Van 3 naar 5 in 10 minuten

Pffff... zolang gelden alweer dat ik mijn laatste stukje schreef. Gelukkig ben ik voor een groot gedeelte over die angst heen gekomen die ik mijn vorige blog schreef. Ik denk dat die altijd wel ergens aanwezig blijft. Ik denk dat menig moeder mij gevoel precies snapt, maar ik heb het een plek kunnen geven en kan er goed mee om gaan. 

Toen Sofia 1 werd besloten mijn man en ik voor ons tweede kindje te gaan. Gelukkig was het heel snel weer raak en stond onze eerste afspraak bij de verloskundige ook gepland. 

Waar ik in de eerste zwangerschap vooral de eerste beste naam van een verloskundigenpraktijk had gekozen op aanraden van de huisarts (overigens niks mis geweest met die praktijk en de verloskundigen) besloot ik aan het begin van de zwangerschap eens verder te kijken en mij bij een andere praktijk in te schrijven, ik had bij deze praktijk wat meer een klik met de verloskundige die ik sprak bij het eerste oriënterende gesprek.

Maar goed.. aangekomen bij de praktijk met mijn man gingen we vol enthousiasme klaar liggen voor de echo.

We kregen gelijk de vraag.. zie je het? Wat moet ik zien dan? Was mijn enige gedachte. Ik zag 1 grote blob met knipperende vlekjes, ik dacht dus eigenlijk al veel verder te zijn dan de termijn die we gerekend hadden. De verloskundige draaide de echo iets waardoor ik het  gelijk zag... HET ZIJN ER 2. Ik dacht dit ook gewoon in capslock in mijn hoofd.. majah, ook logisch denk ik. Pff.. schrik, slik, huil (van schrik) en door! 'Dat is dan van korte duur; was mijn reactie tegen de verloskundige waarop we allemaal toch wel een beetje moesten lachen. Ik had namelijk bij het eerste gesprek aangegeven dat ik deze keer echt voor een klik en gevoel wilde gaan bij de verloskundige die ik koos, maar goed, tweeling betekend: hallo ziekenhuis!

Na 10 minuten stonden we weer buiten. Mijn man en ik stapten in de auto, keken elkaar aan en zeiden tegen elkaar: nou, dat kunnen we ook wel aan!  

Onze eerste afspraak bij het ziekenhuis was een week later. Waar we allebei geen idee hadden hoe het verloop van de verdere zwangerschap ging verlopen wilde ik vooral dat het niet te statisch en formeel zou zijn in het ziekenhuis. Ik wilde directheid met een combinatie van informeel en openheid zodat je altijd het gesprek aan durft te gaan (wat een eisen kan je toch hebben🤭)Wat een geluk hadden wij met het ziekenhuis en de gynaecoloog! We hadden een vaste gynaecoloog die alles open liet en met je mee wilde bewegen, wel binnen de lijnen van een veilige zwangerschap. 

Bij het eerste bezoek aan het ziekenhuis kwamen wij er ook achter dat het om een eeneiige tweeling ging (mono di) en het verdere verloop van de zwangerschap. Dit was de aftrap van vele bezoeken en uiteindelijk een mooie gezonde tweeling. Hierover ga ik de volgende keer weer meer schrijven.

Wat ik heb geleerd in de periode die ik hierboven heb beschreven is dat niet alles kan gaan zoals je hebt gepland. Maar dat je altijd wel een weg vindt om het passend te maken, zolang je maar positief en bewegend blijft denken. Dan kom je erachter wat voor jou werkt en wat je wilt. Dan kan je het ook bespreekbaar maken, en maak het dan ook bespreekbaar.