Thomas Elia Matthijs
Nooit gedacht dat bevallen ook op deze manier kon!
Alles van waarde is weerloos
Het is dinsdag 31 maart ergens in de middag als ik besluit om de verloskundige te bellen. De baby in mijn buik is al 2 dagen erg rustig en ik word daar weer erg onrustig van. Ik probeer van alles; suiker eten, op mijn linkerzij liggen , contact proberen te maken door in mn buik te prikken maar echt reactie blijft uit. Ik voel wel beweging maar niet zoals ik gewend ben.
In overleg met de verloskundige besluiten we af te wachten tot die avond 18.00 uur en dan verder kijken.
Rond 18.00 uur bel ik de vk weer terug en geef aan dat ik er echt niet gerust op ben en toch graag een check wil in het ziekenhuis. Ze neemt contact op met het Ijsselland ziekenhuis en ze verteld mij dat ik langs mag komen. Maar door het Corona virus moet ik wel alleen komen. Nou prima, het zal wel weer loos alarm zijn.
Wij eten in nesselande en laten Daniël bij mama en gj achter. Jos en ik rijden samen naar het ziekenhuis maar jos blijft in de auto achter. We spreken af dat ik hem (uiteraard) op de hoogte hou. Het ziekenhuis heeft wat maatregelen genomen om het Corona virus in te dammen. Voor de ingang staat een tent waar vragen gesteld worden; heb je de afgelopen weken / op dit moment koorts, moet je hoesten en of ben je verkouden? Ik kon op alle vragen nee zeggen dus ik mocht door.
Ik loop naar de lift en ga naar de derde verdieping. Het is niet helemaal onbekend terrein want in januari was ik er ook al ivm minder bewegingen in mijn buik en ik ben daar bevallen van Daniël.
Redelijk snel word ik opgehaald en mag plaatsnemen op een bed. Ik word aangesloten aan de ctg, mijn bloeddruk word opgemeten. Na een kwartiertje aan de ctg valt mij op dat er al een soort regelmaat in de harde buiken zit. Om de 5 minuten zie je er 1 opkomen.
Ik hang een uur aan t apparaat waarna de verloskundige langskomt om een echo te maken. De echo is goed; voldoende vruchtwater, voldoende beweging etc etc.
Ze vraagt mij of ze mag kijken of ik ontsluiting heb zodat er daarna een plan gemaakt kan worden. Ik vraag haar nog wat ze daarmee bedoeld aangezien ik “pas” 39 weken zwanger ben. Ze gaf aan dat ze mij morgenochtend een ballon wilde geven en als dit niet voldoende zou werken ik vrijdag ingeleid zou worden. Ik vroeg haar waarom? Ze zijn in het ziekenhuis altijd bang dat als je komt met minder leven er toch complicaties op zouden treden die ze over t hoofd zouden zien. Ik gaf direct aan dat ik een inleiding niet echt zag zitten omdat ik nog geen 42 weken zwanger ben. Maar mocht er ontsluiting zijn ik dan eerder zou kiezen voor strippen. Ze toucheerde en gaf aan dat ik al 3 cm ontsluiting heb. Voordat ik het doorhad had ze mij al gestript.
Ik mocht weer naar huis. De afspraak gemaakt dat mocht het niet doorzetten ik contact op zou nemen voor inleiden. Hierna gaf ik weer aan dat ik dit niet wilde… dit was dan op eigen risico zoals zij mij vertelde…..
Jos en ik halen Daniël op en gaan naar huis. We kruipen er vroeg in want met de zwangerschap van Daniël was ik ook gestript en de volgende dag was ik al bevallen.
Die nacht is er wel wat beweging in mijn buik. Soms word ik er even wakker van maar echt onder de indruk ben ik niet echt. Die ochtend worden we wat later wakker dan normaal. Rond 07.30 zitten we aan de koffie. Ik vertel jos dat er toch wel wat regelmaat zit in de krampen die ik op dat moment voel.
Ik besluit een app te downloaden waarmee ik de weeën kan timen zodat ik wat meer inzicht krijg in de situatie.
De app laat mij zien wat ik eigenlijk al weet. Om de 8-10 minuten komt er een wee.
Om 08.30 uur besluit ik de verloskundige al te bellen en aan te geven wat de situatie nu is. Ik wilde heel graag weer samen met Simone bevallen en toeval of niet…. op 1 april 2020 heeft ze dienst!
Ze geeft aan te gaan douchen en geeft door dat ik moet bellen als mijn vliezen zijn gebroken of als de weeën om de 5 minuten komen.
Om iets voor 12 belt jos de verloskundige weer. Mama heeft ondertussen Daniël opgehaald. De verloskundige geeft aan gelijk te komen en 5 minuten later staat ze inderdaad voor de deur. Ik lig op de bank en merk dat ik niet meer kan praten tijdens de weeën wat altijd een goed teken is. Jos maakt koffie voor Simone en samen zitten ze aan de eettafel.
Om 12.15 uur besluiten we toch maar het ziekenhuis te bellen. Ik wilde proberen om thuis te bevallen maar ik merk dat ik niet durf. Om te kunnen bevallen moet je je compleet over kunnen geven en ik voelde dat ik thuis aan het verkrampen was.
Rond 12.45 komen we aan in het Ijsselland ziekenhuis. We lopen met zn 3en naar de ingang waar we tegengehouden worden. Terwijl ik een wee sta weg te puffen komt er nog een soort van discussie omdat we met zn 3en naar binnen willen. Nadat ik aangegeven heb dat ik hier samen sta met mijn man en de verloskundige mogen we alsnog doorlopen. We mogen door en stappen de lift in naar de 3e verdieping ; het geboortecentrum.
Simone gaat even vragen welke kamer we in mogen. We installeren ons en Simone haalt wat te drinken voor ons. De weeën komen langzaam terug maar zijn nog prima op te vangen. So far so good. Ik geef aan dat ik geen zin heb in een 100 jaar durende bevalling maar Simone geeft aan dat zij om 17.00 uur weer thuis zal zijn en ik dan al bevallen ben… ben benieuwd!
Om 13.30 uur breekt Simone de vliezen en vrijwel direct worden de weeën heftiger. Ik besluit om een warme douche te nemen. Dit helpt voor mij niet zoveel dus na een paar minuten stap ik er weer onderuit en ga weer in bed liggen.
Door de douche komen de weeën nog regelmatiger en ik merk dat ze pijnlijker worden. Na een inwendig onderzoek blijk ik nu 6 cm ontsluiting te hebben. De weeën volgen elkaar nog sneller op en rond kwart over 14 vind ik het niet meer zo grappig. Terwijl ik tijdens een wee jos zn hand kapot knijp en het liefste er ook in bijt concentreer ik me op mijn ademhaling. Ik merk dat ik de weeën de baas ben en ze goed aankan. Een paar minuten later schreeuw ik toch dat ik pijnstilling wil. Jos vraagt Simone hoe lang zij denkt dat het nog zal duren en zij geeft aan dat de baby er met een uur wel zal zijn.
Ik kijk op de klok en besluit zonder pijnstilling de bevalling af te maken. Ik kan dit! Ik ben sterk en kan het zonder pijnstilling…
Terwijl ik de pijnlijkste weeën aan het wegpuffen ben trekt Simone haar schort alvast aan. Kraamzorg stapt om 14.45 binnen.. ze moet alles nog klaar zetten maar heeft daar eigenlijk amper de tijd voor.
Om 15.00 checkt Simone nog een keer hoeveel ontsluiting ik heb en ze geeft aan dat ik op 10 cm zit. Ik ben verbaasd dat het zo snel gegaan is!! Ik ben pas net in het ziekenhuis hoe kan dit?!
Om 15.10 geef ik aan dat ik persdrang heb en na 2 keer goed persen word Thomas geboren om 15.15 uur!
Het kleine hummeltje word op mijn buik gelegd en hij word droog gemaakt door Simone. Wat een opluchting .. ik heb het weer geflikt en dit keer zonder pijnstilling!!!! Ik ben zo trots op mezelf. Bevallen zonder pijnstilling is 100x beter als met. Je bent er volledig bij, kan goed de weeën wegpuffen en tussen de weeën door ben je gewoon normaal aanspreekbaar. Ja een wee doet pijn, veel pijn, maar op het moment dat je kindje gezond en wel op je buik ligt is de pijn echt weg!!
Terwijl Thomas op mijn buik ligt verdwijnt Simone naar buiten om het papierwerk in orde te maken. Ik lig heerlijk huid op huid met ons kleine hummeltje…. kraamzorg regelt wat te eten voor ons. Ik eet een beschuitje en 2 witte boterhammen met kaas en een glas cola. Even wat koolhydraten naar binnen werken na de bevalling. na een uurtje komt Simone terug om gedag te zeggen. 17.00 uur thuis zijn is haar in ieder geval gelukt!!
Ik geef Thomas aan jos en ik ga douchen en opfrissen. Ik pak de spullen in en we geven aan dat we naar huis willen. Zo gezegd zo gedaan, om 17.30 uur stappen we thuis de auto uit..