Turbo bevallen

Ik wist dat de kans groot was dat onze tweede snel geboren zou worden, maar zo snel had ik niet verwacht....

Door een Fluxus bij de eerste bevalling moest ik in het ziekenhuis bevallen. Omdat de verloskundige bang was dat we het misschien niet zouden halen (het ziekenhuis) stond het kraampakket beneden in de box klaar en ook een noodmatras (voor op de eettafel) lag beneden. Op 11 maart rond een uur of 11 's avonds had ik een wat onbestendig gevoel... Ik had wat harde buiken, geen regelmaat ofzo en absoluut niet pijnlijk. Vriendlief wilde naar bed, maar ik durfde dit niet aan (we slapen op 2 hoog en onze 1e zoon op 1 hoog) en we besloten nog even tv te blijven kijken beneden. Om 12 uur wilde ik eigenlijk wel weten waar ik aan toe was en we besloten de verloskundige te bellen. Voelde me daar eigenlijk wel een beetje lullig over, want 12 uur is natuurlijk een rot tijd, maar wilde eigenlijk ook wel naar bed en wilde wel weten of het nou begonnen was of niet... Om 00:30 uur was de verloskundige bij ons: 1 a 2 cm ontsluiting. Nog geen voelbare weeën en de baby zat nog heel erg hoog. Ze raadde mij aan gewoon naar bed te gaan er was nog niet zo veel aan de hand vertelde ze mij. Om 00:45 uur ging ze weer naar huis we hadden wel afgesproken dat mochten de weeën beginnen en of mijn vliezen zouden breken zouden we gelijk in het ziekenhuis afspreken. Ze woont zeg maar dichterbij het ziekenhuis dan bij ons.

Toch wilde ik niet naar bed en ging naar de wc (was al een paar dagen niet geweest zeg maar en volgens de verloskundige zat dat ook nog een beetje in de weg) Ik had een kop zwarte koffie gemaakt, omdat ik daar meestal wel van kan en ben gegaan... Net weer helemaal aangekleed en spoelde het toilet door, knap en woeshhh! Daar gingen mijn vliezen en een hele sloot vruchtwater. Dit was om 01:00 uur. Gelijk daaropvolgend heftige en zeer pijnlijke weeën. Ik klokte ze om de twee minuten (achteraf gezien om de minuut, want ik had een wee die duurde 1 minuut en 1 minuut later weer een wee had natuurlijk de tijd tussen de weeen moeten klokken). Na een kwartier koffer klaar, schone (lees: droge kleren) aan, maxi cosi klaar en oppas gebeld. 01:15 verloskundige weer aan de lijn (vriendlief dan, ik had het druk pfff). Vriendlief: Jaa vruchtwater gebroken en heftige weeën...

Ik denk dat we kwart voor twee à twee uur in het ziekenhuis kunnen zijn... Mijn moeder was om 01:30 uur bij ons en we konden weg. Na een rit van een kwartier (vriendlief heeft 110 gereden) waren we in het ziekenhuis... dit was dus om 01:45 uur. Kwamen we eerst nog op de verkeerde afdeling. 'Neeeee u moet 1 etage hoger!' #$%^&*... Uiteindelijk 01:47 op de juiste afdeling en in onze eigen verlossuite. Ik heb gelijk mijn shirt en broek uitgetrokken had het zo warm en wist niet waar ik het zoeken moest. Ben met mijn polsen onder de koude kraan gaan staan (don't know why) na 1 minuut ongeveer vriendlief stond naast me.. Zei ik hij komt eraan. Waarop vriendlief droog zei 'Ja, dat wisten we toch al.' Waarop ik zei 'Neeee nu!!!!' Een hele aardige verpleegkundige was bezig met de intake en wilde vanalles weten. Ik heb mij onderbroek uit gedaan en ben op bed gaan liggen. Had nu 1 lange weee voor mijn gevoel ik heb geroepen dat hij er nu aan kwam en dat ik pers drang had.

Hierop keek de verloskundige me een beetje appelig aan (We waren door de verloskundige aangemeld met 1 a 2 cm ontsluiting) en vroeg of onze verloskundige onderweg was. De verloskundige van het ziekenhuis was onderweg om een infuus aan te leggen (ivm eerdere fluxus) Op het moment dat ik dacht 'hij komt er nu uit en niemand gaat hem op vangen' kwam gelukkig de verloskundige van het ziekenhuis binnen met daar een minuut achteraan mijn eigen verloskundige. Die vervolgens nog net haar jas uit kon doen en haar handschoenen aan en onze kleine lieve Finn op kon vangen, pffffff. Dit was om 01:57 uur. Dit was dus een bevalling van 57 minuten... Gelukkig geen fluxus en 20 minuten later ook gewoon mijn placenta eruit (die bleef de vorige keer zitten en moest operatief verwijderd worden) en twee uur later mochten we naar huis.

Bizar hoe snel het gegaan is allemaal, maar helemaal gelukkig met onze tweede kleine man.