Terugblik op mijn bevalling

Zo aan de vooravond van Senne haar (4e) verjaardag, blik ik terug op de bevalling. Een gebeurtenis waar ik zo enorm positief op terug kijk! 

Het was vrijdag avond, we zaten heerlijk te eten bij ons thuis met vrienden, toen ik wat harde buiken kreeg. Ik zei al tegen mijn beste vriendin; deze harde buiken voelen wel heel intens. Ze kwamen met regelmaat en bij elke samentrekking kreeg ik een soort opvlieger. We grapten tegen elkaar dat ze misschien wel getuigen zouden zijn van de bevalling. Rond 21.00u gingen ze naar huis waarna Jonathan en ik nog tv gingen kijken. We keken een cabaret show waarbij de tranen over mijn wangen rolden van het lachen. Ondertussen kwamen de harde buiken nog steeds regelmatig. 

Na een paar uur slapen werd ik om 05.00u wakker van een duidelijke wee. Ik maakte Jonathan wakker en zei dat het nu toch echt wel doorzette. Hij belde op mijn verzoek de verloskundige omdat de weeën al vrij snel om de 5 minuten kwamen. Na ongeveer een half uur was de verloskundige er en gaf aan dat ik nog maar 3 cm ontsluiting had… wat een tegenvaller! Ik had namelijk die week gevraagd of ze mij wilde strippen, wat overigens niets uithaalde, waarbij zij ook al voelde dat ik 3 cm ontsluiting had. 

Ze gaf aan dat ik lekker moest gaan ontspannen en ze na twee uurtjes weer even zou komen kijken. Het advies was wel om onze oudste dochter Eden te laten ophalen omdat ze het idee had dat ik het dan meer los kon laten allemaal. 

Rond 06.30u kwamen mijn ouders Eden ophalen en lag ik heerlijk met een kruikje op mijn buik in bed. De weeën zette nog steeds goed door, de bevalling was begonnen. 

Van nature blijk ik een soort eigenschap te hebben dat wanneer ik enorm veel pijn heb, ik mij volledig er aan over kan geven. Je begrijpt dat ik hier onwijs dankbaar voor ben! Ik concentreer mij op mijn ademhaling, begin in mijn hoofd een soort mantra’s te herhalen en lig doodstil op bed. Warm en veilig in mijn eigen bed. Ik beweeg niets, op mijn vingers na tijdens een wee. Ik kreeg een soort “tik” dat ik met elke vinger om beurten mijn duimen aan tikte, dit hielp mij samen met een diepe ademhaling door de wee heen. Soms keek ik even tussen onze shutters door naar buiten en hoorde ik de vogels buiten fluiten, maar verder zat ik volledig in mijn eigen wereld. Zo vroeg de verloskundige zich op een gegeven moment af of ik nog wel weeën had. Ik zat juist in een enorme weeën-storm en wilde niets liever dan in mijn mediatie modus blijven. Ze wilde toch graag even kijken hoe ver ik was. Omdat ik dan volledig uit mijn concentratie ben deed dit ontzettend veel pijn. Gelukkig was ik er bijna en brak ze direct de vliezen.

Eenmaal terug in mijn bubbel merkte ik dat het hoogtepunt was bereikt. Ik zaten een soort continue wee. Omdat ik de pijn dan echt over me heen laat komen en doodstil met mijn ogen dicht blijf liggen dachten Jonathan en de verloskundige dat het nog wel even zou duren. Jonathan gaf aan dat hij nog even naar beneden ging waarop ik meteen “wakker” schrok en zei dat hij moest blijven. De verloskundige voelde dat we er bijna waren en gaf aan dat ik nog even naar het toilet moest. Ze was er van overtuigd dat ik daarna zou kunnen persen. Na wat tegenstribbelen (want ja, ik wilde graag weer in mijn bubbel) ben ik naar het toilet gegaan waar ik direct persdrang kreeg. 

Snel gingen we terug naar het bed waar ik mij op handen en knieën draaide. Ik wilde heel graag op deze manier bevallen omdat mij verteld was dat je zo meer controle had, minder snel uit zou scheuren en de zwaartekracht flink mee zou werken. Niets bleek minder waar, Senne werd na 8 minuten persen, om 11.06u geboren. Wat een prachtige en snelle bevalling. Het enige wat ik echt minder fijn vond aan deze houding is dat de baby niet direct op je borst gelegd kan worden. Ik kan je vertellen, het was nog een hele puzzel om mij om te draaien, met de navelstreng om mijn been en een kindje eraan, haha. 

Ondanks de enorme pijn, ik had bij Eden geen pijn tijdens de weeën (verhaal deel ik binnenkort), kijk ik heel goed terug op de bevalling. Ik ben van mening dat wanneer je als vrouw zijnde de controle hebt over de pijn, en deze durft toe te laten, je de bevalling echt zelf in de hand kan hebben. Ik voelde mij tijdens de weeën echt verbonden met kleine Senne en dacht ook telkens; wij kunnen dit samen. Als ik verhalen lees over hypnobirthing denk ik; dit is mijn bevalling. Al had ik daar toen nog nooit van gehoord. Ik ben heel trots dat mij dit zo gelukt is en ik hoop daarom ook dat bij onze derde spruit ik weer op deze manier mag bevallen. Maarja, ik weet zelf ook, geen enkele bevalling is hetzelfde ;)