Stilgeboorte na het hellp-syndroom

Het is inmiddels 10 maanden geleden dat ik in week 26 van mijn zwangerschap klachten kreeg: buikpijn, rugpijn, spierpijn en braken. Mijn verloskundige stelde me gerust: “dit is groeipijn”. Dit geloofde ik, het was tenslotte mijn eerste zwangerschap en ik voelde de baby nog volop bewegen in mijn buik....

Van verloskundige, naar ziekenhuis, naar academische ziekenhuis..

Het is niet goed, ik voel het.

Na een slapeloze nacht van de pijn belt de verloskundige me af: ze heeft een bevalling.. “maar ik heb zo veel pijn” stamel ik, “kan ik na je bevalling niet komen”vraag ik? Dit ging niet want ze wist niet hoe lang de bevalling zou gaan duren, de volgende dag was een ‘feestdag’ dus een ‘vrije dag’ voor haar dus ook dan kon ze me niet zien, want ze zag mijn klachten niet als een noodgeval.

Achteraf gezien had toch een belletje bij haar moeten gaan rinkelen: hoge bloeddruk was al bekend, hier had ik zelfs medicatie voor. Én buik,rug,spier pijn én braken. Dit zijn de meest voorkomende symptomen van het hellp-syndroom.

Maar niets vermoedend ging ik 2 dagen later toch naar de verloskundige praktijk. De verloskundige had zelf ook nog niks in de gaten, ze vond me er zelfs nog prima uit zien.

Wel kwamen ze tot de conclusie dat ik opgenomen moest worden in het ziekenhuis, want mijn bloeddruk was veel te hoog maar vooralsnog herkende ze het hellp-syndroom/pre-eclampsie  niet.... ik heb zelfs nog een echo gekregen omdat ik er om vroeg in het motto: nu ik hier toch ben....

Met mijn telefoon in mijn hand: filmend voor mijn man (die niet welkom was wegens het coronavirus) lag ik helemaal klaar om onze baby te bewonderen.

“Doe je telefoon maar weg” is wat ze zei. Foute boel dacht ik! “Ik zie geen hartslag” geen harslag? Hoe dan? denk ik. Ik voelde mijn baby vanmorgen toch nog bewegen? Mijn wereld stortte in.... ik kon alleen maar huilen!! Hoe heeft dit zo ver kunnen komen? Met een groot schuldgevoel ging ik op weg naar het ziekenhuis, mijn zusje bracht me want ik kon zelf geen auto meer rijden en mijn man zou die kant op komen, niks vermoedend....

In het ziekenhuis werd ik opgevangen door een gynaecoloog en twee verpleegkundige.

Het verschrikkelijke nieuws wilde ik mijn man graag zelf vertellen: hij brak ook helemaal en samen stonden we op de gang te huilen. Toen werden we meegenomen naar een kamer waar we nog een echo kregen. Maar er was niks veranderd: het was geen nachtmerrie, het was werkelijkheid.

Hellp-syndroom

Dat ik een zwangerschapsvergiftiging had was al duidelijk, maar al snel werd het hellp-syndroom geconstateerd. De artsen gingen meteen handelen: er werd mij een infuus magnesium toegediend en een katheter geplaatst. Hoezo denk ik? Ik kan toch zelfstandig naar het toilet? Niet wetend dat ik zo ziek was....

Pas toen ik hoorde: “Er word nu een ambulance gebeld en je word overgeplaatst naar de intensive care in een academische ziekenhuis” kreeg ik paniek: dit is echt niet goed.

De ambulancebroeder vraagt mijn man of hij zelf naar het ziekenhuis rijd, want door het coronavirus mag hij niet mee in de ambulance. “Als hij niet mee mag, ga ik ook niet mee” antwoord ik meteen. De ambulance broeder lacht en maakt een uitzondering: maar alleen met mondkapjes.

Daar gaan we in de ambulance met sirenes, ik vraag nog of de sirene voor mij is waarop de ambulancebroeder ja antwoord. Dan pas heb ik door hoe ernstig het is! “Mijn man komt zonder baby thuis, maar ook zonder vrouw”

In het ziekenhuis worden nog meer onderzoeken gedaan: ik ben erg ziek, levensbedreigend. Het enigste wat me beter kan maken is de bevalling. Maar mijn situatie is zo slecht dat een spoedkeizersnee te gevaarlijk is en ik een natuurlijke bevalling nu niet aan kan, ik zal eerst moeten aansterken....

De bevalling....

Na een slapeloze nacht gaat het vandaag gebeuren: de bevalling.

Tijdens mijn zwangerschap zag ik al tegen mijn bevalling op, laat staan de bevalling van een stil geboren baby: wetend dat hij niet zal lachen of huilen zodra hij op de wereld komt. Deze bevalling moest hoe dan ook vandaag plaats vinden: dat is het enigste wat mij beter gaat maken, maar ik ben eigenlijk nog niet sterk genoeg. Daarom moet ik de bevalling natuurlijk gaan doen: zonder narcose, pijn stilling en niet eens met morfine. Helemaal op eigen kracht!

Beginnen aan de bevalling wetend dat je leven aan een zijden draadje hangt: vanavond word mijn dood denk ik.

De bevalling was zwaar. Ons zoontje lag ook nog eens in stuitligging. Vijf artsen rondom mijn bed: ik wist dat dit niet goed was en dat de kans heel klein was dat ik dit zou overleven. Ik deed zo mijn best, maar er kwam ook een moment dat ik opgaf: ik kon niet meer! Ik zag paniek in de ogen van de gynaecoloog, ik zag een verpleegkundige met zakjes bloed aankomen rennen en toen zette ik de knop om: ik wil dit na kunnen vertellen....

Daar was hij dan, ons zoontje Sep van 27 weken oud.. stil geboren. Hij werd meteen na de geboorte op mijn borst gelegd, huilend bewonderde ik hem: wat is hij klein! Pas toen mijn man hem vast hield, lachte ik even: ik ben mama geworden van een heel mooi mannetje, al had ik het me heel anders voorgesteld.

Na de bevalling ben ik trots op mezelf: trots dat ik dit overleefd heb en dankbaar dat ik er nog ben. Niet wetend dat ik nu op mijn kritiekste ben....

Om het uur word ik wakker gemaakt voor een bloeddruk meting.

Met een voet alweer thuis....

Het is gek en niet te beseffen wat er gisteravond/vannacht gebeurd is. Ons zoontje is stil geboren. We zijn zijn doopsel en de uitvaart aan het voorbereiden, terwijl ik eigenlijk nog voor mijn leven vecht. Al lijken de bloedonderzoeken en mijn bloeddruk weer stabiel te zijn en dat betekend: ontslag dit weekend.

Die middag mogen ook onze ouders en zusjes ons zoontje bewonderen tijdens het doopsel die in een stilteruimte in het ziekenhuis gehouden word. Ik word in mijn bed, met ons zoontje in een mandje op mijn schoot de stilteruimte binnen gereden. Een fotograaf van de stichting STILL legt dit moeilijke, maar toch ook bijzondere moment voor ons vast. Tijdens het doopsel krijg ik ontzettende pijn in mijn bovenbuik. Eenmaal terug op de kamer vraag ik een paracetamol en dat verzacht de pijn. Omdat het zo “goed” gaat mag zelfs het magnesium infuus gestopt worden en de katheter er uit. Al vraag ik vaak om een paracetamol tegen de pijn, lijkt het toch goed te gaan volgens de artsen. Die nacht slaap ik niet, iets voelt niet goed....

Hellp-syndroom na bevalling

Kan je het je voorstellen: deze nacht loop ik zelfstandig naar het toilet, maar de ochtend als de verpleegkundige mijn bed wil opmaken kan ik niet eens meer op mijn benen staan en val ik flauw. Het is foute boel!

Er worden bloedonderzoeken gedaan en ik heb weer het hellp-syndroom. Erger als de vorige keer zelfs! Mijn bloedplaatjes zijn gezakt naar 24 (normaal zijn die 200) ik hoor dit en schrik. “Mijn man gaat zonder kind en zonder vrouw naar huis” denk ik weer. Deze gedachte word sterker als die middag 7 artsen zenuwachtig naast mijn bed staan, ik zie de angst in hun ogen en ik merk dat ze niet weten wat ze nog moeten doen. Dit maakt me beangstigend. In de loop van de dag word bekend gemaakt dat het enigste wat ze nog voor me kunnen doen is plasmaferese: het bloed word gescheiden in plasma en cellen. Het plasma met daarin de ziekmakende stoffen wordt via een celscheidingsapparaat afgevoerd. Tegelijkertijd krijgt je plasmavervangingsmiddel toegediend. De bloedcellen worden niet afgevoerd. Een plasmaferese is dus eigenlijk een plasma-wisseling. plasma met daarin de ziekmakende stoffen wordt via een celscheidingsapparaat afgevoerd. maar hier zitten risico’s aan:

Eerst moet ik hier voor geopereerd worden: een katheter zal geplaats worden in mijn bloedlijn: tussen mijn hals en hart. Maar omdat ik zo ziek ben mag ik niet onder narcose dus moet ook de operatie zonder pijnstilling én het is maar de vraag of deze behandeling aan gaan slaan.

De operatie

Nog geen uur later is het zo ver.

Vol angst word ik naar de OK gereden: voor het eerst zonder mijn man en kindje, niet wetend of ik ze nog wel terug ga zien.

Dit was een heftig moment. Ik begon te beseffen dat ik echt wel heel ziek was, want je word niet zomaar geopereerd. Maar ik was ook bang voor de operatie. Alles kreeg ik mee: vanaf het moment dat ik overgedragen werd naar de OK-assistenten, de chirurg, de roze desinfectiegel, het doek. Het heeft een uurtje geduurd en toen reden ze me een kamer in voor röntgen foto’s: of de katheter wel goed geplaatst was.

Plasmaferese

Ik ben er nog! Dit is was ik dacht bij terugkomst op de kamer waar mijn man ook vol spanning zat. Voor hem is het ook niet niks, zou hij ook beseffen dat mijn leven aan een zijde draadje hangt? Gelukkig mag hij bij mijn behandeling zijn. Een drie uur durende behandeling. Ook hier van weet ik niet wat ik moet verwachten, maar ook verpleegkundige en zelfs gynaecologen weten dat niet want ook zij komen nieuwsgierig kijken wat er precies gedaan word.

Het was de eerste keer dat dit gedaan werd in dit ziekenhuis bij een kraamvrouw, dat verklaarde natuurlijk de 7 artsen aan mijn bed. Ze weten het echt niet of dit mijn redding gaat zijn. Tot ongeveer 00:00 uur ligt ik aan de plasmaferese. Ik voel niks van de behandeling, ik ben er alleen ontzettend moe van en voor het eerst sinds nachten slaap ik een nacht door.

Bloedziekte

De volgende ochtend lig ik weer 3 uurtjes aan de plasmaferese. Deze behandelingen staan na vandaag nog 2x gepland en dan zouden we toch echt vooruitgang moeten zien. Maar dit was nog onzeker en er werd zelfs gesproken over een bloedziekte.

De zelfdzame ziekte: TTP. Trombotische trombocytopenische purpura.

Waarschijnlijk heb ik dit, maar of dit iets is wat ik altijd al heb gehad en nu pas boven komt of dat dit nu ontstaan is door de zwangerschap is nog onbekend. Dit word allemaal nog onderzocht. Ze vertellen me daarom ook dat het onzeker is of ik wel bij de begrafenis aanwezig kan zijn, want als ik de ziekte heb zal ik voorlopig nog aan de plasmaferese moeten en zal dit iets zijn wat ik mijn leven lang wekelijks/maandelijks zal moeten. Ik schrik hier wel van, het word eigenlijk zo verteld alsof ik de ziekte al heb.

Deze dag reageer ik ook weer goed op de behandeling er word zelfs beloofd dat ik deze behandeling morgen op de dialyse afdeling ga hebben en er bezoekers bij de behandeling mogen zijn. Bezoekers!! Dat is fijn.. want door het corona-virus mocht ik steeds geen bezoek ontvangen. Ik voelde wat al die mensen moesten voelen in de bejaardenhuizen etc. Dat is echt heel heftig hoor.

Na het goede nieuws van de bezoekers komt ook ander goed nieuws: de plasmaferese slaat aan! Het helpt me, mijn bloedplaatjes stijgen. Ze zijn nog niet waar ze moeten zijn, maar er zit vooruitgang in! Dat zou beteken dat ik ook weer meer zelfstandig zou moeten kunnen. Samen met de verpleegkundige moet ik gaan lopen, het voelt als opnieuw leren lopen. Voorzichtig lukt het al, met hulp van het infuus waar ik me aan vast kan houden, maar er rijd nog steeds een rolstoel achter me om me op te vangen. Omdat ik zo graag wil, oefen ik die avond ook met mijn man: wandelen over de afdeling. Dat is ook confronterend hoor: er worden baby's geboren, dat hoor ik en er lopen zwangere vrouwen rond, die waarschijnlijk ook het hellp ontwikkeling maar waarvan de baby's wel nog gered kunnen worden.

Omdat ik zo graag wil word de katheter er uitgehaald want ik kan nu weer lopen dus ook zelfstandig naar het toilet. Dit mag, maar er moet wel steeds een verpleegkundige mee.

Koorts

Deze nacht doe ik weer geen oog dicht. Deze keer niet doordat ik te veel pieker, deze keer doordat ik mezelf zieker voel worden. Zo ziek dat ik zelfs de nachtverpleging op piep. Maar dit is een verpleegkundige die liever lui is als moe. Dat ze steeds mee naar het toilet moet vind ze al niks, dus laat staan mij te helpen met omkleden. Dit wil ik graag, want ik heb het koud maar de verpleegkundige lijkt er niet iets voor te voelen en zelfstandig kan ik het nog niet....

De ochtendploeg neemt mij wel serieus, maar helaas heb ik 39 graden koorts.

Koorts in deze tijd is niet goed, dus dat betekent helaas dat ik niet van de afdeling mag en geen bezoek mag krijgen bij mijn behandeling. Ik ben teleurgesteld en verdrietig! Maar corona heb ik niet.... ik ben tenslotte negatief getest.

Toch komt de verpleegkundige van de plasmaferese helemaal in pak met masker. Tijdens de behandeling voel ik me zieker en zieker worden. Ik ben blij als de behandeling na 3 uur weer gedaan is. Helaas is mijn temperatuur gestegen, wat wil zeggen dat ze dat ook nog moeten onderzoeken en ik aan de antibiotica moet.

Gelukkig zijn de bloedonderzoeken goed, mijn bloedplaatjes zijn weer gestegen. Niet waar ze moeten zijn, maar 125 (Moet 200 zijn) dus wel flink voor uitgegaan als je je bedenkt dat ik van 24 af kwam. Dat betekend dat mijn magnesium infuus er uit kan. Maar er word wel gezien dat mijn hb niet goed is, wat betekend dat ik 2 zakken bloed toegediend krijg via het infuus. Ook de antibiotica doet zijn werk nog net voor middernacht word mijn temperatuur gemeten: koorts vrij!

Duidelijkheid

Elke ochtend worden er flink wat buisjes bloed afgenomen, om te zien of mijn bloedplaatjes gestegen zijn en of er vooruitgang is in mijn nieren en lever. En er is vooruitgang in de organen en mijn bloedplaatjes zijn 200! We zijn waar we moeten zijn! Vandaag krijg ik sowieso meer duidelijk. De bloeduitslag komt binnen en dan zal bekend worden of ik de ziekte ttp heb.

Na de middag brengen ze me het nieuws dat dit niet het geval is, wat ben ik blij! Want dit betekend dat naar huis gaan er in zit en ik bij de uitvaart ben van ons zoontje. Maar wat is er dan wel met mij aan de hand? Een zeldzame vorm van zwangerschapsvergifting/hellp-syndroom. Maar onder voorwaarden als mijn bloed goed is en ik 24 uur koortsvrij ben mag ik morgen naar huis!! Naar huis met mijn man en zoontje!!

Bloeddruk

Ik ben 24 uur koorts vrij!!

Maar is mijn bloed goed?

Mijn man heeft de koffers al ingepakt, hij gaat er vanuit dat we over een paar uurtjes weer thuis zijn. Daar is hij ook aan toe, de muren komen echt op hem af daar. Hoewel ik zelf ook sta te popelen om naar huis te gaan, krijg ik sterk de indruk dat het misschien toch beter is in het ziekenhuis te blijven gezien mijn bloeddruk nog steeds erg hoog is. Dit is precies waar de artsen over twijfelen, is het verantwoord? De bloedplaatjes zijn goed, de organen komt verbetering in, de koorts (bacterie opgelopen tijdens de operatie) is weg, maar mijn bloeddruk is alles behalve onder controle.... meerdere artsen gaan overleggen en besluiten dat het kan. Mits de dokter dagelijks komt om de bloeddruk op te meten en ik 2xper dag pillen slik voor de bloeddruk te verlagen.

Thuiskomst

Naar huis! Na één week in het ziekenhuis gelegen te hebben.... Een fijne gedachte om met mijn man en zoon naar huis te kunnen.In de rolstoel met mijn zoontje in een mandje op schoot rijd mijn man mij naar de parkeerplaats.

Daar waar de parkeerplaats vol staat: mijn ouders, schoonouders, mijn zusje, mijn schoonzusje en haar vriend, mijn beste vriendin en haar vriend en nog een vriendin en ons hondje. Dat was een leuke verassing! Het was fijn iedereen te zien, maar het duurde een eeuwigheid om daar in de parkeergarage te staan. Net als de autorit naar huis. Met mijn man, mijn zoontje, en hondje zat ik bij de uitvaartondernemer in de auto. Gevolgd door 4 auto’s met familie en vrienden. Daar kwamen we dan onze straat in gereden: nog meer vrienden stonden ons op te wachten en een bord: welkom thuis (gemaakt door mijn zusje) hing bij ons huis.

Ons zoontje kreeg een eigen kamertje in ons huis, onze families en vrienden konden hem nu ook bewonderen.

We aten die avond met onze families en na het eten kwam nog een fotograaf. We hebben in het ziekenhuis al foto’s gemaakt, maar thuis was mijn wens. Onze familie’s bleven, maar het fotomoment duurde in mijn ogen te lang. Ik was op, kapot! Het liefst wilde ik dat iedereen ging.... het liefst wilde ik nog even tijd met mijn man en zoontje alleen, maar hier had ik de kracht niet voor. Met het huis nog vol bezoek, ging ik toch naar bed. Rust had ik nodig.

De laatste dag

Veel tijd met ons zoontje hadden we niet meer. Sowieso weinig tijd alleen met z’n 3tjes want we werden overspoelt met bezoek. Wat was ik altijd blij als het bezoek ook weer weg was, ik verlangde echt naar rust.

Het afscheid

Die ochtend voor de begrafenis hadden mijn man en ik echt even een momentje alleen met ons zoontje. Alleen wij kleden hem aan, alleen wij sloten zijn kistje en ook alleen wij waren er toen we zijn kistje lieten zakken. Dat zijn naast de bevalling ook echt de heftigste dingen die ik ooit gedaan heb in mijn leven. Maar ik ben wel trots, trots op mijn man en mezelf hoe wij deze dag geregeld hebben voor ons zoontje. Helemaal met z’n tweetjes hebben we alles gedaan. We kunnen terug kijken op een mooie uitvaart, precies zoals ons zoontje dat verdiend had! Maar nu doet het pijn, hij is er nu echt niet meer....

Ups en downs

Het is een 10 maanden geleden dat we afscheid namen van ons zoontje, maar nog steeds denk ik elke dag aan hem.

Ik heb goede en slechte dagen: de ene dag gaat het goed en de andere dag kan ik alleen maar huilen en komen de waarom vragen weer omhoog. Ook het schuldgevoel is er vooral in het begin geweest, ik gaf mezelf de schuld van de dood van mijn zoontje. Ook 'nachts her beleef ik de bevalling nog wel eens.

Maar ik ben er altijd heel open in geweest en erover praten helpt mij echt. Ook het hellp-syndroom verwerk ik: er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan de ziekenhuis opname denk. Dat was een hele heftige tijd, ik ben er bewust van dat het met mezelf ook heel anders had kunnen aflopen. Maar daardoor ben ik wel het leven meer gaan waarderen, het klinkt gek in deze situatie maar ik geniet er meer van.

Positiviteit is ook wat mij door deze heftige periode heen heeft geholpen, het blijven denken dat er voor ons ook ooit nog een kindje komt (niet dat dat kindje ons zoontje kan vervangen) maar wel dat onze kinderwens nog steeds mogelijk is. Al brengt dat natuurlijk ook veel angst met zich mee, maar over het algemeen zijn mijn man en ik hier altijd positief over gebleven. Eigenlijk hadden we dit al meteen bespreekbaar gemaakt samen, want onze kinderwens is alleen maar groter geworden nadat we ons eigen kindje in armen hadden. Ik ga geen anticonceptie meer gebruiken en we zien wel hoe het loopt was onze instelling.

Ook ben ik na 3 maanden weer gestart met werken, meteen na de zomervakantie heb ik dit weer opgepakt: 3 dagen van 5 uurtjes. Mijn werk in de kinderopvang.... klinkt heel confronterend, maar het is heel fijn. Het is voor mij echt een afleiding. Gelukkig leg ik de link ook niet. Ik zie het als iets moois: nu zijn er toch nog kindjes waar ik toch liefde aan kan geven en waarvoor ik kan zorgen. Al neemt dat de leegte in huis niet weg....

Steun

Mijn man is mijn steun en toeverlaat: wij zijn door dit alles er sterker uit gekomen samen.

In het begint leeft iedereen met je mee, iedereen steunt je, maar uiteindelijk gaan mensen ook door met hun leven. Terwijl mijn leven toen nog stil stond. Ik had van sommige mensen meer verwachtingen, vooral van je vriendinnen en zelfs familieleden. Terwijl deze mensen er bij thuiskomst en de uitvaart er voor ons waren, zijn ze na deze dagen niet meer bij ons thuis geweest. Daar heb ik heel erg mee gezeten, maar ik heb geleerd: praten helpt. Na twee maanden heb ik de moed bij elkaar geraapt en met mijn vriendinnen erover gepraat. Ze schrokken er heel erg van, dat was niet hun bedoeling. Na een goed gesprek is ook alles weer geworden als voorheen. Nu steunen ze me wel echt, ze komen langs en we doen leuke dingen. Bij sommige ligt het gevoeliger, nu 10 maanden later zijn sommige ‘dicht bij staande’ nog steeds niet bij ons geweest of een berichtje gestuurd etc. Toen ik er laatst iets over liet vallen kreeg ik als reactie: wij hadden ook iets van ons kunnen laten horen. Terwijl wij diegene toch echt meerdere malen uitgenodigd hebben, dan kwamen ze wel maar het kwam nooit van hun kant af. Gelukkig zijn er ook veel vriendinnen en familieleden die wel wekelijks langs komen of een berichtje sturen en vragen hoe het met ons gaat.

Ook buitenstaanders durven je aan te spreken na 10 maanden, in het begin merk je dat iedereen je ontloopt in het dorp, in de supermarkt etc. Omdat ze niet weten wat ze moeten zeggen. Nu merk ik dat mensen wel steeds meer durven te praten, veel lieve reacties krijg ik. Maar ook blijven er mensen die echt niet weten wat je doormaakt en die zich dat ook echt niet kunnen indenken. Er word gepraat: “iejl, heb je je dood kindje echt vast gehouden?” “Gelukkig weet ze wel dat ze zwanger kan worden” “beter nu dan over een jaar, als je echt een band had opgebouwd” Deze reacties doen pijn, maar ik ben sterk. Ik denk meteen: deze mensen weten niet beter. Ik sta hier boven.

Door zo een gebeurtenis kom je er achter wie écht dichtbij je staan en aan wie je écht wat hebt.

Toekomst

Er zijn ontelbaar veel dagen dat ik huil om mijn kindje, ik mis hem zo. Elke dag vraag ik me af hoe het zou zijn geweest als ik geen hellp had gekregen, wanneer zou hij dan geboren zijn? Hoe waren mijn eerste maanden als zorgende mama? Dan zou ik pas in november moeten zijn begonnen met werken na mijn zwangerschapsverlof. Hoe zou ik dat weer ervaren? Zou ik moeite hebben met hem naar de kinderopvang brengen? Vragen waar ik nooit antwoord op zal krijgen.... ik kan alleen maar hopen dat ik dit ooit nog mee mag maken. Helaas niet met hem, maar wel met een nieuw kindje. Hoop geeft mij een positieve blik op de toekomst. We zijn er helemaal klaar voor! Maar in het Umc+ hebben ze ons geadviseerd hier mee te wachten tot na het onderzoek. Dit zeiden ze ons pas tijdens de nacontrole 6 weken na de bevalling.

Het onderzoek wat je kan doen na het ontzwangeren, wat in mijn geval een halfjaar na de bevalling zou zijn. Afgelopen oktober dus. Dan moeten we een hele dag naar Maastricht voor bloedonderzoek, een hartfilmpje, kijken hoe de vaten functioneren etc. Hier komt dan uit waarom ik zo ziek ben geweest, of hier een oorzaak voor was of dat het gewoon domme pech was.

Beangstigend ben ik voor dat onderzoek, 6 weken later krijg je de uitslag en er kan zomaar iets minder leuks uitkomen. Al blijf ik nog steeds positief in het leven staan: ik geniet van de kleine dingen en ben er van overtuigd dat onze kinderwens nog een keer uit mag komen. Al maakt me dat ook weer bang, want ik weet dat de kans vrij groot is dat ik weer het hellp-syndroom kan krijgen, wat dus ook betekend dat mijn leven en dat van ons kindje weer aan een zijde draadje kan hangen. Maar deze gedachte probeer ik een beetje los te laten.

En ook al worden we ooit nog een keer papa en mama, ons zoontje zal altijd blijven bestaan.... in ons hart!

Drie maanden na de geboorte van ons stil geboren zoontje blijk ik weer zwanger. In mijn volgende blog vertel ik hoe we er achter kwamen, onze reacties en de reacties van andere.