Talent voor bevallen?

Mijn 1e bevalling was snel, zonder enige pijnstilling en in mijn vertrouwde thuis! Ik ben er van overtuigd dat we enorm geluk hadden, maar ook dat onze zwangerschapscursus ons enorm geholpen heeft! Volgens de verloskundige heb ik een talent voor bevallen en gaat ze de volgende keer op de deurmat liggen hahaha!

Hier mijn bevallingsverhaal....

2e Pinksterdag, 1 Juni 2020. Ik ben 40 weken en 2 dagen zwanger. Om 5u 's morgens word ik wakker. Niet geheel vreemd, want hoog zwanger zijn betekent flink wat plasmomenten 's nachts. Raynor ligt heerlijk naast me te slapen. Ik voel wat gerommel in mijn onderbuik, het lijkt wat krampachtig. Na 10 minuten komen ze opnieuw en zo blijft het doorgaan. Zou dit dan het begin zijn? Zouden we vandaag misschien wel ons kindje mogen ontmoeten? Ik verwacht er nog niet te veel van, misschien zijn het voorweeën, of misschien verbeeld ik het me wel. Ik besluit even naar het toilet te gaan en kijk of ik niet toevallig wat vruchtwater verlies, je weet maar nooit. Ik denk wat kleine vlokjes te zien, maar ik ruik geen zoetige geur en vooralsnog lijkt er niets bijzonders te zijn. Ik ga maar weer lekker slapen en besluit Raynor niet wakker te maken.

Wanneer ik om 8u wakker wordt, merk ik dat de krampjes nog steeds aanwezig zijn, al lijkt het wel al wat sneller weer terug te komen. Het wordt een warme dag en dat doet de temperatuur op de slaapkamer niet goed. Ik besluit beneden een ontbijtje voor mezelf te maken en Raynor nog even te laten slapen, want je weet maar nooit, hij zal zijn energie nodig hebben, mocht de bevalling echt beginnen.

Ik besluit toch maar eens een weeëntimer te installeren op mijn telefoon. Al snel blijkt dat de krampen al bijna een minuut aanhouden en er zo'n 5 minuten tussen zit. Ik begin toch langzaamaan in te zien dat mijn bevalling dichtbij komt. Wanneer Raynor eenmaal beneden komt zit er al gauw 3 tot 4 minuten tussen de krampen. Na ons ochtendritueel en een lunch in de tuin, besluiten we een stukje te gaan wandelen door de buurt, het is inmiddels rond 13en. Inmiddels is het wel duidelijk dat de krampen lichte weeën zijn. Mijn weeën worden al wat heviger en ik moet ze soms goed weg ademen. We wandelen al snel 45min in de warmte, af en toe moet ik even stoppen om de wee weg te laten zakken, ze houden ruim 2 minuten aan en komen om de 3 minuten. Dit gaat prima en ik geniet van de wandeling.. Raynor gaat na de wandeling nog even in de tuin aan de slag en ik probeer lekker van het zonnetje te genieten. Al snel merk ik dat de weeën steeds heviger zijn en ik ze niet meer zo makkelijk kan negeren. Ik besluit rond 15:15u de verloskundigepraktijk te bellen. Raynor wijkt op dat moment niet meer van mijn zijde.

Om 15:45u staat de verloskundige voor de deur, gelukkig een van de verloskundigen waarbij ik me erg op mijn gemak voel. We praten een tijdje en ondertussen worden de weeën steeds heviger. Op de yogabal zitten helpt mij niet meer. Mijn vliezen zijn niet gebroken maar ik had desondanks wel wat 'urine' opgevangen. De verloskundige doet een testje en het blijkt dat hier wel degelijk vruchtwater in zit. Ontsluiting besluit ze nog niet te meten, want zo ver zal het nog niet zijn en in mijn geboorteplan staat gelieve zo min mogelijk te toucheren. Wel probeert ze wat vruchtwater op te vangen. Dit lukt vrijwel niet, waarschijnlijk zit er een scheurtje bovenin de vruchtzak. Na ruim 3 kwartier gaat ze weer weg. 

Nog geen half uur later worden de weeën intenser. Mijn favoriete houding is achterstevoren op het toilet met mijn hoofd en armen op de stortbak. Inmiddels zit ik al in een flinke bubbel en ben ik bijna volledig bezig met het weeën opvangen. De weeën volgen al vlot op elkaar, er zit amper een minuut tussen. De verloskundige komt direct. Ze meet de ontsluiting op en ik blijk al ruim 5cm ontsluiting te hebben. Dat schiet lekker op! De verloskundige geeft aan dat ze verwacht dat de kleine vandaag nog wel geboren zal worden, want het gaat zo snel. Ze draagt over aan haar collega, want haar dienst zit er op. De collega verloskundige zal gelijk na de overdracht komen. 

Wanneer ze net weg is verlies ik de slijmprop. Ik kan niets anders meer dan mijn weeën opvangen, de weeën ervaar ik niet als pijnlijk, de persdrang die ik al heb, vind ik wel behoorlijk pittig. Toch heb ik nog geen enkele pijnstiller genomen, zelfs geen warme douche. Ik houd mij vast aan mijn ademhalingstechnieken.

Rond 19:30u komt de andere verloskundige. We praten even, zover dat gaat. Rond 20:00u meet ze mijn ontsluiting, ze constateert al 8cm! Dat is ontzettend snel gegaan! We besluiten de vliezen te breken, voor het laatste zetje. Mijn persdrang moet ik enorm wegpuffen, maar dat gaat toch erg goed. De verloskundige belt de partusassistente en samen controleren zij het vruchtwater. Er is een lichte twijfel of er meconium in het vruchtwater zit of niet. Uiteindelijk lijkt dit toch zo te zijn. Dat is even een tegenvaller. Desondanks blijft de hartslag van de baby perfect. De verloskundige vertelt dat we eigenlijk naar het ziekenhuis moeten en anders de ambulance stand-by moet staan, de ambulance broeders zouden dan beneden gaan zitten.. Oh nee! Dat was mijn doem scenario, ik wilde absoluut niet in het ziekenhuis bevallen, maar zo graag thuis. Ik accepteer het, als dat beter is voor ons kindje dan moet het maar.  Echter vordert alles zo snel en gaat alles zo goed dat ze besluit niet eens de ambulance te bellen. Ondertussen verplaats ik naar de baarkruk. Een tijdje blijft mijn ontsluiting hangen op 9.5 cm. Ik moet op mijn zij gaan liggen en dat helpt! Om 22u mag ik gaan persen op de baarkruk en geloof het of niet, om 22:08u wordt onze Milan geboren! Dat ging ontzettend snel! De verloskundige schrijft op dat de bevalling volgens haar 5uur geduurd heeft en de persfase 8 minuten. 

Milan heeft wel even last van de snelheid en komt flink grauw ter wereld, hij ademt wat stotterend. Dat was wel even schrikken, maar we blijven rustig. Ik krijg ons zoontje op mijn borst en het eerste wat ik zeg is; 'Wat is hij klein! Ik zou een grote baby van 8/9 pond krijgen!' Terwijl Milan op mijn borst ligt, wrijf over zijn ruggetje en billetjes ik om hem te laten huilen, Raynor mag de navelstreng wel doorknippen, maar Milan gaat gelijk mee met de verloskundige voor onderzoek. Zodra ze met hem wegloopt begint hij te krijsen en krijgt hij kleur. Waar zijn APGAR eerst 2 was, wordt dit al snel 8 en na 10 minuten 10.

Milan blijkt een slank ventje van 3100gram en 51cm  te zijn, dat terwijl ze hadden voorspeld dat hij 8 a 9 pond zou zijn! Hij doet het direct na de bevalling ontzettend goed, is ruim 2 uur alert en drinkt al direct goed uit de borst.

Daar zitten we dan... na al die maanden, eindelijk met zn 3en! 

Wat zijn wij gelukkig! En zo gelukkig... heb ik Raynor nooit eerder gezien!