3 jaar geleden
Van een lange aanloop, naar een razendsnelle uitdrijvingsfase (deel 1)
Ons bevalverhaal, deel 1: gebroken vliezen
Het is 4 uur 's nachts wanneer ik wakker word met het gevoel dat ik naar het toilet moet. Het lijkt wel alsof ik al te laat ben en er wat plas in bed terecht gekomen is. Ik sta op om naar het toilet te gaan en voel het vocht langs mijn been lopen ondanks dat ik mijn benen dicht knijp. Wanneer de slaap uit mijn hoofd wegtrekt beginnen de radertjes te draaien: zijn dit mijn vliezen die zijn gebroken?
Ik kruip terug in bed terwijl er iedere keer kleine beetjes vruchtwater mee komen. Nog half verdwaasd komt de gedachte op: wat nu?
Ik draai me om naar mijn vriend. De adrenaline giert door mijn lijf. Ik maak hem wakker en zeg: "Ik denk dat mijn vliezen zijn gebroken, het gaat beginnen!"
De adrenaline giert door mijn lijf. Ik maak mijn vriend wakker: "Ik denk dat mijn vliezen zijn gebroken, het gaat beginnen!"
Exact 37 weken zwanger, geen dag meer of minder. Van slapen komt het er niet meer van. Langzaam aan beginnen de weeën, die zich rustig in frequentie opbouwen. Inmiddels is de ochtend aangebroken.
Omdat mijn schoonouders bij ons in huis wonen worden ze in de ochtend vriendelijk toch dringend verzorgt om eerder naar het werk te vertrekken en weg te blijven.
Rond een uur of 9 komen de weeën om de 5 minuten gedurende een uur al en zijn ze vrij mild van karakter. We besluiten de verloskundige te bellen. Samen spreken we af dat ze aan het einde van haar visiteronde bij ons zal komen.
Rustig doe ik wat dingetjes in huis. Ondertussen zet mijn vriend het bevalbad op aangezien ik graag thuis in bad wil bevallen.
Om half 11 is de verloskundige bij ons. Het lijkt erop dat we nog in de eerste fase van de bevalling zitten en het nog even gaat duren. Ze doet de routine controles; de baby doet het keurig, maar mijn bloeddruk is zorgwekkend: 150/110 mmHg.
Overleg met het ziekenhuis volgt. De bloeddruk is te hoog, maar ik heb verder geen klachten die op een zwangerschapsvergiftiging kunnen wijzen. Er wordt afgesproken dat we over een uur opnieuw de bloeddruk meten. Is deze dan systolisch onder de 140 mmHg dan is het goed, zo niet dan moeten we naar het ziekenhuis om een zwangerschapsvergiftiging uit te sluiten.
11.52 uur: de tweede bloeddrukcontrole. De verloskundige pompt de bloeddrukband strakker en strakker op terwijl ze luistert met haar stethoscoop.
De bloeddrukband gaat strakker en strakker. De spanning is om te snijden.
