Van gebroken vliezen naar bevalling.

Nadat mijn vliezen waren gebroken, maar de weeën niet spontaan op gang kwamen moest ik uiteindelijk ingeleid worden. 37 weken zwanger van een kindje wat volgens de echo’s te klein was voor de zwangerschapsduur. Wat vond ik het spannend.

S’morgens om 07.00 uur moest ik me melden. Ik weet nog dat ik dacht; pfff wat een tijd, laat me eerst ff uitslapen voor de boel begint. Uitslapen? Ik had duidelijk geen idee. De hele nacht wakker gelegen... Het idee dat we, als alles meezat, de volgende dag eindelijk ons kindje vast konden houden maakten zo veel in mij los dat ik alleen maar lag te dagdromen in de nacht (snap je hem nog?). Ah fijn, 07.00 uur melden dus. Om 07.30 uur kreeg ik de eerste pilletjes om de baarmoedermond wat soepeler te maken, mn vliezen waren dan wel gebroken maar verder was mn lijf nog verre van plan een kindje op de wereld te gaan zetten.

Na 4 uur kwamen ze checken of er iets was gebeurd. Helaas, niks. En dus een nieuwe dosis. 4 uur later zouden ze weer komen checken. Toen ze om 15.00 uur binnen kwamen gaf ik aan het idee te hebben dat het wel wat aan het rommelen was. Ze adviseerden me om te gaan douchen. Als het echte weeën waren zouden ze door het douchen door kunnen zetten, zo niet dan zouden ze door het douchen verdwijnen..

Verdwijnen deden de weeën niet. De weeën zetten door. Om 15.30 uur kwamen ze weer checken. Niks geen ontsluiting, de baarmoedermond was nog te stug er zat nauwelijks vooruitgang in. In de weeën zat wel vooruitgang en al snel belandde ik in een weeënstorm, hierdoor durfden ze me geen medicatie meer te geven om de baarmoedermond soepeler te maken. Ze hoopten dat dit zou gebeuren door de weeën waar ik volle bak in zat. Helaas gebeurde dat niet.

Om 22.00 uur, na ruim 6 uur weeën die inmiddels naar mijn rug waren getrokken en drie keer mijn maaginhoud te hebben geleegd, had ik 1 cm ontsluiting. Als het op deze manier doorging zouden we ergens in de middag van de volgende dag ons kindje mogen verwelkomen zeiden ze. De volgende dag?! Ammehoela... Ik trok het niet meer, kreeg de weeën niet meer opgevangen en lag volledig verkrampt in dat bed. Dit ging ik niet nog een nacht en een ochtend trekken. Kom maar door met die ruggenprik, iets waarvan ik heb gezworen het niet te willen...

Om 23.30 uur zat de ruggenprik er goed in. Het duurde even omdat ze de hartslag van de baby kwijtraakten en ze de meter niet aan konden sluiten op het hoofdje omdat ik nog nauwelijks ontsluiting had. Na de ruggenprik voelde ik me top en kon de wereld aan, had werkelijk nergens meer last van. Om 00.00 was er een wissel van de wacht.

Omdat we de nacht ingingen en ik me dankzij de ruggenprik opperbest voelde wilden ze nog één keer checken hoeveel cm ontsluiting ik had voordat we konden slapen. Toen de gynaecoloog opkeek zei ze “je hebt 10 cm ontsluiting, ik kan de haartjes al zien” (de haartjes van de baby natuurlijk..🤦🏽). Wow! Dit was even schakelen. Ik zat nog vol in mn ruggenprik en had helemaal geen persdrang of iets wat er op leek. De verpleegkundige en gynaecoloog zijn gegaan met de vraag of ik op de bel wilden drukken als ik persdrang kreeg. Die persdrang kwam niet en na een half uur wachten was ik er klaar mee, ik wilde ons kindje vasthouden persdrang of geen persdrang. Nadat we op de bel hadden gedrukt werd alles klaargemaakt voor de bevalling.

Vanaf het moment dat ik mocht gaan persen was de weeën monitor mijn beste vriend, iedere piek riep ik “jaaaa, daar komt er weer één”. En zo was daar het allermooiste mannetje ooit. Om 01.32 uur lag hij in mijn armen en heeft me meteen als zijn eigendom gezegend door me volledig onder te plassen (schatje, toen al 💁🏼). Wauw, wat was dit heftig maar wat was het het waard. En die helse pijn, die was ik serieus meteen vergeten.