Van “hel” naar “dit kan ik wel!”

“Zien jullie tegen de bevalling op?”, vroeg de verloskundige tijdens de laatste bijeenkomst van de centering pregnancy. Al snel bleek dat de anderen er niet tegenop zagen, ze zouden het gewoon over zich heen laten komen. Op dat moment hield ik mijn mond, want eigenlijk durfde ik niet goed toe te geven dat ík er wel tegen op zag. Hoe kon ik dat nog zeggen nadat iedereen vol overtuiging en relaxed antwoordde dat het ze het wel prima vonden. Heel fijn natuurlijk dat zij er zo in stonden, ik wou alleen dat ik dat ook kon. Zelfs de vrouwen die al eerder waren bevallen zagen er niet tegenop en daar was ik nog het meest verbaasd over. Het was namelijk juist doordat ik al eerder was bevallen dat ik er tegenop zag. Mijn eerste bevalling was echt geen horrorbevalling, hoor. Waarschijnlijk past ‘ie qua cijfertjes en statistieken zelfs in het gemiddelde, maar ik vond het wel echt pittig, zwaar en een hel. 

Ik wilde bij mijn oudste graag in het ziekenhuis bevallen met mijn eigen verloskundige, het liefst zonder pijnstilling. Verder had ik weinig (bijzondere) wensen. Ik tikte de 37 weken aan en wachtte gerust op het moment dat mijn meisje zich zou melden. Ik had er zin in om haar te ontmoeten, voelde me helemaal klaar voor de bevalling, maar kon ook nog wel genieten van het zwanger zijn. De weken gingen voorbij en er gebeurde in mijn buik vrij weinig. Bij elke beweging, elk pijntje en ongemak vroeg ik mezelf af “is dit het?”. Uiteindelijk tikte ik de 40 weken aan en de appjes kwamen steeds vaker: “alles nog rustig?”, “houd je het nog vol?”, “tja, je reageerde niet dus ik dacht dat je aan het bevallen was”. Nee, mensen. Ik was nog niet aan het bevallen. Na 41 weken zwangerschap werd ik uiteindelijk doorgestuurd naar het ziekenhuis en daar besloten we samen met de gynaecoloog om de bevalling te gaan inleiden. 

Daar kwamen de zenuwen, meer voor het medische spektakel van de inleiding dan de bevalling op zich. Eerst een ballon, toen de vliezen breken en aan de weeënopwekkers en om het feest compleet te maken, non-stop ‘vastgeketend’ aan de CTG. In de loop van de ochtend begon ik de weeën te voelen, al snel werden ze heftiger en aan het begin van de middag kwam ik in een weeënstorm terecht.  Wat een hel. Dit was een pijn die ik met geen woorden kon beschrijven, ik vond het onmenselijk. Hoe ik mijn best ook deed, geen gepuf hielp me hierbij. De verloskundige kwam kijken en vertelde dat ik 4 cm ontsluiting had, dat voelde als een klap in mijn gezicht. Daar lag ik dan, met helse pijn en loze pogingen om het weg te puffen, en ik kwam nog niet eens in de buurt van de 10 cm. Ik wist niet meer hoe ik het nog vol moest houden en vertelde dat ik graag pijnstilling wilde. Na wat een eeuwigheid leek te duren kwam de anesthesist binnen. Hij zette de ruggenprik en al snel werd de pijn minder en kwam ik tot rust. Ik kon weer even bijkomen. Aan het eind van de middag vertelde de verloskundige dat ik 10 cm ontsluiting had (yes!) en dat we (nouja, ik dan hè) na het eten zouden gaan persen. De ruggenprik moest nog uitwerken en persdrang voelde ik niet. Uiteindelijk na iets meer dan een uur persen kwam onze oudste dochter ter wereld. Ik was ontzettend gelukkig, blij en tot over mijn oren verliefd, maar ook ontzettend moe. 

Hoewel ik het een pittige bevalling vond had ik nooit het idee dat ik er ‘last’ van had. Tot ik zwanger was van de tweede en de bevalling steeds dichterbij kwam. Ik realiseerde me dat ik hier iets mee moest en dat ik me (op een andere manier) moest gaan voorbereiden op de bevalling. Door het coronavirus konden we echter de deur niet meer uit, dus ging ik aan de slag met een online cursus hypnobirthing. Ik keek filmpjes, deed ontspanningsoefeningen, visualiseerde de bevalling en bedacht welke dingen me zouden helpen ontspannen. 

Deze keer wilde ik thuis bevallen en zou het compleet anders gaan dan de eerste keer. Met bijna 40 weken op de teller bleek ik weinig vruchtwater te hebben en dus zei de gynaecoloog: “we gaan er een eind aan breien!” De volgende dag moest ik terugkomen en begon het hele riedeltje weer van voren af aan. Eerst een ballon, toen de vliezen breken, aan de weeënopwekkers en ondertussen constant aan de CTG. Ik wilde zo graag een andere bevalling, een waar ik veel fijner op terug zou kijken, en nu ging het exact zoals bij mijn eerste bevalling. Deze keer kwam ik echter niet in een weeënstorm, gelukkig! Dankzij de ontspanningsoefeningen, de foto’s die ik had opgehangen in de verloskamer, de afspeellijst die ik had gemaakt met fijne muziek en allerlei verschillende houdingen kon ik het veel beter volhouden. Deze keer verzette ik me niet tegen de wee, maar liet ik ‘m over me heen komen terwijl ik rustig doorademde en me erop concentreerde om elke spier in mijn lichaam te ontspannen. Toen ik merkte dat ik de pijn niet lang meer vol zou houden en ik weer maar op 4 cm ontsluiting zat zag ik de bui al weer hangen, ik was bang dat het echt exact zoals de vorige keer zou gaan. Ik vroeg om een ruggenprik nu ik de pijn nog net aan kon. Twintig minuten later keek ik verbaasd op toen de anesthesist al in de kamer stond. Het zetten van de ruggenprik ging pijnloos en snel en ik vond het heerlijk dat ik weer even bij kon komen. Deze tijd zou ik gaan gebruiken om bij te slapen en alle energie te verzamelen voor vanavond, voor wanneer ik zou moeten persen. Niet lang nadat de ruggenprik was gezet en de pijn weg was gegaan werden de weeën weer heftiger. Ik moest me volop concentreren om door de pijn heen te ademen. Toen de verpleegkundige binnen kwam vertelde ik dat ik het gevoel had dat de baby al kwam, ook al had ik tegelijkertijd het idee dat dit helemaal niet kon. Ik zou tenslotte vanavond pas hoeven bevallen, want ik had nog lang niet voldoende ontsluiting. Toen de verpleegkundige als een razende spullen begon klaar te zetten en de verloskundige vroeg te komen drong het tot me door: dit was dus hoe persdrang voelde. Nog geen tien minuten later werd Olivia geboren. Weer was ik blij, gelukkig en tot over mijn oren verliefd, maar deze keer ook verbaasd. “Maar we hebben nog niet eens gegeten”, zei ik. 

Hoewel het begin precies was zoals de vorige keer, was deze bevalling uiteindelijk toch compleet anders. Het duurde even voor ik kon bevatten wat er was gebeurd, maar op deze manier snapte ik wel dat mensen tien kinderen op de wereld zetten. Ik kijk nu veel positiever terug op mijn bevalling en zo zie je maar weer dat geen bevalling hetzelfde is.