Van een lange aanloop, naar een razendsnelle uitdrijvingsfase (deel 4)

Er gaan een aantal uren voorbij, maar het blijft bij onregelmatige beenweeën. In de middag gaan we dan ook starten met weeënopwekkers. Daarnaast zijn mijn vliezen inmiddels al ruim 12 uur geleden gebroken dus het risico op een infectie is hoger. Hiervoor loopt er een tweede gift antibiotica in naast de weeënopwekkers.

De weeënopwekkers worden iedere 20 minuten een standje hoger gezet tot de hoogste stand. Er gebeurt nog maar weinig, totdat het in een keer omslaat. Beenweeën die steeds heftiger worden en elkaar sneller en sneller op volgen. Gelukkig is verpleegkundige Joyce er bij om me door de weeën heen te loodsen. Het puffen heeft geen enkel effect op de beenweeën en een fijne positie krijg ik ook niet gevonden. Bob blijft me aanmoedigen en voor mijn gevoel gaat de tijd tergend langzaam.

Aan het einde van haar dienst komt de klinisch verloskundige terug om te controleren hoe ver de ontsluiting is. 

Als ze vast stelt dat we op 6 cm zitten zakt de moed me in de schoenen. "Tegen een uur of 9 zul je wel zo ver zijn om te kunnen gaan persen." De gedachte dat ik nog 4 uur lang deze weeën moet door staan beangstigt me. De pijn in mijn benen is zo hevig.

Wanneer de pijn nog meer toeneemt en ik niet meer door de weeën heen kan puffen stelt de verpleegkundige voor om onder de douche te gaan. Met moeite kom ik naar de badkamer waar Bob me helpt met de douche. Maar de douche geeft geen verlichting, de pijn wordt heviger en heviger. De weeën blijven maar komen en voor mijn gevoel ben ik alle pauzes tussen de weeën kwijt. De ene wee wordt direct opgevolgd door de andere. In geen enkele positie voel ik enige verlichting en ik wil zo snel mogelijk onder de douche uit. 

Met moeite loop ik terug naar de kraamkamer. Ik heb het gevoel dat ik niet meer op mijn benen kan blijven staan en daarom ga ik toch maar op bed liggen. Precies de plek waarvan ik zei: "in bed, daar wil ik echt niet bevallen."

In mijn hoofd is het lichte paniek. Deze pijn kan ik niet aan. Ik kan dit niet. Dit gaat me niet lukken. Als dit nog uren gaat duren. Ik overweeg om naar een ruggenprik te vragen, maar ergens voelt dat als opgeven.

Na wat aandringen zet de verpleegkundige de weeenopwekkers naar beneden. Langzaam merk ik dat de frequentie van de weeën weer wat af neemt. Van 6-7 weeën per 10 minuten terug naar 4-5 weeën.

Voordat ik een beetje kan ontspannen door de rust tussen de weeën worden de weeën nog pijnlijker. Wanneer ik met de wee mee, druk naar beneden zet geeft dat wat verlichting. Ik voel dat alle spieren in mijn buik bij de weeën mee samen trekken.. en ik besef me ik ben mee aan het persen. Mag dit wel? 

Bob en de verpleegkundige zien hoe mijn lijf met de weeën mee aan het persen is. We zijn nog geen uur verder na de laatste controle en toen had ik maar 6cm ontsluiting. Voor ons gevoel kan het nog niet zover zijn, maar ik heb toch echt persdrang.

De verpleegkundige haalt de arts-assistent erbij. Samen met de senior co-assistent komt ze kijken hoe ver ik ben. Volledige ontsluiting! Tijd om te gaan persen. 

Eerst een paar keer "oefenen". Dat gaat zo goed dat de arts zegt:  "Nou, nog een paar keer zo persen en de baby is er dan al."

Het persen voelt prettig om te doen en de woorden van de arts beuren me flink op. Nog even en onze zoon of dochter wordt geboren.

Na een paar keer persen heb ik het gevoel dat ik heb gepoept. Schoorvoetend zeg ik: "Sorry dat ik heb gepoept." De arts en Bob wisselen een blik en Bob zegt vrolijk: " Schat je hebt helemaal niet gepoept. Dat is het hoofdje wat al te zien is."

Binnen no time staat het hoofdje... maar dan...