van 1 naar 4 kinderen, in 1x

Op 14 juni 2018 lag ik na een positieve zwangerschapstest in de stoel bij de fertiliteitarts. Sjoerd en onze dochter Roselynn waren mee. Ik vond het onwijs spannend en was deels ongerust. Ik voelde me al erg vermoeid en anders dan bij de zwangerschap van Roselynn. Ik had een onderbuikgevoel en het vermoeden dat ik weleens zwanger kon zijn van een meerling, een tweeling.

Tijdens de controle viel het plots onaangenaam stil in de kamer. Ik hoor het de arts nog zeggen…

We zagen en hoorden van de arts dat ons vermoeden deels klopte, echter het waren niet twee maar 4 hartjes op de echo te zien. Een vierling!!! Het gesprek erna was in een waas. Wij en de arts konden het amper geloven, tijdens ons traject had ik meerdere malen een cyclus moeten afbreken omdat er teveel eitjes waren. Echter, er waren in deze cyclus 2 mooie eitjes zichtbaar.

Verbaasd en in de war hebben we een auto rit door de provincie gemaakt, geen ideeën meer waar we allemaal zijn geweest. Sjoerd was snel weer geland, was blij en bekeek het nuchter. Hij zei: ‘We gaan op vakantie, laten het bezinken maar wij kunnen dit. En jij krijgt het grote gezin wat je zo graag wilde’.

2 Dagen erna gingen we met de camper op vakantie naar Frankrijk. Ik sliep tijdens de vakantie veel omdat ik moe was. Huilen, praten, grappen, moed en wanhoop. Het duurde even voordat ik het me besefte, maar ik wist steeds zekerder dat we het aankonden samen en zag het positief in.

Na de vakantie gingen we weer op controle. Deze keer zonder Roos.

Tijdens de controle zagen we dat we 3 kloppende hartjes . Helaas was er één niet sterk genoeg geweest. Een dubbel gevoel en welke niet onder woorden te brengen is.

Mijn suikerglucose moest ik goed op orde houden aangezien ik diabetes type 1 heb en dit meer nadelige gevolgen kan hebben voor mij en de ongeboren kindjes. Met een sensor kon mijn internist mijn suikerwaarden 24 uur per dag volgen en speelden we continu in op mijn insulinebehoefte.

Mijn schoonvader bood aan om tijdelijk te ruilen van huis, zodat we ons eerst geen zorgen hoefde te maken over onze woonsituatie. We verhuisden in de zomer naar een woonboerderij, Sjoerd zijn ouderlijk huis.

Mijn verder zwangerschap was pittig. Ik bleef moe en futloos. De zomer en verhuizing hielpen niet mee waardoor ik al snel thuis bleef van het werk. De reguliere controles bij de gynaecoloog waren steeds goed en alle drie de kinderen groeiden goed in mijn buik. ‘Lekker broeden’ hoorde ik veel. En ookal werd ik meerdere keren opgenomen in het ziekenhuis ivm onverklaarbare vervelende bloedingen, ik was ervan overtuigd dat ik de 30 weken ging halen.

Echter nadat ik me een dag niet goed voelde, rugpijn en krampen had, besloten we toch even naar het ziekenhuis te gaan voor een controle. Gewoon om te checken zeiden ze in het ziekenhuis. Ik dacht dat het wel mee zou vallen dat ik mezelf gewoon wat angstig maakte door alle eerder ziekenhuisopnames.

Mijn schoonmoeder kwam om op Roselynn te passen.

Tijdens de echo zag alles er rustig uit maar toch voor de zekerheid nog een inwendig onderzoek. Nog voordat de arts dit onderzoek kon uitvoeren, vertrok haar gezicht al. Ze vertelde ons dat ze een voetje zag. Daarna kwam er bij mij weinig tot niks meer binnen, ik weet niet veel meer van wat er daarna is gebeurd.

Ik kreeg weeënremmers, longrijpers en magnesium voor de hersengroei. Liggend in een ambulance en gevolgd door een tweede werd ik met spoed naar het UMCG gebracht en Sjoerd reed achter ons aan.

In het UMCG zijn de controles opnieuw gedaan, het voetje was toen weer verdwenen. Ik was erg rustig en kalm. Sjoerd bleef die nacht voor de zekerheid bij mij. Hij zou ervoor zorgen dat hij ’s ochtends vroeg weer thuis zou zijn, zodat hij er was als Roos wakker zou worden.

Om 03:00 uur kreeg ik weer krampen, lichte krampen welke al snel heftiger en regelmatiger werden. De verpleegkundige en artsen kwamen erbij. Er werden mensen opgeroepen en teams samengesteld voor elke baby. Toen de teams compleet en klaar waren, mocht ik doen wat mijn lichaam aangaf.

Op 28 oktober 2018 werden er 3 ienieminie baby’s, van 26 weken oud, geboren. Een meisje, een jongen en nog een meisje. Zonder dat ik ze had gezien en de jongen ook niet had gehoord werden ze voor controle direct meegenomen. Het laatste meisje hebben ze, in een couveuse, nog kort even naast mijn bed gezet. Jammer is dat ik me van dit alles niks meer kan herinneren, maar dit is gelukkig wel vastgelegd door een verpleegkundige.

Tijdens de hele zwangerschap werd er gezegd, je kunt niks plannen of op voorbereiden. Alleen dat we voor een keizersnee gaan. Zelfs dat werd anders. Ik heb 3 prachtige kinderen op natuurlijke wijze op de wereld gezet. Iets waar ik erg trots op ben, maar wat ook een grote impact op me heeft gehad.

Na 2 dagen kregen baby A, B en C een echte naam. Wende Nina, Thijmen Johan en Marin Anna. Alle drie vernoemd naar onze ouders. Hierna was het makkelijker om over ze te spreken en het werd meer realiteit, tastbaarder.

Een heftige en onbeschrijfelijke tijd hebben we gehad in het UMCG en MCL. We leefden in een bubbel waarbij we veel gescheiden leefden en ons langzaam aan beseften dat we een gezin met 4 kinderen hadden. We voelden opnieuw onvoorwaardelijke liefde, maar wel een liefde die moest groeien. Anders dan dat we eerder hadden ervaren bij onze dochter. We misten de zorg en de verantwoording nu. We waren afhankelijk van meerdere partijen en moesten vragen hoe onze kinderen hadden geslapen, hoe ze zich voelden, of ze al waren verschoond en of we ze mochten vasthouden.

Nu zijn we een 9 maanden verder en zijn we trots op ons mooie grote en drukke gezin. Het leven in de bubbel is er deels nog, maar zoveel minder dan voorheen. De wereld wordt langzaamaan groter. Wij zijn verantwoordelijk en dragen de zorg voor onze ieniemini’s die nu ‘echte’ baby’s zijn geworden.