Schouderdystocie tijdens de bevalling

7 juli 2019 was ik uitgerekend van ons 2e zoontje. Op de verjaardag van mijn moeder, zo bijzonder! De zwangerschap is goed verlopen, alleen net voor mijn uitgerekende datum kreeg ik te maken met regelmatig een hoge bloeddruk. Vaak moesten we naar het ziekenhuis voor de ctg scan. De verloskundige hield het goed in de gaten. Uiteindelijk bleek het zwangerschaps hypertensie te zijn. Hierdoor ben ik met 39+5 weken overgedragen aan het ziekenhuis en werd ik dus medisch. Ook bleek ons kindje iets groter te zijn dan gemiddeld, Aah maar dat was jace ook. ( die was 3855). 

Op vrijdag 5 juli 2019 (39+5) hadden we het gesprek in het ziekenhuis, en werd bekend dat ik werd overgedragen ivm de zwangerschaps hypertensie. We kwamen rond 16:45 thuis en mijn man vroeg of hij nog even een biertje kon op de zaak. “ tuurlijk, er is niks aan de hand, ga maar lekker”. En mijn man vertrok.

 Mijn man was net vertrokken en ik liep door de woonkamer, wilde gaan zitten op de bank tot ik ineens iets voelde klappen. Snel stond ik op en op dat moment braken om 17:00 mijn vliezen. Mijn man kon kwam meteen weer terug, Ziekenhuis gebeld en we moesten even afwachten en laten weten als de weeën kwamen. Dit omdat ik vorige keer in 6 uur ben bevallen, dan kan deze bevalling nog sneller zijn. Paar uur later kreeg ik wat (voor)weeën. Wij weer naar het ziekenhuis, ctg maar niets aan de hand, weeën zakte af en werden weer naar huis gestuurd. 

Volgende dag zaterdag 6 juli weer terug naar het ziekenhuis voor een ctg. Er werd mij verteld als de bevalling niet zelf begon, ik die maandag 8 juli ingeleid zou worden ivm langdurig gebroken vliezen. Vervolgens wéér naar huis. Op 7 juli om 03:00 in de ochtend kreeg ik ineens echte weeën, ik kon niet meer zitten, of liggen of staan. Alles deed zeer. Mijn man belde toch maar naar het ziekenhuis en ze vroegen waar ik last van had. “ ja alles”

Snauwde ik door de telefoon, zo geïrriteerd als ik was. We mochten langskomen, even later waren we in het ziekenhuis. Eenmaal daar zagen ze wel dat het om echte weeën ging. Maar weer werden mijn weeën daar onregelmatig, en hadden ze het idee dat ze niet meer hoog genoeg waren. ( volgens het scherm) maar ik had toch wel moeite met opvangen van deze weeën. Ze gingen overleggen. 

“ overleggen ? Wat overleggen?” Ze gingen overleggen of ik weer naar huis gestuurd zou worden, en dan morgen terug zou komen voor de inleiding of dat ik toch weeënopwekkers zou krijgen en zou blijven. Uiteindelijk is de verloskundige van het ziekenhuis toch gaan kijken hoeveel cm ontsluiting ik had. rond 05:30 Bleek ik al op 7 cm te zitten. Weeen wekkers werden aangezet, zodat de weeën niet meer afzakte. Dit keer koos ik ervoor om geen pijn medicatie te nemen, dit omdat de ruggenprik de vorige keer niet goed bevallen was. En morfine pompje? Dat kwam er niet meer van ;) 

Om 08:30 had ik volledige ontsluiting en mocht ik persen. Maar dat persen ging moeizaam, wat ik ook deed hij kwam er niet uit. Z’n hoofdje stond inmiddels al even waardoor ze een episiotomie hebben gezet. Maar ook dit hielp niet. Hij bleek vast te zitten met z’n schouders. Er ontstond lichte paniek. Een van de artsen hoorde ik vragen of iedereen paraat stond. Vervolgens werd er op de noodknop gedrukt en liep heel de verloskamer vol. De gynaecoloog gaf aan dat ik heel goed moet luisteren, dat z’n schouders vast zitten, z’n hoofd er al uit is maar hij nu snel geboren moest worden, omdat ze zagen dat hij het niet meer fijn vond. Na vele manoeuvreren kregen ze hem er niet uit. Uiteindelijk moest ik op handen en knieën gaan zitten. Ik raakte in paniek, maar ondanks ik in paniek raakte deed ik precies wat er van mij gevraagd werd.

Ik mocht niet mee persen tijdens mijn pers weeën. Ze probeerde hem vanuit binnen te pakken bij z’n schouder. Nou, ik kan je zeggen dat dit een hel was, en zonder pijn medicatie. ( daar had ik nu spijt van ) Daarna moest ik stuk mee persen waardoor ze een schouder kon aanhaken waardoor die geboren kon laten worden, de andere schouder volgde met veel manoeuvreren, en daarna de rest van het lichaam ook. Uiteindelijk werd Riven om 09:00 geboren op 7 juli ( op de uitgerekende datum) met een gewicht van 4470 gram en zeker 52 cm lang. 

Riven huilde niet en oogde blauwig. Hij werd meteen meegenomen door de kinderarts. Waardoor ik vroeg of alles goed kwam aan de verloskundige, omdat riven niet huilde. Die gaf aan dat Riven even hulp nodig heeft om op adem te komen. Even later hoorde we zijn huiltje. Waardoor riven toch een goede start had en het vervolgens meteen goed deed. Alle spanning viel van me af, en ik kreeg daarna Riven bij me. Alles was goed met hem. Wat een geruststelling! Uiteindelijk werd Riven aangekleed, maatje 56 was eigenlijk al aan de krappe kant. 

De verloskamer leek op een slagveld, en ik voelde ineens dat ik veel bloed verloor. De verloskundige bevestigde dit en de gynaecoloog werd weer terug gehaald. Met de echo zagen ze dat er bloedstolsels in mijn baarmoeder zaten waardoor mijn baarmoeder niet kon krimpen, hierdoor verloor ik veel bloed. Riven moest ik op dat moment afgeven aan mijn man.

Er werd op mijn buik gedrukt, als een tube tandpasta werd ik uitgeknepen om ervoor te zorgen dat de stolsels eruit kwamen. Dit lukte niet meteen. Telkens werd er hard gedrukt en pogingen gedaan. Ik heb zelfs de gynaecoloog gesmeekt om het niet meer te doen, maar het moest. Anders moest ik meteen naar de OK.

De meeste stolsels waren eruit. Ik kreeg weeën opwekkers om ervoor te zorgen dat mijn baarmoeder zou krimpen. Wanneer dit niet zou helpen, moest ik geopereerd worden. Gelukkig hoefde dit uiteindelijk niet meer, en mijn baarmoeder krimpte. Godzijdank.

Uiteindelijk werden we naar het kraam afdeling gebracht zodat we tot rust konden komen, even later was daar ook de eerste kennismaking met ons oudste zoontje. Wat een mooi moment was dit! 

De gynaecoloog kwam nog even terug om te vertellen dat ze een advies had voor de volgende bevalling. Ivm schouderdystocie en de grootte van Riven was het advies om bij een eventuele volgende bevalling , een medische bevalling en evt inleiden met 38 weken. Dit om ervoor te zorgen dat dit niet meer gebeurd. Maar ik verzekerde de gynaecoloog dat het hierbij blijft, dat er nooit meer een bevalling komt. Tenminste… dat dacht ik ;). 

Inmiddels is dit een heerlijk gezond mannetje van 3 jaar. En 2 jaar later ben ik toch weer opnieuw bevallen, met een inleiding;). En die bevalling heeft toch veel goed gemaakt. Hierover zal ik binnenkort meer vertellen in mijn volgende blog.