Terug naar 2017

nu ik op dit moment bijna 30 weken zwanger ben van ons 2e kindje en er dus langzaam een eind komt aan deze zwangerschap, denk ik steeds meer terug naar mijn eerste bevalling. deze zou in het ziekenhuis plaats moeten vinden vanwege zwangerschapsdiabetes Deze bevalling was alles behalve goed en de roze wolk na de bevalling was ver te zoeken. weet het nog goed, het was zondag 17 december 2017 en we hadden die dag de verjaardag van mijn vader gehad en daar met familie lekker gegeten, ik moest vanwege de oververmoeidheid me die avond om 21.00 uur melden in het ziekenhuis zodat ik daar nog een nacht kon slapen met slaapmedicatie zodat in de volgende dag ingeleid zou worden. Rond 19.00 uur gingen we dus naar huis zodat we nog even samen met z'n 2en konden zijn, van alle spanningen wisten we allebei niet veel te zeggen en het enige wat we dus wisten was dat we het ziekenhuis zouden verlaten met z,n 3tjes.Om 21.00 uur in het ziekenhuis te zijn aangekomen ging het allemaal vrij voorspoedig, ik ging lekker slapen en de volgende dag zou ik om 07.00 uur ingeleid worden.mijn man is naar huis gegaan en kwam de volgende dag met alle spullen die we nodig hadden naar het ziekenhuis, ik was inmiddels 38.3 weken zwanger.na eerst een CTG te hebben gemaakt  kreeg ik de gel ingebracht die de bevalling op gang zou moeten brengen. Binnen 20 minuten was het " kassa " de weeën begonnen in mijn onderrug. na een klein uurtje waren deze  al niet meer te houden dus toen hadden ze een bad voor me aangezet, dit was overigens Heerlijk om de weeën op te kunnen vangen dus ik bleef gewoon lekker liggen.nadat het goed ging moest ik van de verloskundige toch op bed komen liggen zodat ze mijn ontsluiting konden checken, deze zat op dat moment op een goeie 3 cm dus ze besloten mijn vliezen door te prikken.Het gevoel van opluchting en verlichting wat ik toen had.....de druk op mijn buik was verdwenen en ik kon me tussen de weeën door goed ontspannen.Mijn man zat aan mijn bed en we hebben zelfs nog lol gehad om hoe het ging en we zeiden tegen elkaar "voor 0.00 uur vannacht zijn we met z'n 3tjes" hoe onwerkelijk kan het zijn.rond de middag werd het allemaal even wat heftiger en een storm van weeën begon, de verloskundige kwam langs en we zaten inmiddels pas op bijna 4 cm ontsluiting.ik heb toen om een ruggenprik gevraagd zodat het allemaal wat beter uit te houden was.dit in combinatie met de weeën opwekkers ging eigenlijk allemaal goed op dat moment.tussendoor ook nog wat kunnen slapen gelukkig. Zo rond 17.00 uur zat ik op 7 cm ontsluiting dus het ging de goede kant op, de ruggenprik en de weeën opwekkers deden hun werk. Helaas ben ik op de 7 cm blijven hangen.Vanaf 19.00 uur kwam de gynaecoloog elk uur langs om te controleren, maar helaas .Het was inmiddels 20.30 en ik was zowel lichamelijk als geestelijk helemaal op aan het raken.Constant had ik weeën die ik op een gegeven moment ook niet meet weggepuft  kreeg waardoor ik in paniek raakte en ging hyperventileren  en alles langs me heen ging, en het enige wat ik op dat moment dacht was "haal die baby er uit" linksom , rechtsom, het maakte me niet meer uit op dat moment, denk dat het ruim een uur heeft geduurd met tussendoor momenten van wegvallen voordat ik weer een beetje tot rust kwam.Elk uur kwam de gynaecoloog langs om te controleren hoe het ging.Ondanks dat ik nog steeds 7 cm ontsluiting had ging het met het kindje in mijn buik nog goed dus was de hoop nog niet opgegeven, wat echter wel een beetje een probleem was was dat ze nog niet ingedaald was dus er werd toen gesproken over het kunstmatig helpen met ontsluiting. Ik moet eerlijk zeggen dat het allemaal langs me heen ging omdat ik helemaal op was en op dat moment alleen maar wou slapen.Inmiddels was het 23.30 en kwam er een andere gynaecoloog die dus weer kwam controleren, deze wou echter niet te lang meer afwachten, ook omdat ik zelf geen kracht meer had. Nog steeds niet verder dan die 7 cm.Er werd gesproken over een keizersnede en weer raakte ik in paniek.Ik moest overgeven van de paniek ( iets wat ik in heel mijn zwangerschap nog niet 1 keer had gedaan ) hij zou rond 0.00 /00.30 uur terug komen. Toen er weer gecontroleerd werd gebeurde het dat het kindje zich 90 graden omdraaide in mijn buik en dus in een stuit kwam te liggen ( HOE DAN ) Vanaf dat moment ging het allemaal heel snel, het personeel van de operatiekamer werd opgetrommeld en we gingen naar boven waar ik een verdoving kreeg. Mijn man moest zich om kleden en zou ik in de operatiekamer weer terug zien, hier zat nog geen 15 minuten tussen maar toch voelde het als de langste 15 minuten van die dageen van de verpleegkundigen vroeg of ze foto's moest maken en ik werd ondertussen op de operatietafel gelegd. Inmiddels stond mijn man naast me en hoorde in de gynaecoloog zeggen dat hij iets heel gemeens had gedaan.Hij had heel hard in mijn been geknepen en ik had er niets van gevoeld wat dus betekende dat de verdoving goed werkte,Ik heb van de hele operatie niets gevoeld, weet alleen dat ze aan mijn buik trokken omdat ik op en neer ging op de operatietafel.Op 19 december 01.31 is onze prachtige dochter Fleur geboren. Ze woog 3200 Gram en was 49 cm 

We hebben nooit geweten wat liefde op het eerste gezicht was, maar dit was het zeker!!