Tweeling bevallingsverhaal

Ik weet het nog heel goed, voor mijn eerste bevalling las ik tot diep in de nacht alle bevallingsverhalen die er op het internet te vinden waren. Ik was zwanger van mijn zoontje Luuk en ieder scenario zat in mijn achterhoofd. Toch vond ik een bevalling voor een eenling nog redelijk voorspelbaar. Dat was wel anders toen ik tijdens mijn tweede zwangerschap zwanger bleek te zijn van een tweeling. Voor iemand die zich graag goed voorbereid was dit erg lastig, omdat zo´n zwangerschap en bevalling nou eenmaal onvoorspelbaarder zijn. Op internet vond ik dat er weinig bevallingsverhalen te vinden waren, vandaar dat ik graag mijn verhaal deel. Wees niet bang dit verhaal te lezen, het is een (voor mij) positieve!

Het begin, of toch niet?

De mensen die mijn instagram (www.instagram.com/van1naar3) en blogs volgen, weten dat ik vanaf 29 weken zwangerschap vaak ben opgenomen in het ziekenhuis. Iedere keer kreeg ik contracties, ritmisch en voelde dit hetzelfde als bij mijn beginnende bevalling van Luuk. Echter bleek steeds mijn baarmoedermond niet te verstrijken, dus van een beginnende bevalling was steeds geen sprake. Tegen het einde van mijn tweelingzwangerschap kón ik niet meer. Het was op. Ik lag dagen in bed met contracties, mezelf steeds afvragende of ik nou wel of niet weer moest bellen naar het ziekenhuis. Mijn inleiding stond gepland met 37 weken en 2 dagen maar tijdens mijn laatste consult heb ik gesmeekt deze te vervroegen. Daar werd gelukkig gehoor aan gegeven. Met een tweelingzwangerschap waarvan de baby´s de placenta delen is het gebruikelijk om tussen de 36-37 weken in te leiden. Mijn nieuwe inleiding stond gepland met 36 weken en 2 dagen. 

Ik ben 35 weken en 4 dagen zwanger als ik, zoals gebruikelijk, weer in bed lig. Het is 17:00. Ik hoor de deur beneden dicht vallen en schrik hiervan wakker. Mijn man heeft Luuk opgehaald bij de kinderopvang. Ik voel al gauw dat de contracties er weer zijn. Ik zucht, gaan we weer. In mijn hoofd zit ik bij dinsdag, dan word ik eindelijk verlost hiervan en ingeleid. Dat de bevalling nog spontaan kan beginnen, heb ik al uit mijn hoofd gepraat. Ik kleed mij aan en ga naar beneden en vraag om een dikke knuffel van Luuk. Ik maak kenbaar aan mijn man dat de contracties weer terug zijn, maar ze zijn precies hetzelfde als dat ze waren de keren dat ik werd opgenomen (en de contracties dus geen invloed hadden op mijn baarmoedermond). Vanwege de contracties heb ik geen zin om te koken, dus eten we maar iets simpels. Na het eten lig ik op de bank. De contracties houden aan, maar echt pijnlijk zijn ze niet. Ik besluit ze maar weer te timen, en zoals altijd komen ze om de 2-3 minuten en houden zo’n 50 seconde aan. Wel neemt de kracht wat toe. Ik voel de innerlijke strijd enorm…. wel bellen of niet bellen? Waar ik absoluut geen zin in heb is, na al die opnames, nog een nachtje ziekenhuis met loos alarm. De bedden slapen verschrikkelijk en als ik 5 dagen later ingeleid ga worden wil ik graag goed geslapen hebben van te voren. En wat ook nog meespeelt is dat ons zoontje Luuk net op bed ligt en we dan weer, voor loos alarm, hem naar mijn schoonmoeder moet brengen.

Na lang wikken en wegen bel ik toch met het ziekenhuis. Ik hoor direct een bekende (ja, inmiddels kende ik alle verpleging al) aan de lijn. We spreken af dat ik toch maar weer naar het ziekenhuis moet komen. Bij een tweeling weet je het maar nooit. Op ons gemak maken we ons klaar, vluchtkoffer in de auto, Luuk mee, schoonmoeder gebeld. Op de parkeerplaats van de nachtportier dragen we Luuk over aan mijn schoonmoeder en gaan naar de afdeling.

In het ziekenhuis

Het standaard riedeltje begint weer opnieuw. Ik leg uit dat ik weer contracties heb, word aan het CTG gelegd, daar zijn de contracties heel duidelijk zichtbaar. Ze kijken met de echo hoe het met mijn baarmoedermond staat.. deze had (hetzelfde als de laatste keer) 2-3 cm ontsluiting maar nog geen volledige verweking. Na 2 uur aan het CTG met zeer duidelijke contracties komen ze opnieuw meten en er is niets veranderd. Zucht…. weer voor niets gebeld dus. Ik ben er wel verdrietig over omdat ik de signalen van mijn lichaam gewoon niet meer ken zo. Ze vragen of ik zo kan slapen maar ik betwijfel het. Tot nu toe heb ik nog iedere opname een slaappil afgeslagen omdat ik dan de hele dag daarop moe ben. Maar nu met een inleiding en drukke tijd voor de boeg heb ik toch maar dit slaaptabletje geaccepteerd. Het is 02:00 als ik de slaappil inneem samen met wat paracetamol en ik en mijn man gaan slapen. 

Langzaam en suf word ik wakker met pijn, dwars door mijn slaappil heen. Een enorme scherpe pijn in mijn buik. Maar door alles wat ik de laatste weken al heb gevoeld denk ik nog dat ik misschien wel nodig naar de WC moet. Ik app nog met een mede tweelingmoeder die net wakker was voor een voedingsmoment dat ik enorm veel pijn heb. Nadat ik naar de WC ben geweest is de pijn zo hevig… ik kan niet meer staan, liggen, lopen of zitten. Maar dit voelde niet als weeën. Het was namelijk een continue pijn en geen opkomende en gaande pijn. Ik raak in paniek want zo kan ik absoluut niet slapen. Huilend druk ik op het belletje van de verpleging en al gauw komt er iemand binnen. Huilend vertel ik dat ik zó’n pijn heb dat ik door mijn slaappil heen wakker ben geworden. Ik beschrijf de pijn als continue, onder in mijn rug maar niet komend en gaand. Nog steeds heb ik niet het besef dat dit dan toch een beginnende bevalling kan zijn omdat weeën toch komen en gaan? De verpleegkundige geeft aan dat ze mij toch even aan het CTG wil leggen en belt de klinisch verloskundige. Inmiddels zijn, tot in tegenstelling wat ik voel, wel pieken en dalen te zien op het CTG.

De klinisch verloskundige komt binnen en toucheert mij. En toen was daar hét moment…. ze sprak de magische woorden “Nou meid, je bent aan het bevallen!”. Begrijp mij niet verkeerd, natuurlijk is het termijn nog wat te vroeg en ik wist dat dit inhield dat de meiden de couveuse in moesten. Maar na ál die keren loos alarm, ziekenhuis in en uit, onzekerheid, pijn… was ik nou toch heel blij dat nu het einde aangebroken was. Ik had 4 CM ontsluiting en mijn baarmoedermond was volledig plat. Ik had met mijn gynaecoloog afgesproken dat ik zo snel mogelijk een ruggenprik zou krijgen. Dit was tevens op hun advies omdat er bij een tweelingbevalling vaak geforceerd moet worden als baby B blijft zitten, of een spoedkeizersnede, en het dan maar beter is als die ruggenprik alvast zit. De pijn is eerlijk gezegd ook niet te houden en het ging heel snel. Ik had inmiddels 6-8 weeën per 15 minuten (reken maar uit hoeveel “adempauze” in had). Omdat het nacht was moest de anesthesist in huis komen en dat duurde mij veel te lang. Iedere wee heb ik gesmeekt of hij er al was, of ze nog een keer wilde bellen, of het bijna zo ver was, of ze op wilde schieten. Achteraf kan ik hier heel hard om lachen. 

Ik hoorde dat de verpleegkundige gebeld werd en ik mocht eindelijk naar beneden voor de ruggenprik. Toen deze er eenmaal in zat kon ik eindelijk weer lachen en adem halen. Ik werd opnieuw getoucheerd en had 5 CM. Toen ontstond er eigenlijk een hele bijzondere sfeer. De verloskundige gaf aan dat we probeerde zo lang mogelijk te rekken, omdat het nog nacht was en ze het liefste hebben dat je van een tweeling tijdens kantooruren bevalt. De reden hiervoor is dat er enorm veel mensen bij komen kijken. Er staat namelijk één team (arts, arts assistent, verpleegkundige) klaar voor mij, een team voor baby A, een voor baby B en ook nog eens een team standby op de operatiekamer mocht er een spoedkeizersnede nodig zijn. Dus, zo lang mogelijk rekken. Ik lag er heel tevreden bij. Ik voelde alleen wat spanning bij iedere wee, maar lag lekker tv te kijken. Het blijft bijzonder om op het CTG te zien dat je enorm veel weeën hebt maar je er eigenlijk niets van voelt.

Tegen 08:00 kwamen 3 artsen binnen, allemaal al bekende gezichten voor mij. Zo, nu mag ik aan de bak. Ze gingen toucheren en ik had ongeveer 6 CM ontsluiting. Ze besloten mijn vliezen te breken, wetende dat de bevalling dan in een sneltreinvaart kan komen. De vliezen van baby A werden gebroken en het vruchtwater was mooi helder. Ondertussen was ik lekker aan het kletsen met de verpleegkundige. Opeens werd er gezegd, “niet schrikken, ik ga even bellen met de arts want op het CTG is te zien dat baby A het niet zo fijn meer heeft”.  

De gynaecoloog komt binnen. Eerst voelt ze hoeveel ontsluiting ik heb, dat is inmiddels 7 cm. Ik moet op mijn linkerzij gaan liggen. En opeens was het daar, in 1 wee. Een enorme persdrang. Keihard door mijn ruggenprik heen voelde ik het branden. Het overvalt mij, omdat ik bij mijn bevalling van Luuk ook een ruggenprik had maar echt niet zo’n hevige persdrang voelde. Ik vraag of ik mee mag persen en terwijl de gynaecoloog mij opnieuw toucheert geeft ze aan dat ik mee mag persen. Ik weet dus dat ik volledige ontsluiting heb. Ik lig nog op mijn linkerzij en er komt een soort oerkreet uit mij. Manmanman, het overviel mij echt hoe hevig dit gevoel ineens was. Ik smeek nog om de ruggenprik hoger te zetten maar de lieve verpleegkundige zegt dat mijn meiden er bijna zijn en dit echt het laatste stukje is. Met nog 1 perswee (in totaal dus 2) wordt Anna geboren. Snel hoor ik de verpleegkundige bellen met de kinderarts. Omdat het zó snel ging stond er nog niemand klaar. Anna mocht even snel bij mij gelegd worden. Meteen had ze haar ogen open en keek ze mij aan. Ik voelde direct heel veel liefde en alle pijn was verdwenen… 

Ohja, ik moet er nóg een… De kinderarts was inmiddels binnen en Anna werd nagekeken. Ondertussen gebeurde er bij mij heel veel. Wee-opwekkers werden aangesloten om ervoor te zorgen dat de bevalling niet stilvalt. Er werd een echo gemaakt om te kijken of baby B nog goed ligt en niet dwars is gaan liggen. Ondertussen wordt er inwendig en aan de buik gevoeld. En toen was daar weer ineens een perswee. Weer die oerkracht. En met 1 perswee was ook Milou, 11 minuten na haar zusje, geboren. Wauw, twee meiden, allebei goed aan het huilen na de geboorte. Een opluchting valt van mijn schouders, het zit erop. Mijn laatste zwangerschap, laatste bevalling. Ik heb het gewoon gedaan, een zoon en een tweeling op de wereld gezet. 

De meiden deden het goed, scoorde alleen maar 9’ens op de APGAR en mochten nog even bij mij liggen. Hierna werden ze meegenomen naar de couveuse afdeling en ging mijn man met ze mee. Toen werd het heel rustig op de kamer. Ik werd opgefrist en even later mocht ik ook naar de meiden toe.