Sneller dan ik dacht

15 januari 2020Vandaag heb ik een controle bij de verloskundige. Heel spannend is dat niet, we luisteren naar het hartje en ik geef aan dat ik wat harde buiken heb. Niet iets om me zorgen over te maken. Met 37.1 heb ik nog drie weken te gaan!De verloskundige grapt nog "je bent nog niet van ons af!". Wisten wij veel dat ik morgen al mama zou zijn.. 

16 januari 2020Het is 8.15 als ik op wil staan om naar de wc te gaan. Met dat ik me omdraai om uit bed te rollen voel ik een golfje in mijn ondergoed. Ik trek een sprintje naar de wc, wat er vast heel charmant heeft uitgezien met die bolle toeter, en daar komt het. Maar is dat nu urine of zijn mijn vliezen gebroken? Ik weet het niet. Rick komt van schrik ook de badkamer opgelopen en vraagt wat er aan de hand is. We overleggen even wat we moeten doen en besluiten de verloskundige te bellen. De assistente geeft aan dat de verloskundige in de ochtend op visite komt om te kijken of mijn vliezen daadwerkelijk zijn gebroken. Ik moet mijn ondergoed in een zakje doen voor haar. Prima. Rick gaat naar het werk en ik bel hem als ik meer weet.

Ik trek een broek aan nadat ik eerst zo'n 'matras' in mijn ondergoed heb gelegd en wil me omdraaien om naar beneden te gaan als ik het weer voel. FLATS! Dit keer is er echt geen ontkennen aan. Mijn hele broek is doorweekt. Dan eerst maar onder de douche. En ja, wat doe je dan als je weet dat er binnen afzienbarende tijd een x aantal mensen tegen je onderste aan moeten kijken? Juist. Dan scheer je je benen. Vraag me niet hoe maar het is me gelukt. Het zag er vast niet mooi uit en ik was ook vast wat halen vergeten maar ik moest en zou gladde benen hebben.

Na de scheerbeurt besluit ik om de verloskundige nog een keer te bellen. De assistente geeft aan dat mijn vliezen waarschijnlijk inderdaad gebroken zijn en geeft het door aan de verloskundige. Ik bel ook Rick op dat ik het toch wel fijn zou vinden als hij naar huis kan komen net op het moment dat hij op het werk zijn eerste bak koffie in handen heeft. Een half uur later is hij thuis.

Om 10.00 uur is de verloskundige er. Ik begin wat menstruatie-achtige krampen te krijgen maar het is nog goed te doen. Ze legt uit wat we kunnen verwachten en dat Rick best nog  naar het werk kan. Thuiswerken zou ook een optie zijn als hij dat wil. We kijken elkaar aan en hij besluit thuis te blijven en te kijken of hij hier bezig kan. De verloskundige verlaat ons weer en ik krijg rond 10.30 wat heftigere krampen. Zouden dit dan weeën zijn? 

Ik probeer de weeën al wiebelend van mijn ene been op mijn andere leunend aan de eettafel op te vangen. De pijn neemt snel toe en ik kan al niet meer rustig zitten. Jeetje wat is dit heftig! Ondertussen loopt Rick op en af naar de slaapkamer om nieuw ondergoed voor mij te pakken, want ja, dat vruchtwater blijft maar stromen. Je zou denken dat die bolle buik op een gegeven moment minder zou worden, maar nee hoor. Rick voelt zich best machteloos en dat is hem ook goed aan te zien, hij is wat bleek en staat er een beetje bij. Wachten op wat komen gaat.

Als ik om 12.00 op de wc zit merk ik een verandering, ik heb het gevoel dat ik moet persen! Nee toch, nu al? Ik kijk Rick verschrikt aan en zeg dat we NU de verloskundige moeten bellen. Ik raak een beetje in paniek, het zal toch niet zo zijn dat ik op de wc beval van onze kleine dame?!

De verloskundige schrikt er ook van en zegt dat we direct naar het ziekenhuis moeten want er is geen tijd meer dat ze eerst langs komt om te kijken hoe het gaat.

Rick is blij, eindelijk kan hij wat doen! De vluchtkoffer staat klaar en de autostoel ook, die worden snel in de auto geladen en ik strompel al weeën opvangend naar de auto. Ik ga met moeite op de handdoek zitten die al klaar ligt op de bijrijders stoel en bedenk me of we alles wel hebben. We kijken elkaar aan en dan start Rick de auto. Ik heb hem nog nooit zo beheerst en kalm gezien als nu. Hij besluit via de snelweg te gaan, maar natuurlijk schiet het niet op en zitten we vast achter een vrachtwagen. Mijn god, wat doet dit zeer! Elke keer als ik een wee opvang sluit ik mijn ogen. Ziet er vast leuk uit voor de mensen die toevallig naar binnen kijken en mij met een verbeten gezicht zien puffen. 

Om 12.30 zijn we bij het ziekenhuis. Alles moet mee naar binnen, want je kunt natuurlijk niet als de kleine er is nog een keer naar de auto lopen om het autostoeltje op te halen. Rick pakt een rolstoel voor mij, en ik hou de koffer met wieltjes voor me. Heel soepel gaat dit niet, Rick duwt de rolstoel terwijl hij de autostoel vast heeft, die koffer gaat alle kanten op behalve de goede en we nemen dan ook per ongeluk nog de eerste lift die we tegenkomen. Die dus niet naar de verdieping gaat waar wij moeten zijn. Na enige verwarring en gestuntel met de koffer zijn we er dan eindelijk. Ik word de verloskamer binnen gescheurd en mag eerst naar het toilet. Ik probeer te plassen maar dat wil niet zo goed. Ik krijg de ene perswee na de andere. 

Als ik op het bed ga liggen kijkt de verloskundige hoeveel cm ontsluiting ik heb. 10 cm! Ik mag direct gaan persen. Eerst probeer ik dit liggend op mijn rug maar ik kom er al snel achter dat ik op die manier niet genoeg kracht kan zetten. Het voelt ook niet prettig. Ik draai mij om en ga verder op handen en voeten. Maar hoe werkt dat persen eigenlijk? Ik merk dat ik er even in moet komen, de verloskundige helpt mij gelukkig heel fijn. Ze geeft aan wat ik moet doen, en na een paar keer 'oefenen' lukt het eindelijk. Wat een oerkracht komt er in mij naar boven. 

Ik pers, en ik pers, maar er gebeurt nog niet heel veel. Na een uur persen begeven mijn benen het bijna, ik draai me om zodat ik even kan bijkomen op mijn rug. Als ik in die houding probeer te persen wil het ineens niet meer. De weeën zijn niet meer sterk genoeg. Ik probeer het nog een keer maar het wil echt niet. De kleine dame is ook nog gedraaid en is nu een sterrenkijker. Ik krijg een katheter zodat mijn blaas leeg is waardoor het soepeler zou moeten gaan. Nee, nog wil het niet lukken. Dan krijg ik een spuit met weeën-opwekkers. Ik besluit dat ik me weer om wil draaien, en met twee persweeën merk ik verandering. Ik voel dat de kleine naar beneden zakt en raak een beetje in paniek. "Wat gebeurt er?" vraag ik aan de verloskundige. Ze snapt eerst niet zo goed wat ik bedoel, maar als ze down under kijkt ziet ze het. Het hoofdje staat al! En ze is weer goed om gedraaid. Ik moet me ook weer omdraaien en dan duurt het niet lang meer. 

Ik raak een beetje in paniek, ik durf me niet meer te bewegen, bang dat ik de kleine breek. De verloskundige weet me rustig te krijgen en dan pers ik verder. Rick houdt me bemoedigend vast. Twee keer persen en ik vang haar zelf op en leg haar op mijn borst.

Daar is ze dan, om 14.12 geboren, onze mooie Eefje Lynn! Ze begint direct te huilen en ik voel mij zo ontzettend trots, trots op die kleine meid, trots op mijzelf. Want ondanks dat ze een randprematuur is (geboren met 37.2), 48cm en 2675 gram weegt doet ze het heel goed, we moeten wel een nacht in het ziekenhuis blijven maar dat is omdat ik antidepressiva slik. Gelukkig heeft Eefje daar niets aan overgehouden. 

Ik dacht wel te weten wat liefde was. Tot 16 januari 2020. Man, ik barstte uit mijn voegen van trots! Dit gevoel gaat nooit meer weg.