Spannende stuit bevalling

Yessss, we worden ingeleid!

Vanwege mijn bloeddruk werd ik met 38 weken ingeleid. Het is de eerste covid-lock down, maart 2020.

Dinsdagochtend mochten manlief en ik ons melden op de verloskamers.

Er werd een ctg en Bloeddruk controle uitgevoerd en toen dit goed was kreeg ik een ballonnetje ingebracht.

Even werd er met de inwendige echo gekeken of deze goed zat en ja hoor alles zag er prima uit.

Savonds heb ik wat last van krampen gekregen en de volgende ochtend kwam het ballonnetje eruit.

Yess, er is dus iets gebeurd!!!

Bij onderzoek was er te weinig ontsluiting om de vliezen te breken en kreeg ik de keuze wat we wilde doen. Nogmaals een ballonnetje en 24 uur afwachten of gel inbrengen die voor ontsluiting zou zorgen.

Die gel had ik bij mijn andere twee kindjes ook gehad en mijn lijf reageert hier erg heftig op. Ik wil liever niet meer wachten dus kom maar op met die gel, ik wil mijn kindje en naar huis terug in de bubbel met mijn gezinnetje!

Ik krijg meteen weeën en na om 14:00 uur heb ik 3 centimeter ontsluiting en kunnen ze mijn vliezen breken.

Super blij dat die pijnlijke gel wel z'n werk heeft gedaan.

Ik wilde graag een ruggenprik, maar door de corona richtlijnen was de anesthesist ook bezig op de corona - afdeling. Ook mocht mijn man niet mee tijdens het zetten van de ruggenprik...

De verloskundige verzekerde mij dat in binnen een uur ons meisje in mijn armen zou hebben omdat het zo snel ging allemaal. 'jij kunt dit zonder ruggenprik'..

Pffff.... Uhhhh lastig want ik wilde wel echt graag een ruggenprik maar moeten wachten op die pijnstilling omdat de anesthesist op de corona-afdeling bezig was vond ik ook geen prettig idee..

Oké, dit is mijn derde bevalling dus als dit maar een uur gaat duren dan lukt me dit zonder pijnstilling 💪...

Dus vliezen breken en we gaan ervoor!!

Ik vroeg of ze een electrode op het hoofdje van onze dochter kon plakken zodat de hartslag makkelijk te meten was en ik van die band om mijn buik af was, dat kon gelukkig. 

De verloskundige brak mijn vliezen en bracht direct een elektrode aan zodat we het hartje goed konden horen❤️..

Om 16:00 uur kreeg ik persdrang en voelde het raar in mijn buik, alsof ze vastzat??

Inmiddels was de verloskundige klaar met haar dienst en kwam haar collega..

Zo vond het erg vervelend en vertelde dat het toch wel ooit voorkwam dat het langer duurde dan ze vooraf ingeschat had, oké thanx 🙄... Dat snap ik natuurlijk heel goed, iedere bevalling is anders maar op dat moment zonder pijnstilling kon ik haar wel 🤔....

De nieuwe verloskundige zei dat ik niet mocht gaan persen omdat ik nog maar 7 cm ontsluiting had en wilde na het checken van de ontsluiting nog even met een echo kijken???

Uhhh, dat is bij die andere meiden nooit gebeurd tijdens de bevalling, maar oké...

Ondertussen voelde ik dat het anders was wat er in mijn buik gebeurde en toen zei de verloskundige de woorden die ik nooit meer vergeet 'ik ga de gynaecoloog even halen want ik voel billen, ik denk dat ze in stuit ligt'.

Het alarm bleef afgaan waar de hartslag van ons meisje op gemeten werd.

Een golf van paniek kwam over me heen, de verloskundige liep de kamer uit en ik was volledig in shock. Het enige wat ik riep ' ik wil geen keizersnede'..

Ik wist namelijk dat ik dan onder carcose gebracht zou worden en na een uurtje voorgesteld zou worden aan mijn dochter.. Dat wilde ik absoluut niet.. Ook was ik bang dat mijn man er niet bij mocht zijn ivm corona. Maar vooral was ik bang dat mijn lieve kleine baby die al bijna 9 maanden warm en veilig in mijn buik groeide het niet zou halen omdat ze vast zat..

Ik zou dan wakker worden uit de narcose en mijn man zou dan vertellen dat ze het niet gehaald had.

Al deze gedachte en vooral angst voelde ik in heel mijn lijf..

De gynaecoloog kwam en bevestigde dat de baby in stuit lag.

Toen gebeurde er vanalles om ons heen, de OK werd klaargemaakt, de kinderarts werd opgepiept en een tweede gynaecoloog stond klaar om verder te assisteren.

De gynaecoloog zag mijn angst en paniek en heeft mij heel duidelijk verteld wat ik moest doen, 'we hebben jou nodig, jij moet dit doen en de baby moet er nu uit'!!!!

Voor het eerst was de paniek minder, de angst bleef wel maar ik kreeg duidelijk wat er van mij verwacht werd. Ik kon weer een beetje meedoen met mijn eigen bevalling. Het overkwam me niet meer maar mocht mijn lijf op de proef stellen om dit 'klusje te klaren '..

Maar de yoga, ademhalingsoefeningen en perstechnieken gingen overboord en het werd gewoon met brute kracht persen persen persen...

Na één keer persen werd ons meisje met de billetjes en rug geboren, jeetje wat een pijn. Maar die pijn woog niet op tegen de zorgen en angst die ik had. Ze zat vast en moest eruit!!

De tweede pers en ons meisje was geboren. Een lappen pop, geen huiltje en reactie....

Mijn paniek kwam terug en wat duurt een minuut dan lang zeg..

Uiteindelijk huilde ze en zag je letterlijk het leven weer terug komen in dat kleine lichaampje..

Mijn lieve lieve kleine schat huilde😍..

Ik werd verder verzorgd, had veel bloed verloren. Het hechten kon ook wel zonder verdoving want ik had deze bevalling ook zonder pijnstilling gedaan... Nou mevrouw de verloskundige, verdoofd het toch maar eventjes. Ik heb mijn lichaam genoeg op de proef gesteld vandaag... 🤕

Mijn meisje werd gecontroleerd, alles was goed. Wel had ze een schaafwondje op haar billen, hier had namelijk de electrode gezeten. 😳😳😳

JAAAAA, ze hadden deze op haar billen geplakt ipv haar hoofd. Ze lag dus al voor de bevalling in stuit en dat hebben ze al die keren tijdens controles niet gezien..

Echo na echo, met ballontje plaatsen, ontsluiting checken en ook niet met het plaatsen van de electrode... 🙄🙄🙄

Ik kon mijn kleine meisje niet vasthouden omdat ik zo trilde en geen kracht had. Ik was echt even in shock..

Wat een kennismaking zeg, ook mijn meisje had last van de geboorte en spuugde veel door de misselijkheid.

Eenmaal thuis kom je in een heel ander patroon, mijn twee andere muppies werden gebracht door mijn moeder die niet binnen mocht komen ivm corona. De kraamhulp was er gelukkig wel en wat een lieverd was dat zeg!!

De kraamtijd was bijzonder, ik was zo dankbaar dat mijn kleine meisje gezond bij ons was maar vaak ook was ik heel verdrietig omdat het zomaar anders had kunnen aflopen. Ik droomde wekenlang over dode baby's en werd dan overstuur wakker.

Je lijf moet herstellen maar ook mentaal is er in een korte tijd zoveel gebeurd wat je moet verwerken en een plaatsje moet geven..

Daarbij kwam de corona die alles niet makkelijker maakte doordat ik mijn lieve netwerk niet bij me had..

De gynaecoloog heeft me nog gebeld om alles nog te bespreken, ze hebben zelf veel geleerd van deze misser die zo fout had kunnen aflopen. Ze gaf aan dat het hele team hier nog over heeft gesproken en beleid is aangepast.. Dat is fijn om te weten, ik ben ook niet boos op het ziekenhuis. Ja, ze zijn nalatig geweest in controles. Maar onze dochter is gezond en alles is goed afgelopen.. Dus waarom al je energie steken in boosheid heeft geen zin. Het kost energie en die energie wil ik in mijn gezin steken. In positieve dingen.

Nu ik dit schrijf, bijna 2 jaar later is de dankbaarheid nog net zo groot. Wat heb ik toch een geluk met mijn gezin, ik moet hier echt vaker bij stilstaan....