Thuis bevalling

Na het goede nieuws dat de kleine gezond was verliep de zwangerschap verder prima. Tegen het einde een hoge bloeddruk dus toch even voor controle naar ziekenhuis maar alles was goed.

Ivm dat bij ons in de familie alle baby’s te vroeg geboren zijn was ik blij dat ik de 37 weken haalde. Vanaf nu mocht ik thuis bevallen! Het idee was hypnobirthing en een badbevalling gewoon lekker thuis. Ik zou rustig blijven en niet zo schreeuwen als al die hysterische moeders altijd op tv doen. Dus goed ik was 37 weken en ze mocht komen. Elke dag was weer spannend maar het bleef stil. Toen was ik zomaar 40 weken en de eerste in de familie die de zwangerschap zolang heeft vol gehouden. Wij noemde het olifantje dracht. Dagen gingen voorbij zonder pijntjes en met 40+5 had ik een afspraak in de ochtend staan om te strippen en in de middag om in het ziekenhuis het inleiden te bespreken.

De avond er voor had ik wat lichte kramp maar niks ergs, ook had ik bij het afvegen beetje roze. Om 9 uur gingen we richting bed maar ik kon mijn draai niet vinden. De krampen bleven komen en in slaap vallen lukte niet. De hele nacht heb in lopen draaien en rond half 7 ben ik er maar uit gegaan. Eenmaal beneden bleken de weeën al om de 5 min te komen. Ik belde mijn moeder om te zeggen dat ik wat kramp had maar niet wist of dit al weeen waren. Aan de telefoon hoorde ze al genoeg en zei ja dit is het begin.

Rond 9 uur hielt ik het niet meer van de pijn dus ben gaan douche en de verloskundige werd gebeld. Wat een helse pijn was dit! De verloskundige kwam en zei je hebt 2/3 cm ontsluiting we zijn er rond 3 uur weer. Na zoveel pijn nog zo weinig ontsluiten. We hebben het bad opgeblazen en daar ben ik in gaan zitten.

Het leek wat te helpen en ik kon iets meer ontspannen. Maar op den duur werd de pijn al erger en kon ik alleen maar (net als die vrouwen op tv) gillen van de pijn. De verloskundige kon niet eerder komen en ik raakte volledig in paniek. Toen het eindelijk 3 uur was en de verloskundige kwam zei ze dat ik net aan 5/6 had. Ze zou mijn vliezen gaan breken en ik moest proberen op bed de weeën op te vangen. Vreselijk vond ik dit alles. 

Na het breken van mijn vliezen had ik binnen een uur 10cm en mocht eindelijk persen in bad. Wat een opluchting om eindelijk wat te kunnen doen. Ik voelde mij krachtig en moe. Ik had niet geslapen en alles wat ik af of dronk kwam er net zo snel weer uit. In bad kwam er geen vooruitgang en ik moest op de baarkruk gaan zitten. Daarna werd ik naar bed gestuurd. Maar na 1,5 uur persen was er geen vooruitgang. De kleine ging elke keer net zover terug als dat ze naar beneden ging. Ze noemde het een yo-yo. 

De paniek sloeg toe en er moest iets gebeuren. We gingen nog 1 keer op de baarkruk proberen maar ze zag dat ik moe was en wilde de ambulance alvast bellen. Maar op dat moment zetten ik alles op alles en na 2 uur persen was eindelijk het hoofdje er uit. Om 17:19 was daar ons kleine meisje. Niet de bad bevalling als dat in wilde maar ze was er.

Het ging alleen niet zo goed met haar en met mij….

Word vervolgd