Van een lange aanloop, naar een razendsnelle uitdrijvingsfase (deel 3)

Uitgeput komen we 's avonds thuis aan. Het nieuws van deze dag komt zwaar aan en de weeën zijn geheel gestopt. We leggen ons erbij neer dat de kans groot is dat we morgenochtend voor een inleiding naar het ziekenhuis zullen gaan.

We eten wat, mijn eetlust was niet bepaald groot. Daarna kruipen we ons bed in in de hoop toch de rust te kunnen vinden om te slapen.

Even wat lof voor onze verloskundige Marloes en de verloskundige praktijk. Tijdens deze dagen hebben we met ze kunnen sparren bij vragen, ondanks dat we op dat moment medisch waren geworden.

Midden in de nacht word ik wakker van pijn in mijn buik. Het is 1 uur 's nachts en het duurt even voordat ik door heb dat dot weeën zijn. In eerste instantie komen ze om de 20 minuten, daarna om de 15 minuten en om de 10 minuten. Steeds iets frequenter en steeds iets pijnlijker.

Mijn vriend laat ik nog maar even slapen want op dit moment kan hij me toch nog niet helpen. Rond 4 uur maak ik hem wakker, de weeën worden heviger en ik heb behoefte aan mijn yogabal om op te zitten. Bob wordt gemakkelijk wakker en is enigzins verschrikt als hij ziet dat de weeën vrij sterk zijn en al om de 6 minuten komen. Hij haalt zijn notitieblok weer tevoorschijn om de weeën en wanneer ik naar het toilet ben geweest bij te houden. Ondertussen helpt hij me met houdingen uit de zwangerschapsyoga en streelt hij mijn rug.

De weeën worden steeds krachtiger, maar wisselen nog in frequentie. Al snel veranderen buikweeën in beenweeën en is verlichting vinden minder makkelijk. Van het bed, naar staan, zitten op een stoel, hangend om de nek van mijn schat.. uiteindelijk lijkt de beste positie nog zittend op de yogabal met Bob achter me om druk op mijn dijen uit te oefenen. Zo houden we het een uurtje vol waarna we het ziekenhuis bellen. 

Om half 9 worden we verwacht. Vlug ga ik nog even in de douche. In de hoop dat het wat verlichting biedt en toch ook voor her gevoel dat we schoon zijn.  Geen idee waarom want bij bevallen ben je nou eenmaal niet schoon.

Om 8.00 uur zitten we in de auto naar het ziekenhuis en blijven de weeën komen. Zo goed als het gaat puf ik ze weg. Ondertussen denk ik "wat moet dat een gek gezicht zijn voor de andere mensen in andere auto's".

Aangekomen bij het ziekenhuis moeten we door de corona check. Het is woensdagochtend en dus staat er een forse rij. Net voordat we aan de beurt zijn komt er een hevige wee en maan ik Bob om te blijven staan. Met mijn armen om zijn nek doorstaan we ook deze wee. 

Om ons heen zie ik blikken van verwondering, van herkenning, aanmoedigende blikken... de mevrouw achter de balie wenst ons veel succes. Op dat moment komt het besef dat we met z'n tweeën het ziekenhuis in gaan, maar dat we daarna voortaan met z'n drieën zullen zijn.

Op de verloskundige afdeling aangekomen krijgen we een kamer toegewezen. Verloskundige Merjam begroet ons en komt me installeren. Zij zal ons een groot gedeelte van de dag bij staan. Enigzins brutaal vraag ik direct naar de mogelijkheid om een draadlose CTG te krijgen. Ik moet er niet aan denken om met deze beenweeën alleen maar op bed te kunnen liggen. Nadat we aangesloten zijn komt verloskundige Marleen met VIO Merel binnen. 

Mijn vriend en ik zijn enigzins verbaasd want Marleen de verloskundige lijkt sprekend op onze fertiliteitsarts. Direct geeft dit een vertrouwd gevoel. Wanneer we in gesprek gaan blijkt al snel dat we aan Marleen een goede hebben. 

Het voorstel is om te kijken of ik ontsluiting heb, mijn vliezen volledig gebroken zijn en als het kan een draadloze sensor te plaatsen op het hoofdje van de baby. Ik blijk al 5cm ontsluiting te hebben. Het voorste deel van de vliezen staan nog in overleg met mij worden deze nog gebroken, maar daar komt al geen extra vruchtwater meer bij vrij. Ze plaatst de sensor zonder problemen, waardoor ik meer bewegingsvrijheid krijg. 

Omdat ik nu op mezelf al 5cm ontsluiting heb besluiten we om af te wachten. Mijn lichaam zit in de bevalmodus dus inleiden is niet nodig. 

Wat wel moet gebeuren is een infuus plaatsen voor antibiotica profylaxe omdat er sprake is van langdurig gebroken vliezen. Dankzij het vocht wat ik vast hou blijkt dat een rampzalig klusje te zijn... 4 mensen en meerdere pogingen later zit deze er uiteindelijk in. Helaas wel in de elleboog en ooh wat blijft dat infuus pijn doen.

We proberen hierna wat rust te pakken terwijl ik op de yogabal zit en tegen Bob aanleunen. Het afwachten is begonnen...