Snelle, maar eenzame bevalling

“Misschien valt hij er wel zo uit”, grapte ik weleens tegen anderen voordat ik moest bevallen. Heel af en toe lees je dat wel eens, maar ja dat zou mij toch niet gebeuren..

Al twee weken voor de uitgerekende datum rommelde het dagelijks. Iedere keer had ik hoop dat de bevalling zou beginnen, maar helaas. De uitgerekende datum verstreek en nog steeds geen baby. Vier dagen na de uitgerekende datum was het eindelijk zover. ‘s Ochtends om 07:00 uur belde ik de verloskundige en een kwartier later stond ze op de stoep. 1 á 2 cm pas. Ze besloot me te strippen, wat sowieso die ochtend al op de planning stond. Mijn vriend kon gewoon gaan werken zei ze, want het zou waarschijnlijk nog wel even duren. Omdat ik geen zin had om hem de hele tijd om me heen te hebben besloot ik hem naar z’n werk te sturen. Bovendien kon hij binnen 10 minuten thuis zijn. De weeën werden langzaam steeds krachtiger en rond 11:15 uur kwam de dienstdoende verloskundige langs. 4 cm ontsluiting. Op dat moment kon ik het al bijna niet meer volhouden. “Gewoon doorademen” zei ze doodleuk. Om 12:00 uur moest ze ergens anders zijn en daarna zou ze terugkomen zodat we daarna naar het ziekenhuis konden gaan. Ondertussen had ik met mijn vriend afgesproken dat hij om 12:00 uur naar huis zou komen. De weeën volgenden elkaar steeds sneller op en ik had nauwelijks tijd om op adem te komen. Tegen 12:00 uur kreeg ik het gevoel dat ik moest poepen. Laat ik nu maar gauw gaan, dan hoef ik straks niet meer. Ik zat amper op de wc en toen kwam de ‘drol’ al. Zo, dat is een grote! dacht ik nog. Het was alleen geen drol, maar het hoofdje! Help! Als vanzelf liet ik me op mijn knieën zakken en ving ik mijn zoon op, die zonder enige moeite werd geboren. Hij huilde alleen niet.. heel even dacht ik dat hij dood was, ook omdat het zo gemakkelijk en snel ging. Vrijwel direct daarna keek hij me aan en gaf een zacht kreuntje, alles was goed.

Een week later kwam de verloskundige langs om het nog even over de bevalling te hebben. 'Wat moet jij je eenzaam hebben gevoeld, wat erg dat je helemaal alleen was, wat vreselijk dat er niemand bij je was', zei ze. Op dat moment brak ik. Ja, dat was het ook! Ik had zo uitgekeken naar het moment dat de baby geboren zou worden. Het moment dat je baby op je borst wordt gelegd, dat iemand zegt: gefeliciteerd! De steun van je partner, de steun van de verloskundige tijdens het persen. Iemand die zegt: kom op! Je doet het goed, ga door! Het maakt me nog steeds verdrietig als ik eraan terugdenk, en ik denk dat ik me nog nooit zo eenzaam heb gevoeld als toen.

Nu drie maanden later heb ik het wel een plekje kunnen geven, mede dankzij een EHBB sessie. Als zwangere vrouw leef je al die maanden toe naar de bevalling, het hoogtepunt van je zwangerschap. Het voelt nu net of ik tussen neus en lippen door “even” een kind heb gekregen, echt een soort anti-climax. Aan de andere kant ben ik weer heel blij dat het zo snel ging en niet heel erg pijnlijk was. Het allerbelangrijkste blijft natuurlijk dat ik een gezond kindje op de wereld heb gezet. Helemaal alleen, dat wel. Maar ik heb het gedaan!