7 jaar geleden
Shit nee............
Ik slaap... morgen word ik ingeleid.... eindelijk zal ik mijn meisje gaan zien...
ineens schrik ik wakker. Ik plas, nee ik plas niet, mijn vliezen zijn gebroken!
Wat mooi! Nu spontaan, de vorige keer deed de verloskundige het.
Ik geniet van het moment, er ligt toch iets op m'n bed. Na 5 minuten maak ik mijn man wakker.
'Oh en nu?' Hoor ik naast me met een slaperige stem. Niks, nog geen weeën, dus slaap maar verder.
Ik sukkel ook weer langzaam, en gelukkig in slaap.
Na een uur schrik ik weer wakker.... weeën, regelmatig. Even timen.... om de 4 minuten... toch maar manlief weer wakker maken. Terwijl hij de verloskundige belt, ga ik even douchen. Daar worden de weeen heviger in kracht. Weer de verloskundige bellen. Op naar het ziekenhuis.
In de auto met een warme pittenzak. Gelukkig is er opvang voor mijn andere kinderen. Die zullen wel opkijken als ze wakker worden... de weeën komen sneller, doen pijn..... pfff wat is dat ziekenhuis ver. Mijn man gaat steeds sneller. Beelden van de rit van de vorige bevalling flitsen door mijn hoofd; dichte mist, de ree in de berm, maar nu zie ik niks... 'gaat het?' Hoor ik naast me. Ik puf en knik ja. 'Ze komen snel he, om de hoeveel tijd?' Geen idee, even meten.... om de 2 minuten.... WAT????? Gelukkig, we zijn er bijna...
In het ziekenhuis mag ik naar een kamer waar ik eerder ben geweest. Fijn, vertrouwd. Ik heb t niet op ziekenhuizen, ik vind ze eng. Even kujken hoever t is.... 4 cm. Hartje luisteren. Dan douchen.... de pittenzak is in mn buik gebrand, maar t was wel even lekker....
Ondervde douche komen al snel persweeën, nee, dat kan niet.... gelukkig komt de verloskundige even kijken.... 'nou, laten we maar even kijken.' Zegt ze. Op de tafel komt t niet eens zo ver, in elk geval, ik heb het aantal cm niet meer gehoord.... ik mocht meteen persen. Ondertussen luisterde de verloskundige nog even naar het hartje....
Het hartje....
Ze kon het hartje niet meer vinden....
Ze loopt naar de gang, ineens stroomt de kamer vol. Ik gil nog ergens: t gaat niet goed he!!?!?
Daarna heb ik mijn ogen dicht gedaan. De verloskundige zegt dat t snel moet, de persweeën zijn weg. Iemand naast me stelt zich voor en probeert een infuus aan te leggen, maar dat lukt niet. Spuiten in mn onderkant, spuiten in mn arm. De verloskundige drukt op mn buik, en houdt mijn onderkant open. Man die op mij inpraat om alles te geven. Kinderarts staat paraat. Gynaecoloog staat klaar. KOM OP! GEEF ALLES NU MOET T!
Daar is ze
Op mijn buik
Geen schreeuw, de verloskundige knipt de navelstreng door. 'Papa mee!' Hoor ik....
Ik zie mensen lopen, maar ik hoor niks.... ik hoor helemaal niks.....
'Hallo! Ik hoor maar niks' gil ik.....
'Komt goed' krijg ik te horen, van wie weet ik niet....
Ineens hoor ik een huiltje, dat is ze..... ik laat een traan.....
Shit nee, dacht ik.... t was echt ff niet goed....
Nageboorte was er. Spuiten heb ik gekregen, maar nog geen dochter.....
En ineens, daar kwam ze aan.
Ik mag haar even vasthouden, heerlijk!
Daar is ze, mijn dochter, mijn lieve lieve dochter
Jeemann
Dank je voor je reactie
Henrike Laning
Gelukkig liep het goed af, maar wat een spanning! Ik kan me voorstellen dat je wanhopig was, wat gaat er allemaal door je heen op zo'n moment.... Maar een dapper meisje heb je, dat zich teruggevochten heeft. Die wilde natuurlijk haar lieve papa en mama zien.
Jeemann
Bedankt voor je reactie. Het gaat nu goed met haar. Waarschijnlijk ging t zo snel, ze kon het niet aan. Mijn man heeft t vreselijke gedeelte in het kamertje ernaast gezien, ze kreeg zuurstof. Ze heeft nog even in de couveuse gelegen en het ging gelukkig al snel goed. De verloskundige heeft gelukkig super gehandeld!
nijn81
Wauw, het eerste deel van de bevalling ging echt gewoon zoals 'uit een boekje'! Maar wat een hectisch einde! Gelukkig wel met een goede afloop. Maar weet je al wat er aan de hand was? Wat gebeurde er? Is natuurlijk wel fijn voor je eigen emotionele verwerking van de bevalling....