Van de baarmoeder naar een plastic zak ...

Ik ben op 14 september uitgerekend en ik tel de dagen af tot het zover is. Wanneer zou onze tweede dochter geboren worden? Hoe zou ze eruit zien? En belangrijker nog: zal ze gezond zijn? Of toch niet?

Met 36 weken ga ik met zwangerschapsverlof. Ik werk veel vanuit huis, dus ik stel het bewust zo lang mogelijk uit, zodat ik na de geboorte zoveel mogelijk tijd door kan brengen met onze newborn. Ik draai wat babywasjes, zorg dat het kamertje klaar is voor de baby, inclusief het wiegje, dat we in onze slaapkamer zullen zetten zodra ze bij ons thuis is. Hoelang ze na haar geboorte in het ziekenhuis moet blijven weten we niet. Dat hangt van zoveel omstandigheden af dat we nergens op hopen of rekenen, we besluiten het maar af te wachten.

Op vrijdag 4 september trouwt een nichtje van me en ik besluit erheen te gaan. Ik voel me goed en waag zelfs een dansje op de dansvloer. Ik krijg wat opmerkingen over mijn buik, of ik wel zeker weet dat het er maar één is? Ik ben zo klaar met die opmerkingen dat ik eruit flap dat het er drie zijn. Gezeur altijd, houd gewoon je mond dicht als je niks aardigs te zeggen hebt.

Op 6 september voel ik de baby amper en ik schiet volledig in de stress. Heb ik toch te druk gedaan op de bruiloft? Ik bel naar het ziekenhuis en mag direct komen voor een ECG. Natuurlijk is de kleine dame vanaf het moment dat ik aangekoppeld lig superdruk en beweeglijk. De gynaecoloog komt na een uur bij me en zegt dat hij zich totaal geen zorgen maakt en dat hij me met een gerust hart naar huis wil sturen. Maar, benadrukt hij, als ik me zoveel zorgen maak dat ik liever in het ziekenhuis blijf kan hij regelen dat ik opgenomen word. Na wat wikken en wegen besluit ik toch naar huis te gaan. Het kan nog wel twee weken duren voordat ik zal bevallen en ik wil liever bij onze dochter thuis zijn nu dat nog kan.

De dag erna hang ik een was op en scharrel ik wat rond in huis. Ik bedenk dat ik, wanneer de was droog is, nog lekker de tijd heb om de was te strijken en netjes in de kast op te hangen. Dinsdag 8 september spreek ik met een vriendin af in de stad om wat te gaan drinken. We blijven wat langer hangen en we besluiten ook nog te lunchen. Ik krijg een hoop opmerkingen over mijn buik, dit keer gelukkig allemaal positief. 's Middags kom ik redelijk uitgeput thuis en ik besluit de volgende dag de was, die inmiddels droog is, te strijken. Dat loopt iets anders.

's Nachts om 1.50 uur word ik wakker omdat ik naar het toilet moet. Ik stap uit bed en voel iets knappen en er stroomt vocht langs mijn benen. Shit. Mijn vliezen zijn gebroken. Ik maak mijn man wakker en vertel hem dat het begonnen is. Ik trek schoon ondergoed (een boxershort van mijn man, want dat zit lekker ruim) aan, mijn man haalt intussen onze dochter uit bed. Ik bel mijn vriendin die haar op zal vangen dat we eraan komen. Om kwart over 2 hebben we haar gebracht en rijden we naar Rotterdam. Ik zit inmiddels al volop in de weeën en houd ze op mijn telefoon bij. Er zit amper een minuut tussen de weeën, dus dit is wel het serieuze werk. Rond kwart voor drie komen we aan op de verlosafdeling. Ik word direct naar een verloskamer gebracht, waar de verpleegkundige een korte check-up doet. Ze moet behoorlijk haar best doen de hartslag van de baby te vinden. Ik krijg het ineens bloedheet, het zal toch niet zo zijn dat het hartje nu niet meer klopt? Net nu ik op het punt sta te bevallen? Het lijkt een eeuwigheid te duren, maar dan vindt ze toch uiteindelijk de hartslag. De gynaecoloog komt binnen. Het is dezelfde man als twee dagen geleden, hij zegt dat hij blij is me te zien. Dat is geheel wederzijds. Ik vraag of ik pijnstilling mag, want ik zit in een flinke weeënstorm en vind het eigenlijk niet meer zo leuk. Hij geeft aan dat we eerst naar een andere kamer verhuizen. Naast die andere kamer zit namelijk een extra kamer waar onze dochter direct na de geboorte door de chirurg en kinderarts en weet ik wat voor artsen nog meer opgevangen zal worden. In de andere kamer hijs ik mezelf op het bed en toucheert de gynaecoloog mij. Hij geeft aan dat ik geen pijnstilling meer kan krijgen, ik zit al op 6 centimeter ontsluiting en het gaat zo hard dat eer de pijnstilling erin zit, ik waarschijnlijk al mag gaan persen. Het is inmiddels half vier en ik blijf de weeën maar wegzuchten. Ik voel persdrang, maar mag nog niet persen. Dit herinner ik me van de bevalling van de oudste, ook dat het soms echt niet lukt om niet mee te persen.

Het duurt uiteindelijk toch nog een uur voor ik op volledige ontsluiting zit. Om half vijf mag ik gaan persen, maar de baby werkt niet echt mee. In de tussentijd wordt er nog wat bloed van het hoofdje genomen omdat de gynaecoloog het idee heeft dat ze het wat benauwd krijgt. Ook dit herinner ik me van de geboorte van de oudste. Zij is uiteindelijk met een keizersnede geboren omdat het te lang duurde. Bij haar had ik nog niet eens 6 centimeter ontsluiting, en nu ben ik nota bene al aan het persen. Om vijf uur komt er een andere gynaecoloog binnen, zij heeft overleg gehad met de dienstdoende gynaecoloog en ze vertelt me dat de baby er echt binnen een half uur moet zijn, anders wordt het alsnog een keizersnede. Ja doei, ik ben nu al zover, ik wil helemaal geen keizersnede! Ik zet alles op alles, net als ik voel dat het hoofdje staat (BURNINGGG!!) zet de dienstdoende gynaecoloog een verdoving. Oef, dat is fijn, nu voel ik het niet meer, haha. Tijdens de volgende wee zet hij een knip en dat is voldoende om om 5.17 uur onze dochter geboren te laten worden. Ik vang een glimp op van een glimmend hoopje mens voor ze direct meegenomen wordt door de kinderarts. Mijn man moet mee en ik zeg hem dat hij haar geen seconde uit het oog mag verliezen.

Ik had verwacht volledig over m'n toeren te zijn omdat ik mijn dochter niet bij me zou hebben na haar geboorte, maar gek genoeg voel ik me heel rustig. Ik maak zelfs grapjes naar de gynaecoloog, die me eerst helpt met de nageboorte en me daarna hecht. Ook neemt hij nog bloed uit de navelstreng, dit gaat voor DNA-onderzoek naar het AMC. Tijdens het hechten wordt onze dochter, die vanaf haar middel in een plastic zak zit in verband met de darmen die natuurlijk nog op haar buik liggen, met overal op haar lijfje snoertjes en plakkertjes, in de couveuse even naast me gezet zodat ik haar wat beter kan bekijken. Voor ik haar goed en wel gezien heb brengen ze haar naar de NICU. Mijn man gaat wederom mee en belooft snel terug te komen om mij op te halen. Na het hechten kan ik even douchen en dat is fijn, want ik ben volledig doorgezweten. Na het douchen krijgen mijn man en ik beschuit met roze muisjes en vult de verpleegkundige een en ander in. Natuurlijk de naam van onze dochter: Fay Elise.

Het is inmiddels 7 uur en nu wil ik nog maar één ding: naar mijn dochter.