Traumatische zwangerschap en de gevolgen er van

Vandaag had ik weer een gesprek sinds ik bevallen ben bij de psycholoog. Ik had een tijdelijke stop toen ik 33 weken zwanger was.

Omdat we wisten dat Levi eerder gehaald moest worden zou ik na mijn bevalling, als ik weer hersteld was verder gaan met mijn behandelplan waar ik in zit..

Het was een onwijs pittig gesprek en het onderwerp was “de Zwangerschap en Geboorte”. Toen we over dit onderwerp begonnen barste ik gelijk in tranen uit. Ik wist niet dat mijn verdriet zo diep zat.

We hebben een onwijs pittige Zwangerschap achter de rug met een Heftige en Spannende Bevalling .

De psycholoog zij daarom ook al heel snel dat ik iets traumatisch heb meegemaakt in deze hele periode wat ik totaal nog niet verwerkt heb ..

Na de bevalling ben ik eigelijk al snel op de automatische piloot verder gegaan. Ik had in het begin wel flashbacks van de Bevalling, maar ik heb ook niet alles meegekregen .

We hebben bijna ons kindje verloren door placenta previa, ook hadden we nog de pech dat de placenta in 2 delen was...

We hebben onwijs in angst geleefd tijdens de zwangerschap , maar ook tijdens de bevalling en ook na de Zwangerschap..

Toen Levi eenmaal geboren was en we naar huis mochten ging ik bij elke geluidje bij ze bedje staan omdat ik bang was dat hij dood ging.. Die angst heb ik weken gehad na de bevalling!. De angst om hem als nog te verliezen. Zo bang ben ik geweest toen Levi eenmaal geboren was ..

We hebben wel eens tegen elkaar gezegd dat het ons enorm leuk leek om een groot gezin te hebben..

Maar een nieuwe zwangerschap zit er voor ons niet meer in. Omdat het risico bij een eventuele volgende Zwangerschap groter is om deze complicaties opnieuw te krijgen. Ook dat moet ik een plek gaan geven .

Deze risico’s willen we niet nemen voor eventuele gevaren die ons nu bespaart zijn gebleven.

ik heb dit gevoel op een gegeven moment uitgezet en ben ik door gegaan. Met de opvoeding van Levi en met ons dochtertje Zoë. Waardoor ik dit allemaal niet verwerkt heb..

Ik voel me onwijs Kut en verdrietig op dit moment .

Maar ik was ook onwijs blij. Het ging zo vanzelf dat ik bij de psycholoog er over kon praten .

Want ik praat er eigelijk met niemand meer over..

Dat Levi een echte wonder is, is voor ons heel duidelijk.

Natuurlijk zegt iedereen dat over zijn eigen kind.

Maar voor ons is hij echt een wonder en is die veilig bij ons..

Deze hele situatie maakte het extra pijnlijk dat er mensen om ons heen waren die zeiden “het is toch goed gegaan”. Waardoor ik heel boos ben geweest. Net of het normaal is dat we bijna ons kindje zijn verloren... Sommige mensen snappen niet hoe heftig dit is geweest voor ons, tot dat ze zelf zoiets meemaken...

Een zwangerschap is en kan onwijs mooi zijn,

Maar ook onwijs pittig en verdrietig. Van deze zwangerschap heb ik totaal niet kunnen genieten. Ik vind het zelfs nu nog moeilijk om überhaupt te genieten. Die momenten zijn er niet altijd. Mijn hoofd zit vol en er zit nog onwijs veel verdriet door dit alles. Ik hoop met mijn gesprekken bij de psycholoog de aankomende weken dat ik dit alles uiteindelijk een plekje kan geven.

En dat ik me hierdoor vooral weer blijer ga voelen..

Momenteel loop ik Dagelijks met een poker-face en probeer ik zo vrolijk mogelijk te zijn, Maar van binnen voel ik onwijs veel pijn en verdriet....