Slaapdronken bevallen. Hoe dan?

Dat heb ik mij na de bevalling van Thiago ook afgevraagd. Het heeft meer dan 3 jaar geduurd. Nu ga ik het toch doen. Mijn bevallingsverhaal opschrijven. Leuk voor later, dat vooral. Beetje gek om met iedereen te delen, dat ook.

Het is November 2017. In deze maand valt onze uitgerekende datum. 12 november uitgerekend. Natuurlijk super spannend, echt een datum waar je naartoe leeft. Zoals je misschien in onze vorige blogs hebt kunnen lezen waren mijn zus en ik precies 1 week na elkaar uitgerekend. Dus ik had niet alleen spanning voor mezelf, maar ook voor mijn zus. Femke was de week voor mij uitgerekend. Dat werd een ‘wedstrijdje’ wie het eerste kleinkind ging schenken aan onze ouders, haha.. Grapje! Maar waarbij Femke echt klaar was met het hele zwanger zijn, kon het mij niet lang genoeg duren.

Toch kwam de dag van de bevalling (en dus de geboorte! dichterbij). Toen ik de 32 weken zwanger was, constateerde de verloskundige helaas dat ik een verhoogde bloeddruk had. Niet mega hoog, maar wel iets om in de gaten te houden. Ik had ook verder helemaal geen kenmerkende klachten & de baby deed het hartstikke goed in mijn buik! Ik wilde graag thuis bevallen, dus deze bloeddruk zat niet in de planning. Dit betekende namelijk dat ik over zou gaan naar de gynaecoloog van het ziekenhuis. Balen, tranen & super onzeker, omdat het je eerste kindje is. Toch heb ik het nog aardig uit kunnen spelen, maar vanwege de hoge bloeddruk werd er toch een plan gemaakt om de bevalling op te wekken als ik de 40 weken zou halen.

8 november 15.30u (39 + 3 weken zwanger), de laatste afspraak in het ziekenhuis om de datum te prikken voor de start van mijn bevalling. Zenuwachtig natuurlijk. En ik kan je vertellen, dat is niet zo gunstig voor je bloeddruk. Die bleek sky high & er werd gelijk een bed voor me geregeld. Natuurlijk onwijs schrikken, want een echt hoge bloeddruk is niet goed voor je baby (en voor jou). Ik zou morgen gelijk worden ingeleid, met alle medicatie die daarbij aan te pas kwam. Zeker niet het plan dat ik in gedachten had voor mijn bevalling! Inene had ik een helder moment. Stel, dat de verloskundige van het ziekenhuis al bij mijn vliezen kon en het kon loswoelen, zodat het misschien net het zetje zou zijn….. En zo gebeurde, de net afgestudeerde verloskundige ‘ging aan de slag’ & pats. Een stroom vruchtwater en heel veel gegiechel van ons allemaal!

Het vruchtwater was helder, wat natuurlijk heel fijn is. Natuurlijk moest ik blijven ivm de bloeddruk, maar het was fijn dat mijn lichaam er zelf ook klaar voor was. De krampen kwamen gelijk op gang. Super onregelmatig, maar wel steeds heftiger. Toch konden we nog gezellig even samen Netflixen. Tot een uur of 22. Het plan was dat mijn man dan naar huis zou gaan. ‘Het zou toch niet gaan doorzetten’ zei de gynaecoloog. Toch had ik zo’n heftig voorgevoel. Mijn kindje zou die nacht nog geboren worden voelde ik. Ik stond niet meer toe dat hij weg zou gaan. Gelukkig was er die avond nog een geboortekamer vrij gekomen, zodat wij alvast daar zouden kunnen slapen, wachtend op de inleiding van morgen. Die inleiding kwam er gelukkig niet…..

Om toch nog wat te kunnen slapen kreeg ik (met frisse tegenzin, want ik wilde eigenlijk zonder medicatie bevallen) een morfine injectie. Zo kon ik toch nog iets van slaap pakken voordat ik morgen moeder zou gaan worden. De morfine deed zijn werk, ik viel zo rond 00.00u in slaap met een ongeveer 2 cm ontsluiting.

9 november 01.30u. Ik schrik wakker, wat een ongelofelijke intense pijn. Mijn lichaam reageert zo op deze heftige pijn dat ik uit een soort van reflex moet overgeven. De verpleegkundige en mijn man waren nog net op tijd met een spuugbakje. 3cm ontsluiting heb ik cadeau gekregen tijdens mijn slaap. Daarna gaat het snel. De overgang van rust naar bevalling is er niet. Ik kom in een mega heftige weeënstorm terecht. Ik krijg er niet heel veel van mee, omdat ik een beetje dizzy ben van de morfine. Gelukkig krijg ik de storm wel aardig onder controle, mede dankzij de ademhalingsoefeningen die ik heb geleerd tijdens de zwangerschapsyoga. Onze baby vindt het iets minder leuk. De mensen om mij heen raken een beetje in paniek door de afnemende hartslag. Gelukkig heb ik hier niets van meegekregen. Wel kreeg ie een electrode op zijn hoofdje, zodat ze elke seconde konden zien wat zijn hartslag deed. Hij bleef stabiel. In 1,5u vlieg ik van 5 naar 10 cm ontsluiting. Rond 03.15 is het eindelijk zover, mijn lichaam geeft aan dat het klaar is om te persen. Wat een onbeschrijfelijk gevoel is dat. Zo intens, zo pijnlijk, maar zo fijn! Lang persen heb ik (gelukkig) niet hoeven doen, na 10 minuten werd onze kleine lieve Thiago geboren. Ons jongetje was helemaal tip top & kwam gelijk op mijn borst. Zo klein, zo glibberig & zo van ons.

Door de morfine heb ik dus een groot deel van mijn bevalling niet bewust meegemaakt. Alleen flarden herinner ik mij. Ik heb dit in eerste instantie heel erg jammer gevonden, het is toch zo’n bijzonder moment. Gelukkig heb ik er nu wel vrede mee. Het is goed zo, er staat elke ochtend een gezond jongetje naast mijn bed & dat is wat telt! 

Liefs Maaike

Meer van ons leven zien? Check @Tido_and_Rafa of ga onze eigen blog op tidoandrafa.com!