Thuis bevallen in plaats van in het ziekenhuis...

Het is al weer een hele tijd geleden dat ik mijn laatste blog hier schreef. Inmiddels is ons gezin uitgebreid met een pracht van een kereltje. Over de zwangerschap, die alles behalve makkelijk en zorgenloos was, schrijf ik misschien later nog wel eens iets en dat geldt ook voor de week na de bevalling, maar voor nu vind ik het leuk om mijn bevallingsverhaal met jullie te delen.

Woensdagavond 6 april, 20.45 uur:

Ik lig lekker in bed nog wat te appen met een goede vriendin als ik het gevoel heb dat er een waterballon in me knapt. Een seconde later sta ik naast mijn bed en realiseer me dat de vliezen zijn gebroken. Ik ben op dit moment 17 dagen van de uitgerekende datum verwijderd. Vlug bedenk ik me wat ook alweer de stappen waren bij een 2e kindje in deze situatie. Moet ik de verloskundige gelijk bellen? Nee, want het is 20.00 geweest, het vruchtwater is helder, de kleine vent is ingedaald en ik heb uberhaupt nog geen weeen, laat staan iedere 5 minuten. Ik vraag Micha de laatste spulletjes in de ziekenhuistas en Hailey's logeertas te stoppen. Mijn moeder meld ik dat de vliezen gebroken zijn, maar er verder nog niets gebeurt, zodat ze alvast kan gaan slapen tot nader bericht. Ook de oppas voor Hailey wordt ingelicht en hoort het als we Hailey "kwijt moeten". Alsof er niets aan de hand is besluit ik mijn vriendin voor te stellen om te bellen in plaats van heen en weer te appen en zij heeft niets door van het begin van de bevalling.

Woensdagnacht 7 april, 3.00 uur:

Ja hoor, daar zijn de weeen. Hailey's oppas wordt gebeld en Micha brengt haar weg. Mijn moeder krijgt een seintje en maakt aanstalten naar ons toe te komen. Zij zal, net als bij de bevalling van Hailey, ons bij staan bij de komst van ons 2e wondertje. Nog geen kwartier later krijgen we een berichtje dat Hailey alweer slaapt. Die vindt het allemaal best. Ik besluit even onder de douche te stappen. Als de weeen dan minder worden, weet ik dat ik nog een lange weg te gaan heb en anders komt het goed op gang en kunnen we snel richting het ziekenhuis. Het eerste scenario is het geval. Okay, dan nog maar even wat proberen te slapen. 

Donderdagochtend 7 april, 8.00 uur:

We bellen de verloskundige. Loes komt kijken, checkt of het inderdaad gebroken vliezen zijn en legt ons uit wat er nu verder kan gaan gebeuren. Komt de bevalling niet op gang, dan zal er 24 uur na het breken van de vliezen een afspraak in het ziekenhuis gemaakt worden. Zo ver zal het niet komen. Loes vertrekt voor dat moment en zegt ons te bellen als we het niet vertrouwen om welke reden dan ook en anders bij weeen die om de 5 minuten komen. Prima. Dan gaan we nog even wat rommelen in huis, Micha haalt van die lekkere Dolce Gusto en gebak (gewoon omdat het kan en we daar zin in hebben) en ik vang af en toe een wee op. Dit is goed te doen op de fitnessbal of hangend over een stoel en ik stel me in op een lange ruk aan weeen die niets doen, zoals bij de bevalling van Hailey het geval was. 

Donderdagmiddag 7 april, 14:15 uur:

De weeen komen nu om de 5 minuten. Nog niet over de hele buik, maar dus wel tijd om te bellen. Loes is even niet in de gelegenheid om te komen kijken en stuurt Femke onze kant op. Zij checkt hoe het met de ontsluiting zit en constateert 1 a 2 cm. Dat is niet veel, maar ik ben hier niet zo teleurgesteld over als ik destijds bij Hailey was. Ik weet nu dat het zo kan gaan en heb me er op ingesteld. Alles wat minder is dan 48 uur is mooi meegenomen ;) ,,Het wachten is nu op het omslagpunt waarop de weeen over de hele buik komen en een goede 1,5e minuut aanhouden,'' aldus verloskundige Femke. Ze vertrekt met de mededeling te bellen bij ongerustheid en wanneer het omslagpunt bereikt is. Zo gezegd zo gedaan. 

Donderdagmiddag 7 april, 16:45 uur:

Voor mijn gevoel is Femke net de deur uit als ik besluit toch nog weer even onder de douche te stappen. De weeen worden wel wat heftiger en moeilijker op te vangen nu en de warme stralen van de douche waren wel fijn de laatste ronde. Als ik later het verslag terug lees blijkt er overigens ruim 2 uur tussen te hebben gezeten. Het besef van tijd is volledig weg op dat moment. Hoe dan ook, ik sta onder de douche en kom in een weeenstorm terecht. Binnen 3 weeen krijg ik ook ineens het gevoel dat ik moet gaan persen! Oh jee... daar schrik ik even van, dit is de bedoeling niet, niet zonder verloskundige! Micha krijgt de opdracht te bellen en terwijl hij Loes aan de telefoon heeft verzoek ik hem met klem aan te geven dat ik persdrang heb. Loes is onderweg terug naar Borculo, maar stuurt voor de zekerheid toch Femke maar vast naar ons toe. Gelukkig staat zij in no-time boven, ik nog onder de douche. De vraag is of ik onder de douche vandaan en richting het bed kan komen. Ik heb er tot dan toe nooit bij stil gestaan, maar man wat hebben we toch een lange overloop! Vraag me niet hoe, maar ik kom er. Tussen de weeen door gaat Femke kijken hoe het met de ontsluiting gesteld is. 4 a 5 cm... wederom niet zo heel veel als je het mij vraagt, maar vooruit. We moeten op dat moment overleggen wat we willen -ziekenhuis of thuis blijven-, terwijl zij Loes gaat bellen dat ze naar ons toe moet komen omdat we nu echt gaan beginnen. 

Ik kijk Micha aan en besluit zonder zijn mening te vragen dat ik de auto niet in ga. We blijven thuis. Femke had al zo iets verwacht, wist dat we eigenlijk graag in het ziekenhuis hadden willen bevallen, maar zag mij ook niet meer in een auto zitten nu. Ze gaat de spulletjes verzamelen voor de thuisbevalling en blijft tot Loes er is, waarna ze ons succes wenst en vertrekt. Wanneer de kraamhulp, die zal assisteren, binnen is gekomen weet ik eigenlijk niet. Ik heb haar een hand gegeven of ze heeft haar hand op mijn schouder gelegd toen ze zich voor stelde, maar ik heb niet eens haar naam onthouden. In het boekje van de Yunio (Kraamzorg) lees ik later dat ze Diana heet. 

Donderdagavond 7 april, 18:15 uur:

En daar is dan dat genante moment dat er bij schijnt te horen tijdens de bevalling. Loes geeft aan dat het allemaal een beetje stagneert en het lijkt haar verstandig als ik even naar de wc ga. Ze voelt dat er wat ontlasting zit. Okay, maar kan dat wel? Poep ik dan niet letterlijk ons mannetje uit in de wc? Loes weet me er van te overtuigen dat dat niet zo is. Ik kom alleen niet verder dan de deur van de slaapkamer vanwege weeen die maar aan blijven houden en de bekkenklachten die nu toch wel even op zijn ergst zijn. Ik kan niet anders dan ter plekke "de boel maar laten gaan"... tja... Dat deel had ik graag overgeslagen, maar gelukkig vinden de aanwezige partijen het allemaal heel normaal en niet vervelend. Het wordt snel opgeruimd en ik zie er verder niets van. Ik ben alleen maar bezig met hoe ik in vredesnaam weer op dat bed terug kom. Ook dat lukt. Wat een bijzondere aangelegenheid toch weer. 

Donderdagavond 7 april, 18:37 uur:

Volledige ontsluiting! Eindelijk! Loes geeft het verlossende woord: ik mag gaan persen! Nu alleen de vraag hoe ik dat ga doen in verband met mijn bekkenklachten. In het ziekenhuis hebben ze van die mooie 1 persoons bedden met van die beugels, die hebben we thuis natuurlijk niet. Okay, dan maar met een geoefende kraamhulp aan de ene kant en Micha aan de andere kant. Dit gaat en voelt goed. Weer een meevaller. Ik volg de instructies van een, gedurende de hele bevalling, rustige Loes zo goed en zo kwaad als lukt op. Ze lijkt precies te weten wanneer ze even niets moet zeggen en wanneer ik wat aanmoediging nodig heb. Ook de instructies om indien nodig te moeten draaien op handen en knieen als ze dat zegt komen helder over, terwijl ik zo druk bezig ben om ons ventje uit mijn buik te krijgen. Bijzonder. 

Donderdagavond 7 april, 19.00 uur:

Loes moet helaas wel een knip zetten, want meneer komt als sterrenkijker (AAA) naar buiten. Als ze dit eenmaal doet gaat het heel snel. Ze krijgt haast de kans niet een klemmetje te zetten op het bloedvat dat ze raakte bij het zetten van deze knip. Na 23 minuten persen (dit waren er bij Hailey 75) komt Tyler ter wereld. Ik hoor hoe Loes me vraagt mijn ogen open te doen en even te kijken. Ik ben namelijk achterover gezakt en heb mijn ogen dicht gedaan om even goed bij te kunnen komen. Tyler wordt op mijn borst gelegd en het is een feest der herkenning. Wat lijkt hij enorm op zijn zus! Natuurlijk ben ik ook in dit geval weer gelijk verliefd en alles om me heen ontgaat me even volledig. Wat ben ik blij dat hij er is!

Donderdagavond 7 april, 19.20 uur:

Geen beschuit met muisjes (of in ons geval, geboortekoekjes) tot de placenta er ook uit is, werd ons tijdens de cursus Zwanger in Beweging al verteld. Ik moet nog even aan de bak met mijn mannetje op mijn borst. Die placenta wil nog niet zo best mijn lichaam verlaten en ik vraag Loes of ik mee moet persen terwijl zij op mijn buik drukt. Het antwoord is "graag", dus ik pers nog een paar keer alsof mijn leven er vanaf hangt. Zo voelt het ook wel een beetje moet ik zeggen. Op dat moment heb ik weinig zin om na zo'n mooie thuisbevalling alsnog een ambulance in te moeten. Dit wordt gelukkig voorkomen. Het is geen mooie placenta, maar hij is er uit. Fijn. ,,Nee, we willen niets bijzonders met de placenta, die mag weg." Er wordt wat gegeind en we bewonderen onze mooie zoon. De kraamhulp vindt hem gelijk een flinke vent, Loes twijfelt daar nog een beetje over. 

Er wordt wat opgeruimd en klaargezet voor de verzorging van Tyler als ik iets langs mijn been voel stromen. Ik vraag haar wat ik voel, terwijl ik eigenlijk al wel het idee heb dat het bloed zou moeten zijn en dit niet de bedoeling is. Ik zie hoe Loes haar houding verandert en hoor in haar stem dat dit ook een moment is waarop ik moet hopen niet alsnog in die ambulance te belanden. Uiteraard blijft ze rustig en is er zeker geen paniek, maar toch. Ze roept de kraamhulp terug. Deze is net onderweg iets op te gaan halen uit de auto of zo, maar moet even komen helpen. Loes krijgt het gelukkig voor elkaar de bloeding te stoppen door op mijn baarmoeder te drukken. Ik blijk bijna 1,5e liter bloed te hebben verloren, dus controleren kraamhulp en verloskundige met regelmaat of ik me goed voel: niet duizelig? Nee, niet duizelig. Vol adrenaline en prima te pas. Wel moe, maar wat wil je na zo'n topprestatie?

Donderdagavond 7 april, 20:00 uur:

Alle toestanden zijn achter de rug. Het hechten kan beginnen. Hoewel men zegt dat je daar niet zo veel van voelt vind ik het allerminst prettig, maar vooruit, het hoort er dan maar even bij. Ik probeer me te concentreren op het kletspraatje dat Loes tijdens het hechten probeert aan te knopen ter afleiding en ik kijk even wat ik aan berichtjes gemist heb op mijn telefoon. Je moet toch wat niet waar? 

Als dat er op zit wordt het tijd voor de controle van onze vent. Als eerste gaat hij op de weegschaal en iedereen, behalve de kraamhulp, is enorm verbaasd: 4510 gram! ,,Niet!" hoor ik Loes zeggen, ,,Echt? Maar hoe dan?!" Ze doelt op hoe het kan dat zo'n grote vent een week geleden nog van stuit terug was gedraaid naar hoofdligging. De verbazing is groot. Dit betekent dan ook gelijk dat er suikers geprikt moeten worden. Nu en 2 uur later nog een keer. Daarvoor komt Loes later terug. Ondertussen bellen wij familie en vrienden en ruimt de kraamhulp het een en ander op. Daarna is het tijd voor rust in de keet en bijkomen met ons mooie mannetje.