Start van een rollercoaster

Deze blog gaat over de geboorte van mijn zoontje, 3 jaar geleden.

21/06/2019

Samen met mijn man en zus vertrek ik voor een weekje naar centerparcs erperheide. Op dit moment ben ik bijna 32 weken zwanger.

Wij hebben nog geen rijbewijs, en gaan dus met het OV naar onze bestemming. Dit verloopt helemaal prima, en eenmaal gesetteld in het huisje beslissen we iets te gaan drinken. Hier loopt het heel even fout, mijn alcoholvrije cocktail bleek een gewone cocktail te zijn. 

Na dit kleine stressmomentje hebben we een super fijne vakantie. We spenderen het grootste deel van de tijd in het zwembad. We zitten namelijk midden in een hittegolf. 

De woensdag volgt een groter stressmoment, wanneer ons huisje half onder water blijkt te staan door een lek aan de verwarming. We krijgen gelukkig een ander huisje toegewezen, maar moesten dus wel al onze spullen terug inpakken en verhuizen. Niet zo aangenaam als je zwanger bent en last hebt van de hitte.

De medewerkers zijn echter heel behulpzaam, ze verhuizen onze spullen met een wagentje waarin ikzelf ook mee mocht. Na de verhuis is het al best laat en beslissen we te gaan slapen. 

De donderdag sta ik op en voel me niet helemaal lekker. Ik heb wat krampen, maar echt pijn heb ik niet. Aangezien ik niet echt pijn heb ga ik er van uit dat het oefen- of indalingsweeën zijn. 

We genieten gewoon van onze laatste dag op vakantie. ‘S avonds heb ik amper eetlust en op bed kan ik maar geen gemakkelijke positie vinden om te liggen. Na lang twijfelen beslissen mijn man en zus om een ambulance te bellen (ik dacht ik heb geen echte pijn dus alles zal wel oke zijn).

De mannen van de ambulance stellen wat vragen en gaan er van uit dat ik een blaasontsteking heb. Omdat ik al de hele dag last heb, zonder echte pijn. In het ziekenhuis (rond 23u) doen ze een test, deze toont niet aan dat het een blaasontsteking zou zijn.

Ik wordt aan de monitor gelegd, maar ze kunnen geen weeën waarnemen. Er wordt dus nog steeds aan een blaasontsteking gedacht. Dit zou kunnen omdat een beginnende blaasontsteking niet altijd zichtbaar is met die snelle test.

Er wordt wel beslist om mij wel ter observatie in het ziekenhuis te houden, waarschijnlijk ook omdat wij zelf geen auto hebben en dus niet terug naar het park kunnen op dit uur.

Wanneer de nacht vordert heb ik het gevoel dat de krampen getimed kunnen worden en dus weeën kunnen zijn. Op dit moment heb ik enkel wat rugpijn, vergelijkbaar met de rugpijn die ik heb als ik ongesteld ben. 

Ik word nog 2 maal aan de monitor gelegd, en deze geeft geen weeën aan. ‘S ochtends omstreeks 4u wil ik naar het toilet gaan. Ik sta nog maar net recht, en moet terug gaan liggen omdat ik zoveel pijn heb.

De vroedvrouw komt erbij en belt naar de gynaecoloog van wacht. Hierna wordt er door op mij  rug te tikken getest of ik geen niercrisis had. Dit lijkt niet zo te zijn en dus komt de gynaecoloog zo snel mogelijk naar het ziekenhuis.

Eenmaal zij toegekomen is wilt ze controleren of ik ontsluiting heb. En dan vallen snel de woorden : je hebt 8a9 cm ontsluiting en gaat nu bevallen!!

*vervolg komt in een volgende blog*