Van een rustige inleiding, naar een gevaarlijke bevalling

Maandag 27 juli kon ik terecht voor mijn inleiding i.v.m. mijn te hoge bloeddruk en andere fysieke klachten. Om 08:00 was ik daar en kwam ik op een 4 persoons kamer. Daar hebben ze gekeken hoeveel ontsluiting ik had, dat was toen 1cm. Toen kreeg ik pilletjes voor verdere ontsluiting en om 13:00 zat ik op 2cm, dus dat leek gunstig. Ook bleef mijn lichaam zelf voor constante weeën zorgen, dus hoefde ik nog niet meer pilletjes.  Rond 15:00 hebben ze weer gecontroleerd, maar geen extra ontsluiting, dus toch maar extra pilletjes. Hierdoor werden de weeën heftiger, dus verwachtte we ook meer. Rond 20:00 zat ik op een kleine 3cm, maar vond de gynaecoloog het wel verstandig om me maar op een verloskamer te leggen, ook zodat de andere meiden (21 en 25 weken zwanger) geen last zouden hebben van het weg zuchten/kreunen van de weeën. Het wilde hierna niet echt opschieten, dus hebben ze rond 01:20 mijn vliezen gebroken. Hierna werden de weeën extreem heftig en mn vriend lag ondertussen knockout te slapen in zijn bed naast mij, hij was niet meer wakker te krijgen.  Heel vaak de verpleegster gebeld omdat ik enorme moeite had om door de weeën heen te komen. Uiteindelijk had ik niet veel meer ontsluiting gekregen en moest ik aan een infuus met weeën opwekkers, maar ze zagen al dat ik dat niet zomaar aan zou kunnen, dus hebben we in overleg voor een ruggenprik gekozen. Helaas moest ik toen nog een uur wachten op de anesthesist, gezien ze wel echt wilden beginnen, kreeg ik eerst maar een morfinepompje. Hiermee heb ik een beetje kunnen dutten. Toen moest die weer uit omdat de anesthesist kwam, dus weer enorm veel pijn. Alles was er klaar voor, anesthesist maakt zich gereed, en toen werd ze gebeld met een spoed op de OK, dus moest ze daar heen. Morfine weer aangesloten, ik weer in bed liggen. Uiteindelijk rond uur of 4 was ze terug en zat hij er zo snel in dat ze klaar was voordat de verpleegkundige en verloskundige er waren. Hierna kon ik eindelijk slapen, maar ze konden niet goed meer het hartje meten via de CTG, dus moest er nog een meter op zijn hoofdje geplakt worden, gelukkig voelde ik daar door de ruggenprik niks meer van. Rond 08:00 werd ik wakker voor het ontbijt (uiteindelijk 1 hapje van gegeten) en hadden ze koorts bij me gemeten, dit kwam wel vaker voor, maar toch moest er bloed geprikt worden voor de zekerheid. Rond 11:30 zat ik opeens op 9 cm ontsluiting,  dus dat was fijn, alleen liep mijn temperatuur en mijn hartslag aardig op. Rond 13:00 werd het duidelijk dat mijn beroerdheid ook effect begon te hebben op Arthur, wat niet vreemd is want ik had op dat moment 39,6 graden koorts en een hartslag van 140. Dus ik moest beginnen met persen, dat voelde wel fijn om te mogen doen, echter was ik al zo verzwakt door de koorts en de weinige slaap dat de verloskundige flink met haar handen heeft geholpen. Ondertussen was mijn koorts gestegen naar 40,8 graden en piekte mijn hartslag vaak uit naar 160 keer per minuut. Uiteindelijk heeft de verloskundige me blijkbaar ook nog flink ingeknipt, dit heb ik niet echt bewust meegemaakt, en met haar hulp is het me uiteindelijk gelukt om hem eruit te persen om 14:30. Placenta volgde snel en soepel gelukkig. Maar omdat ik zo ziek was geworden en er infectiewaardes in mijn bloed waren gevonden, werd meteen duidelijk dat Arthur naar de High Care afdeling bij de kinderarts moest. Ik heb gelukkig wel eerst een uurtje met hem kunnen knuffelen. Daarna is hij meegenomen naar de High Care afdeling en is mijn vriend meegegaan. Rond 19:00 was m'n koorts genoeg gezakt, 37,9°, om naar hem toe te mogen om hem te voeden, dus werd ik naar de afdeling gereden en kon ik hem eindelijk weer zien en vasthouden.