The aftermath: heerlijk om thuis te zijn

Het heeft even geduurd voor ik weer verder ben gegaan met schrijven. Er is van alles gebeurd en dit alles heeft nog te maken met de bevalling en het moederschap, lees hier alles over in mijn volgende blogs maar hier is dan het eerste vervolg!

Het koste mij erg veel moeite om de auto in te stappen maar lukte mij wel. Ik was meer bang voor het uitstappen dan het instappen of de rit. De rit duurde voor mijn gevoel erg lang en bij elke bult of steen op de weg ging er een pijnscheut door mijn bekken, but we've made it! Eenmaal thuis hadden we afgesproken dat ik even in de auto zou blijven zitten en onze hond mij in de deuropening van de auto zou groeten want hij had mij 2 weken niet gezien en anders zou hij mij zo omver lopen. Wat een blije hond en de tranen rolden over mijn wangen. Wat een liefde voelde ik dat wij eindelijk thuis en compleet als gezin zijn. Toen Matcho eenmaal rustig was, was het tijd de auto uit te klimmen. Bijna wist ik niet hoe ik de auto uit moest komen en of het wel zou lukken maar uiteindelijk trok ik mij aan mijn moeder en Quint omhoog om zo rechtop te komen staan en verder met het looprek naar binnen te schuifelen. Ruby lag nog heerlijk te slapen in de auto.

De woonkamer was helemaal verbouwd maar voor mij makelijker gemaakt. Er stond een bed bij het raam en Ruby haar wiegje stond aan het einde van het bed. Ik was zo blij om thuis te zijn en zeker om nu als gezin thuis te kunnen wennen. Het maakte mij ook enorm emotioneel. Begrijp mij niet verkeerd, ergens ben ik ook heel blij van de tijd in het ziekenhuis, daar wij veel hulp hebben gehad (en vooral Quint) met de verzorging van Ruby. Veel geleerd over de verzorging van een baby en alles wat daar bij kwam kijken. Maar dit is niet hoe het zou moeten. Het liefst hadden wij natuurlijk na de bevalling gezond en wel naar huis gegaan en kraamzorg aan huis gehad. Dit hebben wij namelijk thuis niet meer gehad... Van te voren wel gebeld maar je hebt blijkbaar maar zoveel dagen recht en met de huidige personeels te korten wordt ook hierop ingekort. Tenzij wij zelf in onze portomonee zouden graven. Uiteindelijk gekozen dit niet te doen, en eerlijk? Ik heb er niks aan gemist. Wel zijn wij door het kraamzorg bureau verkeerd geïnformeerd, want wij hadden wel degelijk recht op kraamzorg al was het maar 1 dag....

Quint haalde Ruby uit de auto voor de eerste ontmoeting met Matcho. Hij snuffelde even aan haar en gaf een lik aan haar bolletje en daarna liep hij met trots naar mij toe. Alsof hij echt kwam zeggen wat heb je het goed gedaan. 

De hele reis en de pijn had mij zo moe gemaakt ook het staan en lopen is erg pijnlijk dus ik ging dan ook op het bed liggen om even te rusten en Ruby werd heerlijk op mijn buik gelegd. 

Thuis ♡ niet helemaal zoals het zou moeten en je het graag zou willen, maar wel compleet en daar werden wij samen wel even emotioneel van.

De eerste nacht ging erg goed. Ruby sliep in haar wiegje naast mijn bed. Ik kon haar niet uit bed halen of troosten dus daarom sliep Quint op de bank en ik op het ziekenhuis bed. Ruby werd elke 3 a 4 uur wakker voor een flesje en sliep verder steeds door. Ook huilde zij haast niet en was ze altijd heerlijk rustig. Dit maakte het allemaal ook wel veel makelijker voor ons allebei. Wat een geluk, alsof ze het aanvoelde ofzo. Op Quint kwam natuurlijk ook veel af, zorgen voor de baby maar ook voor mij en onze hond. Ik had wel erg slecht geslapen dat deed ik in het ziekenhuis al, dit van de pijn. Voornamelijk van de wond van de knip. Ik had elke zoveel uur paracetamol en ibuprofen en kon dan wel weer eventjes in slaap komen.

De eerste dagen kon ik niet naar boven om te douchen en dat terwijlje net bevallen bent en je dus onwijs vies voelt omdat je nog van alles verliest uit de baarmoeder. Ook moest ik 3x per dag mijn hechtingswond spoelen. Dit kon ik niet zelf en moest Quint dan ook doen. Mijn moeder hielp de eerste dag daar zij in de zorg werkt en wel weet hoe ze dat moet doe en ze het zo Quint goed kon laten zien want hij moest het daarna elke keer doen. Het was zo onprettig en zeker omdat ik ook heel moeilijk goed kon zitten of liggen hiervoor door mijn kneuzing in het bekken.

Helaas moest Quint alweer snel werken. Hij kon niet langer vrij krijgen en ergens wilde ik het ook niet. Noem het eigenwijs, maar ik wilde het ook graag zelf doen en snel vooruit gaan. Ik kon inmiddels Ruby uit haar bedje tillen en op mijn bed neerleggen. Die kon ik helemaal omhoog zetten om haar te verschonen. Ik kon haar zelfstandig de fles geven en ik kon een beetje voor mijzelf zorgen zoals eten en drinken pakken. Ik kon alleen niet met Ruby in mijn armen lopen  want ik liep nog steeds met het looprek. Het ging eigenlijk super goed en we hadden gewoon enorm geluk met hoe rustig Ruby was en dat ze het liefst op mij lag. Op mijn zij liggen of draaien lukte mij absoluut niet dus Ruby sliep ook veel op mijn borst/buik en hoefde mij dag ook geen zorgen te maken dat ik zou draaien in mijn slaap.

Ik denk dat het mij na een week thuis ongeveer lukte om de trap op te komen. Uiteraard koste het mij heel veel energie maar ik kon weer douchen en we konden boven slapen! Ruby sliep dan de hele nacht op mijn borst en werd wakker wanneer zij honger had. Onze nachten waren goed, zij sliep maar wij gelukkig ook. Steeds 4 uur en dan een flesje en weer 4 uur. Stapje bij stapje begon ik steeds meer te kunnen. Ik begon met fysiotherapie voor mijn bekken toen ik niet meer afhankelijk was van een looprek maar kon nog niet ver lopen, liep als een pinguïn en het lopen deed ook nog altijd zeer. Die periode heeft ook vrij lang geduurd ik denk dat het begin november was dat ik zelf de hond weer ging uitlaten en dan echt maar een klein rondje want verder kon ik gewoon nog niet. Elke dag oefende ik weer en probeerde ik een stukje verder. Ik liep erbij als een pinguïn met een baby in de kinderwagen en ik voelde de ogen op mij gericht van alle kanten. Ik dacht alleen maar ik ben zo trots dat ik hier loop met mijn kleintje en eigenlijkkon het mij niet zoveel schelen wat andere ervan dachten en naar mij zouden kijken. Eind november zouden wij naar de intratuin in halsteren gaan. Dit hadden we als generatie uitje gepland, mijn zussen moeder en oma. Wij zouden mijn oma op de high tea trakteren en dit was al ver van te voren afgesproken. Ik besloot dan ook gewoon te gaan. Het was wel een erg lange dag en mijn bekken was erg pijnlijk en aan het zeuren tegen het einde maar het lukte wel! De terugrit heeft mijn zusje gereden, dat was ook wel echt nodig want ik moest echt rusten. Het was het begin van het einde van mijn klachten. Sinds die dag ging het eigenlijk steeds beter. 

Begin december had ik een kerstfeest van het werk. Veel mensen wisten van mij klachten af en ik liep ook nog niet helemaal goed. Maar een paar glazen alcohol en dat lichaam wilde wel hoor, de voetjes gingen van de vloer en heb de hele avond gedanst en zoveel lol gehad. De volgende dag had ik dan wel weer veel last, ik had geen kater maar lag wel de hele dag op bed en kon niet lopen  maar het was het allemaal waard 

Ik ging ook van wekelijks fysio naar 1 keer in de maand en deed aan zwangerschaps yoga. Dit is ook ongelofelijk goed voor postpartum bekken klachten zoals ik had en zorgde er net als de fysio voor dat het net wat soepeler is. Ik voelde mij weer goed en kon voor Ruby de leuke energieke moeder zijn die ik wilde zijn! Maar helaas was mijn onderkant nog echt een ravage en had nog altijd veel last van mijn wond die maar heel langzaam genas......

Binnekort meer hierover!