat je het dan ook denkt te hebben. Maar niets is wat het leek. Ik merkte al gauw dat dat niet een gewone griep was. Hoe dan? Hoor ik jullie denken. Heel simpel, als men de buikgriep heeft is het meestal dus niet altijd zo dat men moet braken. Dat heb ik gelukkig niet gehad maar misselijkheid met vlagen, en dat iedere keer als ik boven het eten hing wat ik bereidde. (Klinkt bekend).

Mannetjelief maar op pad gestuurd voor de beruchte test te halen en gestest, op 8 december 2016. En jawel hoor prijs en hoe!

De eerste trimester verliep so far so good, misselijkheid ebte weg, bleef veel moe, futloos, hangerig maar goed. We bleven doorgaan want we hebben nog 2 schatten van destijds 1 en 2 rond lopen/kruipen. 

Het tweede trimester begon zwaarder te worden. Veel pijn, moe. Je zou zeggen vraag om hulp aan familie,vrienden, kennissen. Nou dat gaat niet zo makkelijk. Familie is veels te oud en hebben ook veel lichamelijke kwaaltjes, vrienden/kennissen hebben zelf een gezin, werken en hebben zelf nauwelijks tijd voor elkaar. Dus die ga je dan ook niet om hulp vragen. 

Derde trimester gaat van start. Ik probeerde het gezin draaiende te houden, kids verzorgen/opvoeden, manlief tevreden te houden. En zodra manlief thuis kwam na een lange dag werken hielp hij ook nog eens mee in het huishouden/kids. Vond dat zo lief! Maar voelde me opdat moment ook weer schuldig. Waarom lukte het me niet! En iedere keer hoe moe hij ook was, wist ie me toch weer op te vrolijken. De schat! Maar ook om hem te ontlasten hadden we gezinshulp ingeschakeled via mijn verloskundige en dat zou dan geregeld worden.

We gaan even terug op 12 mei 2017. Ik was toen 28+4 dagen zwanger. Moeder de vrouw vond het even nodig dat ze haar nesteldrang de vrije loop moest laten, en ik haalde dan ook letterlijk alles uit de kast wat je je maar ook kon bedenken... het huis was een slachtveld en moest al slalommend een weg weten te creeeren door het slachtveld heen. (Shame on me, manlief was heeeeeel blij.... NOT).

Later die avond heb ik mijn schoonmoeder gebeld om te vragen of ze die 2 bengelen wilde komen halen omdat ik het anders niet geregeld kreeg en ik sowieso verging van de pijn (maar we geven ons niet gewonnen). Helaas was dat niet mogelijk. Ok dacht ik niet getreurd, we will continu!! De boefjes lagen in bed, huis in puin, pijn, pijn, en nog eens pijn. Mannetjelief zei: " poepie het is nu klaar! Morgen weer een dag". Lief he? Maar toch die ooh zo verdomde nesteldrang dat jeukte me aan alle kanten!

Na een onrustige nacht van vrijdag op zaterdag, gaf mannetjelief mij om half 7 een kusje een knuffel en ging naar zijn werk, en ik ik draaide me nog even om voor een uurtje. Om half 8 staan de 2 boefjes te springen voor een nieuwe spannende dag! Klokslag half 8 hoorde ik mammaaaa ben je wakker? Dus wilde opstaan en gooide de deken van mij af. Ik kijk ik kijk nog eens. En daar lag ik, in een plas, een plas met helderrood bloed. In paniek belde ik mijn verloskundige op en zij adviseerde me om mijn man te bellen en zij kwam zo snel als ze kon naar mij toe.

Verloskundige arriveerde, in die tussentijd zat een vriendin hier omdat zij een sleutel had en zodoende de deur kon openen als de verloskundige eraan kwam. Want ik mocht namelijk niet meer opstaan. De verloskundige was met de dopler aan de gang en we hoorde gelukkig een hartslag en belde 112. Manlief was inmiddels ook thuis gevolgd door zijn moeder die op de kinderen ging letten.

Het dreamteam ging in de ambulance naar het ziekenhuis. Werd aan de weeenremmers gelegd, de longrijping werd gezet en ik kreeg antiD toegediend, dat omdat ik een o-negatieve bloedgroep heb en het kindje een positieve bloedgroep heeft. (Ik wist toen nog niet of we zwanger waren van een meisje of een jongen). Het bloedde hevig en verloor vele grote stolsels. Maar het kindje was gelukkig niet in gevaar! En ik ook niet (dacht ik).

Na 9 dagen mocht ik het ziekenhuis verlaten. Gezinshulp was geregeld. 8 uur per dag van maandag tot zondag. Wat bleek ik had de placenta vlak voor de uitgang liggen. En mocht niks meer doen! Zelfs niet mijn kinderen in bed tillen, optillen om te knuffelen. Totaal niets. 

Op het moment dat ik thuis was, was het iedere week prijs. Iedere week weer dat bloedverlies wel in mindere maten dan de eerste keer. De eerste keer was ik ruim een halve liter bloed verloren. De weken die volgden was een hel. Ziekenhuis in voor 2 a 3 dagen, weer naar huis. Een week thuis weer terug ivm bloedverlies. En ga zo maar door!

Die beruchtte maandagdag 19/06/2017 kwart voor 4 in de middag. Ik was toen 34 weken zwanger. Ik zat aan de keukentafel met mijn gezinshulp, en verschrikt keek ik haar aan en zei: 'volgens mij heb ik weeen'.  De hulp zei: ' oei dat is wel erg vroeg'. 'Ja ik hoop dat het doorzet, maar ga even liggen misschien zakt het weg', zei ik. Eenmaal op bed de weeen kwamen vaker heftiger en langer terug. En belde mijn verloskundige en adviseerde me om mijn man te bellen en het ziekenhuis. 

Zogezegt zogedaan mannetjelief kwam binnen, mijn vriendin zat er voor de morele steun en mijn schoonmoeder. Ik kon naar het ziekenhuis. Maar voordat ik wilde opstaan voelde ik iets lopen, ik kon niks zien ivm de buik dus vroeg die vriendin van mij: ' mag ik eens kijken'? 'Graag' zei ik. 

Ze deed mijn benen wat uitelkaar (had een jurkje aan en veel keus had ik niet) en toen zat haar hele hand onder mijn bloed. Wederom weer mijn verloskundige gebeld in alle rust (ik raakte niet meer in paniek was ondertussen wel wat gewend) opnieuw adviseerde ze om de ambulance te bellen. 

Na 4 minuten was de ambulance ter plaatsen. Met de brandcar kwam ze niet de gang door ivm de kinderwagen (we wonen op een flat kleinschalig). Dus ben van mijn bed naar de gallerij gelopen, een bloedspoor van heb ik jou daar. Eenmaal op de brandcar in de lift, en hoorde de paniek in de stem van de ambulance-zuster en zei tegen haar: 'lieverd doe rustig, zeg me wat je ziet, denkt, doet, voelt, hoort. Zeg het me eerlijk dan blijf ik rustig jij blijft rustig waardoor jij rustig je werk kan uitvoeren'. 'Dit heb ik nog nooit meegemaakt, ik vind dit zo verschrikkelijk voor u' zei ze met tranen in haar ogen. De schat had het met haar te doen, maar we bleven kalm beheerst en relaxt terwijl het bloed eruit gutste.

Eenmaal in de shockroom aangekomen stond een heel team al gereed. Werd overaangesloten aan apparatuur van het ziekenhuis zelf. 4 infusen, een masker, echo werd gemaakt het hartje klopte mooi regelmatig. Had 5 cm ontsluiting, maar door de hoeveelheid bloedverlies was het voor mij kritiek om normaal te bevallen. Er werd dus besloten voor een spoedkeizersnede. En toen werd ik bang heel bang. Mijn man mocht niet mee en voordat ik het wist was ik weg. 

Om 20:00 uur ontwaakte ik van de narcose. Wederom alleen. Buik weg, man niet aan mijn zijde, kind weg, ik wist niks. Paniek. Dit was de donkerste dag uit mijn leven. Dit wens ik niemand toe zo'n naar gevoel wat er door je heen gaat is met geen pen te beschrijven. 

Dat gevoel van leegte werd overgenomen door liefde toen ik eenmaal onze zoon op de borst had liggen en mijn man aan mijn zijde stond!

Dexx is op 19/06/2017 gezond op de wereld gekomen. Met een geboorte gewicht van 2785 gr. En een lengte van 46cm. Zwangerschapsduur van 34 weken.

De oorzaak van de bloeding was door een gescheurde placenta gekomen, die ze niet konden zien op de echo omdat deze zich aan de achterkant plaats vond. En op die beruchtte maandag 19/06/2017 heeft de placenta losgelaten en ben op die dag 2 a 3 liter bloed verloren, en mag van geluk spreken dat zowel onze zoon als ik er gezond uit zijn gekomen!