Strakke planning of complete chaos?

Het kind nog voor de zekerheid erkennen? Nee joh, volgens de verloskundige was dat niet nodig. Ik had ZO'N gemiddelde zwangerschap. Ik was uitgerekend op 18 oktober en zou trouwen op 26 september. Dat zou ik volgens de verloskundige ma-kke-lijk halen. 'Bij een eerste beval je vaak toch later', zei ze en er waren geen signalen dat ons zoontje eerder zou komen. Dat liep toch even anders...

Op 20 oktober had ik een reguliere controle bij de verloskundige. Ik was inmiddels 36 weken zwanger en alles was helemaal goed. Ons kindje groeide goed, ik voelde me goed, geen wolkje aan de lucht. Totdat ik tussen neus en lippen aangaf dat mijn vingers 's avonds zo jeukten. Ik vermoedde dat het vocht was, want daar had ik nog niet veel last van en dat kon tegen deze tijd wel komen. Helaas was het geen vocht. Bij de verloskundige gingen de alarmbellen af. Het zou namelijk kunnen wijzen op zwangerschapscholestase wat gevaarlijk is voor het kindje. Diezelfde dag werd ik gecheckt in het ziekenhuis. Even bloedprikken en nog even voor de zekerheid de reguliere checks. Bij die checks bleek dat mijn bloeddruk ook wel erg hoog was, terwijl het die ochtend bij de verloskundige nog netjes laag was. Meteen aan de bloeddrukmeter waar elke 5 minuten de druk werd gemeten. Gelukkig ging hij wat omlaag en was het verantwoord genoeg om naar huis te gaan. Op de bloeduitslagen moesten we nog even wachten.

Ik voelde mezelf nog steeds goed en besloot in het weekend, gewoon zoals gepland, een dagje weg te gaan naar de andere kant van het land. Ik voelde me prima, maakte voor de grap nog een foto bij het 'vroedvrouwenhuisje' in Hattem en ging vervolgens weer onbezorgd naar huis om daar van mij (nu nog) goede nachtrust te gaan genieten.

Zondagnacht schoot ik wakker. Ik dacht dat mijn vliezen waren gebroken. Ik stond op en een grote plons vocht stroomde tussen mijn benen. Toen ik het licht aan deed bleek het helaas geen vocht, maar bloed. Niet een beetje, maar veel bloed. Ik maakte Martijn wakker en hij belde de verloskundige. De verloskundige stelde wat vragen en zei doodleuk dat we even moesten afwachten of het zou stoppen. Martijn hing op en vrij snel daarna gaf ik hem de opdracht terug te bellen. Het bloeden stopte niet en ik vertrouwde het niet. De verloskundige kwam gelukkig onze kant op. Na een korte controle werden we meteen naar het ziekenhuis gestuurd.

Eenmaal aangekomen bleek al snel dat het bloed vermoedelijk van de placenta kwam en niet van ons zoontje. De placenta lag naast mijn baarmoederhals en waarschijnlijk heeft iets het doen bloeden. De combinatie van het bloedverlies, de lichte zwangerschapscholestase (de waardes waren iets verhoogd) en ook nog een vermoedelijke zwangerschapsvergiftiging deden de artsen besluiten om mij in het ziekenhuis te houden. Ik zou een 24 uurs urine-meting krijgen en als daar inderdaad zwangerschapsvergiftiging uit zou komen, zou ik worden ingeleid.

Of we nog vragen hadden? Uh ja...we wilden morgen eigenlijk gaan trouwen. Gewoon eenvoudig alleen in het stadhuis. Zou dat nog kunnen? Dat zou afhangen van die 24uurs meting, dat konden ze ons nu nog niet vertellen... De meting startte om half 10 's ochtends en om half 11 zouden we de volgende ochtend trouwen. 25 uur... Moet lukken...

De volgende ochtend leverde ik netjes mijn urine in. We moesten nog even wachten op de uitslag. Ondertussen wilde ze nog wel even een inwendige echo maken. Tik tik tik, de tijd tikte door. Het werd nu wel heel krap. Terwijl ik met mijn benen gespreid lag, vroeg de arts ons hoe laat wij ook alweer zouden moeten trouwen. Ons antwoord was 'over een half uur!'. Omdat de echo er verder goed uit zag en we toch nog op de uitslag moesten wachten. Werden wij voor 1 uur lang ontslagen uit het ziekenhuis. Zoals de arts zei: 'Je mag trouwen, koffie drinken en dan meteen weer terug'. En dat deden we. In onze oude kleren die we die nacht ervoor snel hadden aangetrokken, met het infuus nog in mijn arm, gingen we met een rotvaart op weg naar het stadhuis. Nog net op tijd kwamen we binnen, trouwden en dronken koffie. Een uur later waren we terug in het ziekenhuis. Onze kamer was versierd door de verpleging met vlaggen en ballonnen en er stonden twee champagne glazen met appelsap klaar. Terwijl wij een toost uitbrachten op ons trouwen kregen we de uitslag binnen van het urineonderzoek. Het was mis, ik had zwangerschapsvergiftiging en zou de volgende dag worden ingeleid.

De volgende dag zijn wij, na een vlotte bevalling, ouders geworden van ons zoontje Sep. Kerngezond en precies 37 weken oud. Met een spoedverwerking van ons trouwen kreeg Sep toch de achternaam van zijn vader. Net op tijd...

Een jaar later hebben we ons trouwen nog gevierd met een groot feest.