Sorry mevrouw, maar je épidurale zit verkeerd.

Zondag 17 maart 2019, 23u30, in de zetel, tijdens het kijken van Sherlock Holmes. Dat is de exacte datum, tijdstip en plaats waar mijn water brak.

Een halfuur later waren we aangekomen in de kliniek en waren de weëen om de 5 minuten en zeer hevig, maar 0cm ontsluiting... "Komaan meid, maak het kort en bondig" zei ik nog tegen mijn buik, maar Aurora dacht er net even iets anders over.

Ik had mezelf voorgenomen om geen épidurale te nemen, omdat ik hier een hele grote angst van had. Maar na 5 uur met een wee elke 2 tot 5 minuten..."Het maakt me al niet meer uit, steek ze er maar in dedju!" Waren mijn exacte woorden.

Enige tijd later en even op mijn tanden bijten en voila, de épidurale was al achter de rug. 15 minuten wachten, 1 been was helemaal gevoelloos, maar de pijnen waren er nog. Dit is normaal wisten de vroedvrouwen me te zeggen "Het duurt wel zeker een kwartiertje, voor het begint te werken". 30 minuten en nog steeds enkel 1 gevoelloos been. 1uur, 2uur, 3uur,... en een paar keer een dosis bijgeven, maar nog steeds geen veranderingen. De weëen zijn heftiger en heftiger om de 2minuten maximum, 5cm ontsluiting en ik weet niet wat te doen tegen de pijnen...

Ik ben emotioneel, heb enorm veel pijn en ben vooral gewoon enorm enorm moe... Het is ondertussen al bijna 12uur in de middag, maandag 19 maart 2019. 

 De vroedvrouwen halen opnieuw de anesthésiste erbij en deze zegt: "Sorry mevrouw, maar je épidurale zit verkeerd. Ik zal deze eruit moeten nemen en een nieuwe moeten steken."

Ik zal 100% eerlijk zijn, dat dit niet echt de woorden waren die ik op die moment wou horen. En alsof dat nog niet genoeg was... Mocht ik niks eten of drinken, maar waren ze ondertussen mijn man al 3 maaltijden en drinken komen brengen! Hij kan er niks aan doen, maar oh wat was ik kwaad op hem :-p.

30 minuten na de nieuwe épidurale viel ik direct in slaap en heb ik 1uur kunnen slapen als een baby, zalig! 

Het was tussen 13u en 13u30 dat ze me kwamen wakker maken, met het nieuws dat ik mocht beginnen persen. Dus dat is wat ik deed, met de mooie aanmoedigende woorden van mijn man: "Goeien bal schat!"

Om 14u was ze er eindelijk, hallelujah! Het enige probleem was, dat mijn gynaecoloog in de file stond en dus de volledige bevalling heeft moeten missen... Maar de vroedvrouwen waren een topteam en ik ben ze voor eeuwig dankbaar om mij door deze bevalling te helpen. 

Ik weet dat mijn bevalling er niet persee tussenuit springt, maar het is mijn verhaal en ik ben er trots op.

Het is een wonder hoe wij vrouwen een leven kunnen creëren en bij ons dragen, om dit daarna zelf nog eens op de wereld te zetten. We zijn allemaal toppers en moeten allemaal trots zijn op ons lichaam en onze kracht.