'Tijdens het toucheren ging ik door de grond'

Het is dinsdag 27 juni. Ik ben zo klaar met de zwangerschap. Door de hitte van de afgelopen tijd, de hoge bloeddruk en de bijbehorende medicatie ben ik echt op. Ik tel de uren en dagen af. In de middag hebben we een afspraak in het ziekenhuis. Tijdens de vorige afspraken hebben we besproken dat ik vanwege mijn zwangerschapshypertensie (hoge bloeddruk) ingeleid ga worden, rond week 38/39. Ik tik vandaag de 38 weken aan en als het aan mij ligt wachten we niet meer langer.

Tijdens de afspraak vraagt de gynaecoloog hoe ik me voel en ik deel mijn verhaal. Vervolgens geeft ze aan dat ze even wil toucheren om te voelen of er al iets gaande is en ze mij wellicht kan gaan strippen. Ik heb tijdens het fertiliteitstraject al wel eerder gedeeld dat ik inwendig onderzoek altijd als erg pijnlijk ervaar omdat mijn bekken zich onbewust aanspant.

Met enige spanning ging ik liggen. Ik heb tijdens het traject zoveel inwendige echo’s en onderzoeken gehad en verwachtte dat het een soortgelijk gevoel zou zijn. Nou, dat was (bij mij) niet het geval. Zowel de gynaecoloog en Marijn zagen dat het voor mij geen doen was. Even de tanden op elkaar, dacht ik. Maar dit was wel extreem. De gynaecoloog kon niet helemaal bij mijn baarmoedermond komen, maar had het idee dat alles nog ‘potdicht’ zat. Fijn, levert het ook nog eens niks op. 

Daarna gingen we de inleiding bespreken. Ze gaf aan dat ze liever niet gelijk gaat inleiden. Het toucheren was al zo pijnlijk, dat ze het inleiden liever nog wou uitstellen. ‘Laten we hopen dat ze misschien toch nog spontaan komt.’ Ik achtte die kans vrij klein, maar moest ook echt nog niet aan een inleiding denken na deze ervaring. De datum van de inleiding werd op 6 juli gezet, op 5 juli zou ik ’s avonds vast een ballonnetje krijgen om de baarmoedermond te laten rijpen.

Toen we het ziekenhuis verlieten stroomden de tranen over mijn wangen. Ik was echt op en zag het echt niet zitten om nog een week langer zwanger te zijn. Daarbij kwam dat ik die inleiding totaal niet zag zitten. Ik zag er zo erg tegenop. ‘Als toucheren al zoveel pijn doet, hoe gaat de rest dan zijn?!’

Toen we eenmaal thuis waren zat ik down op de bank. Toen zag ik in mijn ooghoek familieleden richting onze oprit komen. In Twente is het bij sommigen traditie om een landingsplaats voor de ooievaar in de voortuin te plaatsen in de weken voor de bevalling. Zij kwamen deze vandaag bij ons plaatsen. Ik had mijn hoofd daar totaal niet naar staan, maar vond het wel super lief dat ze dit deden. Ik deelde mijn ervaring in het ziekenhuis en het gesprek met de gynaecoloog en zei tegen de familie dat het nog wel even zal duren voordat onze dochter er is. 

Die dinsdagavond had ik een beetje een weeïg gevoel in mijn onderrug. Vast een reactie op het toucheren, dacht ik. Het hield even aan en trok na een uur ook weer weg. Ik ging slapen en heb die nacht ook nergens meer last van gehad. Ik werd de volgende ochtend vroeg wakker. Dat gebeurde de laatste tijd wel vaker. Dan gingen mijn ogen om 05:00 open en kon ik niet meer in slaap komen. Ik ben maar gaan ontbijten en wat dingen in huis gaan doen. Toen Marijn naar zijn werk ging ben ik toch maar weer in bed gekropen. Even kijken of ik nog wat extra uurtjes slaap kan pakken. Dat de dag een hele andere wending zou krijgen, zag ik toen nog niet aankomen.. wordt vervolgd!