"Toch een keizersnede: ik was op"

Jeetje, ik zag dat de laatste keer dat ik een blog geplaatst had was toen ik 14 weken zwanger was. 

Onze dochter is inmiddels geboren maar wat is er veel gebeurd in die tussentijd zeg. Hierbij ga ik een update geven over afgelopen anderhalf jaar.

Verder gaan waar ik gebleven was;

Het laatst wat ik gedeeld had was dat ik 14 weken zwanger was en last had van misselijkheid. Dit is de hele zwangerschap wel gebleven, ik heb 3 verschillende medicijnen geprobeerd maar pas bij de laatste hielp het. Dit heb ik tot de dag van de bevalling gebruikt haha. 

Ook had ik vanaf ongeveer 15 weken (kan eerder maar ook later zijn, mn geheugen laat me een beetje in de steek 😅) enorme last van mijn ribben. Elke stap die ik zette leek het of mn ribben verschoven, kwam natuurlijk door de baby die lekker wild was en aan het groeien was. Maar de pijn was niet te houden, ik heb dagen gehad dat ik moest huilen van de pijn (en ik ben niet iemand die snel huilt).

Werken ging niet meer. In overleg met mijn manager destijds ben ik de ziektewet ingegaan.

Ik ben toen naar de fysio gegaan en zij stelde voor om te tapen. Dit heeft helaas niet geholpen. Ik vertelde haar dat ik tijdens elke stap die ik zette, mijn ribben vasthield om de pijn wat draagzaam te maken. Toen heeft ze mij een bekkenband gegeven die ik dan om mijn ribben deed. Dit zorgde ervoor dat het hetzelfde deed als wat ik zelf al deed, namelijk het vasthouden van m’n ribben tijdens het lopen. Dit heb ik gebruikt tot mn bevalling. Zonder kon ik echt niks, dus ik kon nu in ieder geval weer boodschappen doen, en daarnaast veel rusten op bed/bank. (Series gekeken alsof mn leven er vanaf hing, meer kon ik niet doen helaas.) 

Ik ben nog elke dag dankbaar voor mijn lieve schoonmoeder die mij kwam helpen om het huishouden op orde te houden. Want zelf kon ik dit niet, mijn vriend ook niet want die werkte veel.

Wij hebben om een inleiding gevraagd omdat de pijn aan het eind van de zwangerschap echt niet meer uit te houden was. Ik wilde voor ons meisje in mijn buik het zo lang mogelijk volhouden maar dacht er ook aan “wat als ik hier kapot van ga, dan heeft ze helemaal niks aan mij”. Vandaar dus de inleiding. 

Op 12 maart 2023 zouden wij ons moeten melden in het ziekenhuis. Ik werd op 11 maart ‘s middags gebeld dat het heel druk zou zijn en of we een dag eerder zou kunnen en willen ivm drukte die verwacht werd. Dit hebben wij geaccepteerd en dus op 11 maart 2023 hebben wij ons in de middag gemeld in het ziekenhuis.
Ik kreeg een CTG om de hartslag van ons meisje in de gaten te houden en ik heb een ballon (een helse pijn deed dit, weet ik nog goed) ingekregen. Ik mocht met een test meedoen (als ik wilde, dit wilde ik) om een VR bril op te doen tijdens het plaatsen van de ballon. Ze wilden testen of dit voor afleiding zorgde en dus de pijn zou ‘verminderen’. Ik denk niet dat het mij geholpen heeft maar ik hoop dat het andere vrouwen wel helpt. 

We mochten weer naar huis om de nacht nog te slapen. De volgende ochtend zouden wij ons weer melden in het ziekenhuis tenzij de ballon eerder geknapt zou zijn. De volgende ochtend (na redelijk ‘oké’ geslapen te hebben) hebben wij ons gemeld in het ziekenhuis. Deze dag werd de ballon verwijderd en mijn vruchtwater gebroken. Ik kreeg weeënopwekkers en ik ging voor een ‘natuurlijke’ bevalling. Dit was het plan.
Om 08.00 zat ik op 3cm ontsluiting. Elke 2 uur zou gekeken worden hoeveel ontsluiting ik had. Om 10.00 was het 4 cm. Om 12.00 nog steeds 4 cm. Om 14.00 4cm. Om 20.00 zat ik nog steeds op 4cm.

Ik was kapot, de weeën waren in het begin nog redelijk op te vangen maar eind van de dag was ik op. Ik voelde mn energie zo ver omlaag gaan dat ik bang was dat ik de kracht niet meer zou hebben als het eindelijk een keer zo ver zou zijn om te mogen persen. Ik weet nog al te goed hoe een pijn ik had ervan. Elke 30 seconden kwam er weer een nieuwe wee, zodra de oude weg was kwam de volgende weer. Ik was op, echt helemaal op. 

Ik had in mijn geboorteplan staan dat ik absoluut geen keizersnede wilde. Toch hebben m’n vriend en ik overlegd over de optie. Om 20.00 kwam de dokter checken en zei dat wij het nog goed moesten overleggen samen. Hij ging met een andere arts overleggen of het überhaupt een optie zou zijn om een keizersnede te plannen en dat hij om later terug zou zijn nadat hij overlegd had. 

De arts kwam om 21.30 terug om te melden dat een keizersnede mogelijk was en toen hebben ze om 22.00 nog naar de ontsluiting gekeken en hebben we daarna de keizersnede gepland.

Ik was echt OP.

Achteraf ben ik ENORM dankbaar dat ik voor deze keuze ben gegaan, het is zo goed gegaan. Het ging goed met haar, mijn vriend is met haar meegegaan terwijl de artsen mij aan het ‘dichten’ waren. Ik heb met mijn vriend afgesproken dat hij wat dan ook altijd bij haar zou zijn. Wat er ook zou gebeuren; “blijf bij haar”. 

Wat voelde als enkele minuten later, kwamen ze weer terug. Na alle check ups. Wij zijn toen naar onze familie kamer teruggebracht en daar met z’n drietjes verbleven. “Wat is ze toch mooi, WIJ hebben dit mooie meisje gemaakt.” Is wat ik meerdere keren herhaalde tegen m’n vriend. Ik was kapot maar wat een trots. Niet alleen voor ons meisje maar ook voor mijn vriend. Hoe lief hij is voor haar, maar ook voor mij is geweest. Het was zo mooi om te zien hoe hij met haar is/was. Zijn eerste luier ooit verschonen, alle tips die hij kreeg van de verpleging. Mijn liefde voor hem ging nog meer groeien. 

Wij mochten op dinsdag weer naar huis.Hier wachtte onze lieve kraamverzorgster op ons. Onze kraamverzorgster Leonie was geweldig, ze hielp ons overal bij en beantwoorde alle vragen die wij hadden. Het was een hele gezellige vrouw, wat ook al scheelt denk ik haha. We hebben een fijn maar drukke kraamweek gehad. Het vloog voorbij haha. M’n vriend had nog 2 weken vrij van werk, heel fijn want die extra hulp had ik zeker nodig. Maar hij vond het ook heel fijn om lekker veel thuis te zijn al was hij ook blij weer lekker aan het werk te kunnen. Hij is altijd heel blij met zijn werk geweest, zo hoort het ook vind ik.

Lees verder in deel 2.