Van een onbezorgde zwangerschap naar een spoedkeizersnee met 33 weken.

Een onbezorgde zwangerschap tot het moment dat ik 28 + 6 ben en door de verloskundige doorgestuurd wordt naar het ziekenhuis in verband met minder leven en af en toe wat pijnlijke harde buiken. In het ziekenhuis aangekomen word ik aan het CTG gelegd en voel ik natuurlijk ineens de baby weer en blijkt de CTG er helemaal goed uit te zien. Wel willen ze in verband met de pijnlijke harde buiken een cervix meting doen. Tijdens het kijken wordt er al snel een andere arts bij gehaald en voel ik dat er iets niet helemaal is zoals ze dat hadden verwacht. Doordat mijn baarmoeder een iets afwijkende vorm heeft (uterus bicornis) vinden ze het wat lastig te meten en doen ze meerdere pogingen. Het blijkt dat er niet veel baarmoedermond meer staat en dus gaan de een check doen of er al sprake is van het beval hormoon. Gelukkig blijkt dit niet het geval eenmaal bekomen van de schrik moet ik wel een nachtje blijven ter observatie voor de zekerheid. In mijn urine zitten wat verhoogde ontsteking waardes en starten we dan ook voor de zekerheid de antibiotica op in afwachting van de kweek. De volgende ochtend na een vrij rustige nacht wordt er nog even weer naar de baarmoedermond gekeken en blijkt dat die nog korter is als de dag ervoor. Met lichte paniek wordt het protocol in werking gezet: de ambulance wordt geregeld, de 2 infusen worden geprikt en de longrijping wordt toegediend. Met alle toeters en bellen brengen ze me naar het UMCG. Zelf zag ik de ernst nog niet helemaal in omdat het zo snel ging en het besef er nog niet helemaal was. 3 lange weken in het UMCG volgden met elke dag de onzekerheid of dat het gaat doorzetten of rustig blijft. 

Als ik 32 week zwanger ben word ik weer terug overgeplaatst naar het ziekenhuis waar het allemaal begon omdat ik daar vanaf week 32 het beste op mijn plek zat. Inmiddels heb ik geen staande baarmoedermond meer en ook al wat ontsluiting. Ik besefte me dat ik op de juiste plek was maar wou inmiddels zo graag naar huis om alles klaar te maken. Als ik 33 week ben krijg ik weer een echo en mag ik na goed overleg naar huis, dit wel met strikte bel instructies en veel rusten. Op maandag ochtend als ik 33+3 ben breken 's ochtends mijn vliezen ik bel het ziekenhuis en mag gelijk komen. Licht gespannen rijden we naar het ziekenhuis toe, ik had verder nog geen last van mijn buik. Aangekomen in het ziekenhuis wordt al snel duidelijk dat het echt vruchtwater is en ze vertellen me dan ook dat ik niet meer naar huis mag. Ook blijven ze optimistisch en zeggen ze dat ik met platte bedrust het nog prima een hele tijd uit zou kunnen zitten. Ik kon het me niet voorstellen maar nam het voor lief. Die hele dag blijft het rustig en ik mocht zelfs 's avonds even naar het toilet dat is toch wel iets comfortabeler dan steeds op een po. Ik ga op het toilet zitten en direct valt er iets uit me, shit dit is iets waar we al 4.5 week bang voor zijn. Ik voel gelijk dat dit de navelstreng is en roep mijn vriend om snel op de bel te drukken. Gelukkig komt er snel een verpleegkundige binnen en die roept gelijk versterking erbij. Ik word begeleid naar het bed en moet op mijn handen en knieën gaan zitten. Ik merk dat er inmiddels wel meer als 7 mensen in de kamer staan en raak hierdoor een beetje in paniek, het is echt menens. Snel wordt mijn blaas gevuld terwijl iemand anders bezig is om de navelstreng een beetje terug te drukken zodat die niet koud wordt. Binnen 3 minuten word ik met spoed naar de operatiekamer gereden. Toen we even bij de lift moesten wachten vroeg ik of dit allemaal goed kwam en helaas was het antwoord niet iets waar ik op had gehoopt. 

Aangekomen op de OK worden me nog een aantal dingen gevraagd maar het lukte me niet om antwoord te geven ik was volledig blanco. Ze konden geen hartslag meer vinden met de CTG en snel word ik in slaap gebracht. 

Als ik wakker wordt op de ic kan ik alleen maar trillen en begin ik langzaam te begrijpen wat er gebeurt is. Al snel wordt mijn vriend gebracht en die verteld me dat onze zoon om 22:27 is geboren en ik krijg wat foto's te zien. 

Na een uurtje word ik terug gereden naar mijn kamer waar alles was een paar uur eerder was gebeurt. Ineens voelt die heel leeg. Niet veel later komt de gynaecoloog bij me die uitleg geeft over hoe de operatie is gegaan. Onze zoon lag achteraf helemaal klem en ze hebben heel hard aan het moeten duwen en trekken om te zorgen dat hij er zo snel mogelijk uit kwam. Door al het geduw en getrek is er een scheur ontstaan in de bovenkant van mijn baarmoeder. Ondanks dat we er zo snel bij waren kwam hij er vrijwel levenloos uit. Gelijk is de kinderarts met hem bezig gegaan. Onze zoon moest beademd worden en zat bijna volledig onder de blauwe plekken. Hij laat gelijk zien wat voor vechter hij is door zich binnen 7 minuten redelijk goed te herstellen. Er wordt me op het hart gedrukt dat als dit een paar minuten langer had geduurd hij er niet meer was geweest. 

Om 3:00 die nacht mag ik eindelijk eventjes bij hem kijken voorbereid op wat ik zou aantreffen viel het me gelukkig ontzettend mee. Het besef dat dit mijn kind was had ik niet gelijk en ik vond dit dan ook erg moeilijk. 

In de dagen die volgden had hij erg veel ongemak en pijn, de luiers werden zo min mogelijk verschoond en ze lieten hem zoveel mogelijk met rust om te zorgen dat hij het zo comfortabel mogelijk had. Hij zat onder de blauwe plekken en kneuzingen en praktisch alles deed zeer. Door al die blauwe plekken en de vroeggeboorte moest hij een paar dagen onder de blauwe lamp.

Na 6 dagen mag ik naar huis en wat is dat ontzettend moeilijk. Je bent ouders geworden maar komt zonder je baby thuis, je voelt je ontzettend schuldig iedere minuut dat je niet bij hem in het ziekenhuis bent. 

In de dagen die volgden merkte je dat alles een stuk beter ging, hij maakte grote stappen. Ook uit de onderzoeken die hij kreeg bleek dat er geen schade te zien was die ontstaan zou kunnen zijn door het zuurstoftekort. 

Na 14 dagen op de NICU mochten we hem al mee naar huis nemen. Dit is iets wat niemand had verwacht omdat het zo'n heftige start geweest is. Ontzettend trots op ons ventje die zo hard heeft gevochten 💙