Spoedbevalling van een extreme prematuur kindje

28 oktober 2022 een week voor de bevalling. Ik stapte uit de auto en er knapte iets. Het voelde of ik in mijn broek plaste maar ik zag alleen maar bloed. We haastte ons naar het ziekenhuis. De artsen zagen niet waar het bloeden vandaag kwam en de echo's zagen er goed uit. Oef gelukkig maar. Waarschijnlijk een adertje die gesprongen was in de baarmoederhals maar niets ernstigs. Het bloeden was gestopt en na 24u ter observatie mocht ik het ziekenhuis verlaten op voorwaarde dat ik de rest van de zwangerschap goed rustte.

Een dag later ging ik 's morgens naar het toilet en zag ik dat het bloeden opnieuw begonnen was. Het was niet veel maar genoeg om terug naar het ziekenhuis te gaan. Ik maakte me weinig zorgen en wou nog snel douchen. Dat was geen goed idee want tijdens het douchen ben ik terug heel erg beginnen bloeden. We haastte ons naar het ziekenhuis en op de echo was er te zien dat ik een scheur van 3,6cm in de placenta had. Het bloeden werd steeds erger. De artsen hebben onmiddellijk weeën remmers en longrijping toegediend.

Omdat ik nog maar 25 weken zwanger was en ze in het Virga Jesse geen ervaring hebben met zo jonge kindjes werd ik met de ambulance naar het UZ Leuven gebracht. Gelukkig mocht mijn man meegaan zodat ik niet alleen was.

Achteraf hoorde ik dat hij heeft moeten kiezen tussen de baby of mij moest het onderweg nodig zijn. Eenmaal aangekomen kreeg ik terug allemaal onderzoeken en werd de baby continu gemonitord. Gelukkig stelde hij het goed en merkte er niets van. De bloeding leek stabiel en na 24u op het verloskwartier kreeg ik een kamertje op de materniteit met strikte bedrust. Ik mocht enkel uit bed om naar toilet te gaan en te douchen. Bij de minste beweging kon de placenta nog meer scheuren en kwam ons kindje in levensgevaar.

We hadden verschillende gesprekken met artsen die de overlevingskansen met ons bespraken. Als ons zoontje met 25 weken geboren zou worden was er 80% kans op een handicap. Wij moesten ons voorbereiden op een keuze of we alle therapieën gingen doen en hopen dat hij er door zou geraken ofwel geen therapie. Gelukkig stopte het bloeden en spraken de artsen over een kerstbaby en hoopte zei dat ik het tot 36 weken zou kunnen rekken.

De ochtend van 4 november 2022 verliep normaal net zoals de voorbije dagen. Ik lag een uurtje aan de monitor en de baby deed het nog steeds goed. Mijn man had een belangrijke meeting op het werk en omdat alles stabiel was en er geen probleem leek te zijn is hij voor het eerst deze week naar het werk gegaan. Met naar het toilet te gaan begon het bloeden opnieuw en veel feller dan ooit. Mijn man was net aangekomen op het werk toen ik hem belde om terug te komen. Hij was net in de kamer toen de artsen kwamen binnen gestormd. Mijn placenta was helemaal doorgescheurd en liet zich los. De hartslag van de baby was weg. Ik werd met spoed naar het operatiekwartier gebracht en moest onder volledige narcose omdat een epidurale te lang duurde. Ik kreeg een spoedkeizersnede en 5 min later werd ons zoontje Kamiel geboren op net 26 weken. We moesten die verschrikkelijke keuze of we al de therapieën gingen doen niet meer maken want hij had nu een overlevingskans van 70% tot 80%.

We hebben allebei de bevalling gemist. Mijn man moest op de gang wachten omdat het allemaal zo snel moest gaan. Na een half uurtje bang afwachten kwamen de artsen de kamer binnen met ons zoontje Kamiel. Hij weegt 845g en is 35cm. Hij stelt het heel goed. Hij heeft geen beademing nodig maar wel een zuurstofmaskertje voor ademhalingsondersteuning.

Ik heb hem een minuutje mogen vast houden maar daarna werd hij naar de NICU gebracht.

Het begin van een lange hobbelige weg richting thuis.

Leestip: "Ga ik een goede moeder zijn?"