Traumatische bevallig

Ik zit in de wachtkamer bij de gynaecoloog, 37.4 weken zwanger... dat is al 1 dag langer dan ik bij Don was. Wat valt me dat tegen, ik had verwacht dat de kleine meid toch echt wel ook vanzelf zou komen. Ik ben al 2 keer gestript door de verloskundige, loop met 3cm en harde buiken maar verder gebeurd er nog weinig.

De gynaecoloog roept me naar binnen, ik mag gelijk op de behandeltafel gaan liggen. "Je bent het goed zat hè!" Zegt ze.. waarop ik antwoord, ja echt wel.. Ik kan niet meer!

Door mijn bekkeninstabiliteit was ik erg beperkt in alles, zelfs het verschonen van Don ging me moeilijk af. Het ging dus echt niet meer.

Op de echo is te zien dat het allemaal goed gaat met de kleine meid, ze is wel aan de grote kant en dat is ook de reden dat we een inleiding gaan bespreken. De gynaecoloog verteld me dat ik inmiddels 4cm ontsluiting heb (gelukkig, die harde buiken doen toch wel iets kan ik alleen maar denken) ze stript me nog een keer en we spreken af dat als ze er met 38 weken nog niet is we gaan inleiden.

Zo gezegd zo gedaan ik ga naar huis met de hoop dat ze zich meld voordat het weekend voorbij is. Helaas zondagavond nogsteeds geen baby... nog 1 laatste poging met strippen dan, als ze vannacht niet geboren is worden we morgenochtend verwacht in het ziekenhuis.

Maandagochtend, nogsteeds geen baby... dus ik bel het ziekenhuis om 08:00 uur. Natuurlijk is het een drukke nacht geweest, dus er zijn geen verlosbedden vrij... over een uur even terug bellen. 08:45 uur gaat mijn telefoon over, het ziekenhuis.. we zijn welkom.

Dit is toch wel raar, het idee dat ik Don hier achter laat bij mijn moeder en wij niet meer thuis komen zonder baby.

Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis mogen we nog even wachten. Om 10:15 uur worden mijn vliezen gebroken en krijg ik ook gelijk de wee opwekkers toegediend.

11:00 uur... geen weeën

12:00 uur... geen weeën

Inmiddels zijn de wee opwekkers al 2 keer omhoog gezet en heb ik nogsteeds 4cm ontsluiting, maar de echte weeën laten op zich wachten.

Ik heb wel wat krampen, maar om nou te zeggen ECHTE weeën.. Nee, die voel ik niet.

De verpleegkundige komt de kamer op en ziet mij en Jordy heel rustig tv kijken. "Hee, zo horen jullie er niet bij te zitten ik gooi de opwekkers weer iets omhoog" zegt ze, waarop ik moet lachen. Ja ik heb wel wat krampen maar mijn pijngrens is hoog, dus het is rustig in onze kamer.

13:00 uur, ik geef aan bij de verpleegkundige dat ik eigenlijk wel graag wil weten op hoeveel cm ik zit zodat ik daarna kan gaan douchen.

De verloskundige komt toucheren en verteld dat ik 6cm ontsluiting heb. Verdomme, denk ik bij mezelf.. had toch wel gehoopt dat het wat meer zou zijn.

Ik stap onder de douche, en op dat moment gebeurd er iets in mijn lichaam wat ik moeilijk vind om te omschrijven. Het lijkt wel of die warme straal ineens alles op gang hielp. Ik kon amper nog op mijn benen staan, en ineens kreeg ik een weeënstorm waarbij ik vergat dat ik uberhaupt moest ademen. Zo hevig had ik ze bij Don niet gehad! Het leek alsof ik dubbele weeën had, want het hield niet op.

De nacht voordat we naar het ziekenhuis gingen heb ik met Jordy besproken wat we zouden doen als ik het niet meer zou houden, je bent tenslotte in het ziekenhuis dus pijnstilling is aanwezig.

We waren het er over eens dat we liever voor een ruggenprik zouden gaan. Dus deze vroeg ik aan bij de gynaecoloog, niet wetende dat deze niet meer gezet wordt na 6cm..

Daar stond ik dan, huilen kon ik.. zoveel pijn dat het me deed! Ik kijk Jordy aan en zeg dat ik toch wel pijnbestrijding wil, ik red dit niet nog 4cm..

Inmiddels is het 14:15uur en wordt de remifentanil aangesloten. Mijn hoofd gaat door de morfine weg van de pijn, maar ik voel het echt nog wel! Wat is dat spul vaag, maar omdat ik niet goed kon nadenken over de pijn haalde het het scherpe randje van de wee af.

De verloskundige blijft een half uur bij mij zitten om te kijken of ik wel adem blijf halen. (Veel vrouwen vergeten dit door de morfine)

Little did she know dat ze niet meer weg zou gaan want om 14:45 merk ik dat ik persweeën heb.. ze toucheerd me en ineens zitten we al op 9cm! De verpleegkundige wordt erbij geroepen en om 14:52 uur mag ik beginnen met persen. Dit was het onderdeel van de bevalling waar ik tegenop keek, Don was zo moeilijk bij de uitdrijving ik heb 50 minuten met moeite geperst voordat ik hem op mijn borst had liggen.

Dus dit had ik in mijn achterhoofd.. dit wou ik absoluut niet meer, dus ik dacht persen voor je leven des te eerder is ze er. En dat werd beloond, 3 hele minuten heb ik over het persen gedaan.. 2 weeën en ze was er!

Heel fijn dat het zo snel was, maar helaas ben ik wel bijna helemaal uitgescheurd. (Niet dat ik daar iets van voelde, maar toch)

Daar was ze dan, ons kleine meisje! Toch voelde ik me niet zo blij als dat ik verwacht had te zijn. Ik voelde me niet op de wereld, alles klonk heel wazig en ik snapte er nog vrij weinig van.

Ondertussen werd ik gehecht, en daarna zijn we een uur alleen gelaten?? Is dit normaal??

Faé lag nog op mijn borst, ik lag nog half naakt.. en er was niemand te bekennen, want de dienst werd gewisseld.

Ik heb zelf maar op de knop geduwt, want wat een houten kont kreeg ik van dat bed zeg..

Ik ben gaan douchen, Faé werd onderzocht en om 18:00 uur mochten we naar huis.

Eenmaal thuis merkte ik dat ik zelf echt nog niet oké was. Later hoorde ik ook dat ik erg bleek was en vaag uit mijn ogen keek.

Kraamtranen heb ik niet gehad, maar ik heb deze bevalling goed moeten verwerken. Ik kan met volle overtuiging zeggen dat ik een trauma heb overgehouden aan deze bevalling want ik wil dit nooit meer! En ik zou ook niemand een inleiding aanraden.

Wat heb ik deze bevalling heftig ervaren, hij heeft me echt overvallen. Lag het aan mij zelf? Lag het aan de wee opwekkers? Ik blijf praten over mijn ervaring want praten is het beste medicijn. Ik ben blij met mijn 2 schatten, mijn gezin is compleet! Dus mijn baarmoeder gaat heerlijk met pensioen. Geen zwangerschap meer voor mij🤍

Praat je graag mee? Via mijn Instagram @aimeenoahh kun je er lekker over meebabbelen, en post ik over ons leven🖊