Toen de uitslag streptokokken bleek te zijn

In de vorige blog ben ik geëindigd met dat ik de streptokokken bacterie had afgelopen. Dit kreeg ik een dag na de spoedkeizersnede te horen.

Op het moment dat er werd verteld dat ik de streptokokken bacterie tijdens de bevalling had opgelopen, had ik geen idee wat dit in hield. Ze legden mij uit dat er verschillende vormen waren, dat het B type het 'minst prettige' type is, omdat deze overdraagbaar is aan je baby. Dit vond ik het ergst van alles. Dat ik het had, prima.. Maar ik vond het heel erg als mijn kindje het ook zou hebben. Op dat moment had mijn zoontje nergens last van, geen koorts of andere symptomen. Volgens protocol zou mijn zoontje ook aan de antibiotica moeten en aan de meters. Toch werd hierin een keuze aan mij voorgelegd.

Het was verstandig dat hij sowieso aan de monitoren ging, maar omdat hij geen symptomen had, twijfelden de artsen toch of hij AB nodig had. Eigenlijk moet dit, volgens protocol. Ik wilde niet dat mijn zoontje voor niks AB zou krijgen. Hierdoor heb ik, in overleg met mijn vriend en de artsen, de keuze gemaakt dat hij ook geen AB zou krijgen. Wel hebben wij besloten dat hij naar een andere afdeling ging, om aan de monitoren te liggen, om hem in de gaten te houden. Afgesproken dat mocht er iets veranderen, hij meteen AB zou krijgen.

Wat heb ik gehuild deze dag. Ik vond het enorm moeilijk dat na 1 dag mijn lieve baby jongen bij mij weggehaald werd en naar een andere afdeling werd gebracht, voor minimaal 24 uur. Niet bij mij in bed, in mijn armen en bij mij slapen. Maar ik vond het erger als bleek dat zijn controles niet goed waren. Ik ging zelf, in de rolstoel, want lopen deed veel pijn, elke keer naar de andere afdeling om hem de fles te geven. Dit vond ik mijn taak en wilde ik zelf doen. Uiteraard wilde ik ook met hem knuffelen, naar hem kijken en gewoon bij hem zijn. 

De volgende dag zat ik op de andere afdeling bij mijn zoontje, hij lag heerlijk in mijn armen te slapen. Met al die rottige draden om en aan hem. De dokter wilde mij spreken en kwam naar mij toe. Hierbij het nieuws dat ik toch steptokokken type B had en dat het in mijn bloed zat. Doordat ik enorm veel vocht vast hield in mijn voeten, benen, bovenbenen en heupen, mijn darmen niks meer deden etc, moest ik meteen door naar allerlei echo's en foto's. Ik merkte dat het personeel wat paniek had, bang dat het op mijn hart zat, vanwege de enorme hoeveelheid vocht in mijn lichaam.

Ondertussen dacht ik maar aan 1 ding: heeft mijn zoon het? Dit is ook het eerste wat ik vroeg.. Er was ondertussen bij hem bloed afgenomen en daaruit bleek dat hij niks had! Ik was zo opgelucht, mijn lieve kleine jongen had gelukkig niks opgelopen. Hij bleef voor de zekerheid nog aan de monitoren en ik werd meteen meegenomen voor allerlei onderzoeken...

In de volgende blog vertel ik meer over de onderzoeken, de uitslag daar van en de dagen erna.