Van een lange aanloop, naar een razendsnelle uitdrijvingsfase (deel 5)

Na een aantal keer persen staat het hoofdje. En dat binnen een paar minuten tijd, maar dan wordt het lastiger. Bij iedere volgende perswee voel ik hoe dat kleine hoofdje hokt..  alsof het vastloopt op een richel. Hoe ik ook pers voor mijn gevoel krijg ik het niet voor elkaar om de baby verder te krijgen. In mijn hoofd denk ik zet nou maar een knip misschien lukt het dan wel.

Na nog een paar pogingen zegt de arts-assistent dat ze met de gynaecoloog gaat overleggen. Terwijl ze aan de telefoon is hoor ik haar zeggen: "Het hartfilmpje van de baby laat afwijkingen zien. Ik twijfel om een episiotomie te zetten."

Op het moment dat ik haar hoor zeggen dat de baby problemen begint te krijgen gaat er een knop om. In mijn hoofd gaat het: " Laure de baby moet er nu uit. Dan maar volledig uitscheuren. Het moet nu". 

In plaats van netjes met je ogen open naar beneden te persen laat ik alles los en focus ik me puur op zo veel kracht als ik kan zetten om de kleine eruit te krijgen... en met succes na 3x persen is het hoofdje er uit en is het de bedoeling dat ik zometeen de baby zelf aanpak. 

Wanneer de schouders komen blijft er eentje hangen. De arts-assistent grijpt snel in en haalt de achterste schouder af door met haar handen naar binnen te gaan en het armpje binnen in te strekken. Op het moment dat ze voelt dat de schouder mee komt zegt ze: "Mama, kom maar gauw hier met je handen dan kun je de kleine mee aanpakken."

En dan wordt onze kleine geboren na een half uurtje persen. Terwijl ik de kleine met haar hulp op vang en op mijn buik leg schieten er twee gedachtes door mijn hoofd: Thanks god, het is voorbij. Zag ik nou goed dat het een meisje is. 

De arts-assistent zegt dat ik een erg sterke bekkenbodemspier heb die het zo lastig maaktte. Bob zegt dat mijn gezicht onder de bultjes zit. In de kraamweek zie ik wat hij bedoeld. Mijn gezicht en bovenlijf zitten onder de puntbloedingen en mijn ogen zijn rood doorlopen en rondom blauw door de kracht die ik op mijn hele lijf heb gezet tijdens het persen. Ik heb letterlijk alles gegeven.

Terwijl ik lig bij te komen van het hele gebeuren en samen met Bob ons verwonder over de baby die bij mij ligt vraagt de verpleegkundige of we hebben gezien wat het is. In koor antwoorden we: "Nee, eerlijk gezegd niet." 

Enigzins verbaasd komen we erachter dat het een meisje is. Vooral ik was verbaasd omdat mijn gevoel tijdens de zwangerschap was dat het een jongen zou zijn. Maar het is een meisje... een prachtig en klein meisje. Onze Ivy.

Wat je mensen hoort zeggen dat zodra je de baby vast hebt is alles vergeten en heb je je roze wolk... nou daar heb ik niet veel van gemerkt.

Ik was vooral dood op, blij dat het voorbij was, dat de helse pijn weg was en kon het nog niet bevatten dat onze dochter er nu was. De liefde die ik nu, inmiddels 3 maanden verder, voel voor onze dochter is immens, maar heeft tijd nodig gehad om te komen. Dat gevoel was er niet direct.

Onder tussen is de arts-assistent nog druk bezig. De nageboorte mag de senior-coassistent doen en verloopt soepeltjes. Een pakketje waar onze dochter is gegroeid, wat we op dat moment nog niet weten is dat dit nog voor problemen gaat zorgen. De placenta komt mooi in z'n geheel mee. 

Dan is het tijd om de schade van onder te bekijken. Van binnenuit ingescheurd, aan de buitenzijde niks te zien. De arts-assistent twijfelt of mijn kringspier ingescheurd is en vraagt de gynaecoloog om mee te kijken en voelen... gelukkig is dit niet het geval. De arts-assistent gaat beginnen met hechten.

Ondertussen blijft er bloed uit de baarmoeder lopen. Waarschijnlijk is mijn baarmoeder nog wat lui en trekt nog niet goed samen. Ik krijg een extra shot oxytocine en de verpleegkundige voert baarmoedermassage uit. Ik dacht dat de pijn nu wel voorbij was, maar de verdovingsprikken en de buikmassage zijn ook echt geen pretje.

Uiteindelijk brengt de arts-assistent een speciale tampon in zodat ze door kan gaan met hechten. Tevens besluit ze dat er gestart wordt met een sulproston infuus. 

Voor mijn gevoel duurt het hechten een eeuwigheid. Frequent moet er toch nog een extra hechting bij. Als ze mijn schaamlip gaat hechten is de pijn zo hevig dat ik een gil niet in kan houden. Wat een marteling dat hechten en dan komt er de mededeling dat er nog een stukje open gescheurd is, maar niet verdoofd. Graag zou ze dat ook hechten maar zonder verdoving. Hiermee stem ik in, want of het nu de pijn van de hechting of de verdovingsprik is maakt ook niet meer uit.

Ondertussen blijft het bloedverlies aanhouden. Bij de laatste hechting diep vanbinnen lijkt de arts-assistent iets te zien. Ze zegt: "Ik denk dat hier mogelijk nog een stuk vlies zit." Met een tang gaat ze kijken of ze het eruit krijgt, maar helaas dat lukt niet. 

Een vliesrest veroorzaakt de fluxus (bloedverlies) en inmiddels heb ik al ruim een halve liter bloed verloren. Door mijn medische achtergrond weet ik wat er gaat gebeuren... met spoed door naar de operatiekamer.

Ik kijk Bob aan, ondertussen loopt de kamer vol met mensen. De gynaecoloog beoordeeld mee en bevestigt mijn vermoeden. We gaan u zo snel mogelijk naar de operatiekamer brengen en kijken wat er vanbinnen nog zit. 

Alles wordt in gang gezet. Het enige wat ik nu eigenlijk nog wil is dat ik mijn dochter mag aanleggen. Ze ligt al ruim driekwartier op mijn borst, maar echt genieten van haar heb ik nog niet kunnen doen. Mijn vraag of daar nog tijd voor is verstomd in de drukte om ons heen. Nog geen 10 minuten later wordt ik in een ok-hesje de kamer uitgereden mijn vriend en de baby achterlatend na een korte tot straks. 

Op de verkoeverkamer wordt ik klaar gemaakt. Iedereen feliciteert me met de geboorte van mijn dochter. Voor mijn gevoel is het nog zo onwerkelijk. De adrenaline heeft emoties uitgeschakeld en in mijn hoofd loop ik de stappen van de anesthesie en curettage door. Ik baal vooral van het feit dat alle hechtingen daaronder dus ook tijdens de operatie gedaan hadden kunnen worden, zonder dat ik daar pijn van zou hebben gehad. 

Eenmaal op de operatiekamer maak ik nog een praatje met de anesthesist en vraag ik nog welke verdovingsmiddelen hij gaat gebruiken. Hij grapt nog: "U hebt flink wat werk geleverd, door de verdoving zal de spierpijn nog wel wat erger zijn morgen."

Wonderbaarlijk genoeg voel ik me erg ontspannen in de operatiekamer en wanneer de verdoving gegeven wordt ben ik zo weg. 

Ik word wakker op de verkoeverkamer, huilend. De tranen biggelen over mijn wangen. Ik heb geen besef van de tijd. Gelukkig ook geen pijn. Maar het enige wat ik wil is naar Bob en mijn dochter.

De verpleging van de verkoever komen naar me toe en vragen hoe het gaat. Ze regelt een ijsje voor mijn zere keel en gaat regelen dat de verpleging me op komt halen. Iedere minuut daar duurt te lang naar mijn zin.

Terwijl ik lig te wachten komt er nog een anesthesiemedewerker langs. Ze controleert of ik nog bloedverlies heb. Gelukkig niet, maar ik zit wel geheel onder de rode uitslag. Het jeukt iets maar niet extreem. De heesheid en gevoel van een gezwollen keel is vervelender. De anesthesist komt en na een kort gesprek komen we tot de conclusie dat ik een allergische reactie heb op de antibiotica die gegeven is tijdens de OK. Ik mag kiezen of ik hier medicatie voor wil die me wel wat suf kunnen maken. Ik zeg: "Doe maar, misschien lukt slapen dan ook wel straks."

Ongeveer 10 minuten later komt de verpleging van de afdeling me halen. Rond elven kom ik terug op de kraamkamer waar alle ellende plaats vond. Eindelijk terug bij de vanaf nu twee belangrijkste mensen in mijn leven.

Achteraf hoor ik ook hoe heftig het voor Bob is geweest. Hij heeft me geweldig gesteund tijdens de bevalling. En ik weet hij zou het zo van me over hebben genomen als hij kon. 

Toen ik werd weggereden naar de OK werd hij letterlijk in een stoel gezet met zijn dochter in zijn armen. Iedereen was met mij bezig en hij blijft daar alleen achter. De verpleegkundige komt nog een keer langs om Ivy met hem te wegen en aankleden. En dan blijft hij de rest van de tijd zielsalleen met onze dochter zonder te weten wat er met mij gebeurt.

Rond half 10 komen er 3 mensen in operatiekleding de kamer binnen. Bij Bob gaan er alarmbellen af. Waarom komen er 3 artsen die met mijn vrouw bezig waren in operatiekleding nu mijn kamer binnen. De angst slaat bij hem toe en  in zijn gedachten komen ze vertellen dat ik het niet overleefd heb. 

Gelukkig is de operatie goed gegaan. Ik heb wel zo'n 2 liter bloed verloren. De verwachting is dat ik binnen een kwartier terug ben anders mogen hij en Ivy naar mij op de verkoever. 

Uiteindelijk kom ik rond elven op de kamer terug en kunnen we eindelijk met z'n 3e samen zijn in rust. Niet kort daarna vallen we alle 3 in slaap.