3 jaar geleden
Van een lange aanloop, naar een razendsnelle uitdrijvingsfase (deel 2)
Ons bevalverhaal, deel 2: zwangerschapshypertensie
De bloeddrukband gaat strakker en strakker. De spanning is om te snijden.
De tweede bloeddrukcontrole is beter dan de eerste. Nu is deze 140/90 mmHg tov 150/100 mmHg, maar het zit nu precies op de grens. Dat betekent opnieuw overleg met het ziekenhuis en uiteindelijk het advies om op consult te komen in het ziekenhuis om een zwangerschapsvergiftiging uit te sluiten.
Samen met mijn vriend Bob zijn we in de auto gestapt naar het ziekenhuis. Begin van de middag melden we ons bij de verloskunde afdeling en daar mogen we in een "spoed"kamer plaats nemen. Een leerling verpleegkundige brengt een continue bloeddrukmeter en een CTG aan. (CTG = cardiotocogram, hiermee wordt de hartslag van de baby gemeten en de weeënactiviteit). Ze vraagt naar ons verhaal en legt uit dat ik het komende half uur om de 5 minuten een bloeddrukmeting krijg. Daarnaast wordt er in mijn urine gekeken naar de aanwezigheid van eiwitten en in het bloed naar verschillende waarden waaronder van de lever. En dan worden we alleen gelaten.
Na een half uur wordt ik losgekoppeld van alle apparaten en is het wachten op de klinisch verloskundige wanneer de uitslagen bekend zijn.
Ruim een uur later komt de verloskundige, helaas was er wat fout gegaan met de aanvraag van het bloedonderzoek en moeten we daar op wachten. De bloeddrukmeting zijn bijna allemaal te hoog en de diagnose is dan ook een zwangerschapshypertensie. Ze begint alvast de therapie mogelijkheden te bespreken met ons en dan blijkt dat ze niet op de hoogte is dat mijn vliezen al gebroken waren. Dat veranderd het verhaal dan wordt de behandeling ook anders.
Als je voor een thuisbevalling gaat wil je dit niet horen.
Het valt rauw op mijn dak, maar met een te hoge bloeddruk met of zonder zwangerschapsvergiftiging "moet" je in het ziekenhuis bevallen. Dat was niet wat ik wilde horen en ook totaal niet waar we op hadden gerekend. De eigenwijze dokter die ik dan ook ben vraag ik dan ook naar de risico's als ik tegen medisch advies in thuis wil bevallen. Je kunt je voorstellen dat dat niet geheel in goede aarde valt.
Het blijkt wel een optie te zijn mits onze eigen verloskundige er achter staat, er geen zwangerschapsvergiftiging is en het de komende uren doorzet want bij langdurig gebroken vliezen (> 24 uur) moeten we toch naar het ziekenhuis.
Terwijl we de teleurstelling verwerken komt de avonddienst van de verpleging binnen. De urine blijkt ook verkeerd te zijn afgenomen in plaats van in een potje te plassen moest het catheterurine zijn omdat mijn vliezen al gebroken waren. Dus opnieuw urine afgenomen en weer wachten.
Door alle stress en de teleurstelling zijn de weeën stil komen te vallen.
Na ong 4.5 uur komt de verloskundige weer terug. Goed nieuws geen zwangerschapsvergiftiging, maar we moeten nog wel een knoop doorhakken. Gaan we naar huis en komen we de twee dagen erna terug op controle of wanneer de weeën doorzetten weer terug of blijven we voor een inleiding.
We kiezen ervoor om naar huis te gaan en de volgende ochtend terug te komen voor controle en op ons eigen verzoek om dan ook in te leiden als het dan nog niet op gang is. De eerste 12 uur waren inmiddels voorbij.