Roze wolk met een grijs randje deel 1

'Demi, je moet je nu normaal gaan gedragen. Dit ben jij niet.' 

Ik ben altijd een onzeker persoon geweest. Altijd iets aan de zware kant en werd daar ook flink mee gepest. Een jaar voordat ik zwanger raakte ben ik 25 kilo afgevallen. Ik sportte 4x in de week, at gezond en voelde me super! 

15 mei 2018. Ik voelde me moe futloos en had nergens zin in. Ik ging die avond sporten maar kon geen enkele oefening afmaken. Hmm ik was pas 1 dag overtijd, toch maar een testje halen? Test gehaald, gedaan en jahoor, hartstikke zwanger! De volgende ochtend deed ik voor de zekerheid nog een clear blue test. 2-3 weken zwanger. Vanaf het moment dat ik dit zag ontstond er bij mij zo een groot verantwoordelijkheidsgevoel dat het me bang en super onzeker maakte. Het is nu mijn taak om dit mini mensje gezond op de wereld te brengen. 

Eten was bij mij het grootste issue. Tegenwoordig wordt je doodgegooid met dingen die je niet mag eten. Veel meer als dat ik dacht. Steeds als ik iets in mijn mond stopte was ik bang dat er iets in zat wat schadelijk was. Ik trok alles volledig uit proportie, ik draaide letterlijk door. Google was mijn grootste vriend en als ik er dan achter kwam dat ik toch iets gegeten had wat achteraf niet 'mocht' raakte ik in blinde paniek. Verloskundige bellen, mailen, om ieder wisse wasje. Ze moeten wel gek van me zijn geworden. Mijn verslaving was destijds softijs. Tot mijn moeder zei 'mag je dat eigenlijk wel?'. Hoppa weer bellen. Nee mevrouw uw moeder heeft wel gelijk. In de machines kan listeria zitten ivm de stilstaande melk. Je kan het beter niet meer doen. PANIEK, het was namelijk mijn craving en had al zo'n 10 softijsjes gegeten die week. Wat nu? Huisarts gebelt en bloed laten prikken, anders kon ik het gewoon niet laten rusten. 

Ik snapte ook echt niet waar dit vandaan kwam. Dit was ik niet. Ik voelde me zo onwijs goed, lichamelijk, geestelijk. Ik had niets te klagen. En dan toch die ongelooflijke angst. Mijn familie werd gek van me. Als we gingen barbecuen was ik alleenmaar aan het zeuren over of alles wel vers genoeg was, gaar genoeg, of iedereen zijn handen wel gewassen had. Ik veranderde in een soort pregzilla. Ik wilde het niet maar ik kon het ook niet stoppen. Zo bang dat er door 1 misstap van mij iets zou gebeuren met de kleine.

Met 19 weken kreeg ik bekkeninstabiliteit. Daar heb ik tot 27 weken mee doorgewerkt in de kinderopvang. Toen ging het echt niet meer. Ik kwam in de ziektewet terecht en zat grotendeels binnen. Mijn wereld werd heel klein. Ik googelde steeds meer, tot in de kleinste details zocht ik alles op. En omdat ik alles zo serieus nam durfde ik gewoon steeds minder en minder. Gek genoeg heb ik nooit last van angst voor de bevalling gehad, daar leefde ik juist zo onwijs naartoe. Dat mijn moeder vaak genoeg zei dat ik juist van deze tijd moest genieten. Maar dat kon ik niet, ik had continu stress. Achteraf baal ik natuurlijk heel erg dat ik te weinig genoten heb, het is zo iets moois. 

Zondag 6 januari, 38 weken zwanger. Ik lag al de hele dag op bed met harde buiken, kramp en onwijze duizeligheid . Zou het begonnen zijn? In de avond werd het zo erg dat ik toch de vk maar gebelt heb. Ze kwam voor de zekerheid mijn bloeddruk even meten en checken of ik ontsluiting had. 'Demi je hebt een gevaarlijk hoge bloeddruk, ik ga je meteen naar het ziekenhuis sturen.' Ook had ik 2 cm ontsluiting. Paniek. Ik hoopte zo dat mijn bloeddruk omlaag zou gaan die avond, dan mocht ik weer naar huis. Maar nee. 'Mevrouw Immel, we gaan u opnemen en u gaat niet meer naar huis zonder uw zoontje, we hopen dat het 1 deze dagen vanzelf op gang komt en anders gaan we u inleiden.' Oh nee, toen ik dat hoorde raakte ik in blinde paniek. Ik werd naar mijn kamer op de afdeling gebracht samen met Mike (mijn man). Hij is nog een tijdje bij me gebleven maar moest op een gegeven moment ook weer naar huis. Ik voelde me net de 3 jarige Demi die als peutertje voor het eerst achtergelaten werd op de peuterspeelzaal. Ik was zo intens verdrietig en zo bang. Ik klampte me aan Mike vast, huilend, hij mocht niet weg, ik wilde hier niet alleen zijn. De volgende ochtend kwam de arts om mij te vertellen dat ik op woensdagochtend ingeleid kon worden. Ik was aan de ene kant blij, omdat dit niet fijn was voor mij en de baby. Maar aan de andere kant was ik zo verdrietig dat ik niets volgens mijn beval plan zou kunnen doen. 

9 januari 2019. Mike stapt om 6.00 de kamer binnen. Om half 8 worden we naar de verloskamer gebracht en daar kreeg ik meteen mijn infuus. Mijn moeder zou aanwezig zijn bij de bevalling dus we zouden haar inlichten als het goed op gang zou zijn. Nou dat duurde niet lang want om iets over 8 zat ik in een vette weeën storm met buik, been en rug weeën. Ik wist niet meer waar ik het moest zoeken. Ik had amper adempauze en hield het op deze manier niet vol. Ik ben tegen mijn principes in toen voor een ruggenprik gegaan. De tijd daarna was super relaxed. Tot ik rond 14.45 onwijze persweeën kreeg. Dit was zo intens maar ook zo fijn, ik voelde Devin gewoon zakken. Toch mocht ik niet persen. Er waren nog 2 bevallingen aan de gang en ik denk ook dat dat de reden was dat ik moest wachten. Mijn ruggenprik werd opgehoogd en de persdrang zakte weg. Alles zakte weg. Ik voelde vanaf mijn tenen tot net boven mijn buik niets meer. Ademen ging zwaar en ik raakte van binnen zo in paniek. Om 16.45 mocht ik dan eindelijk persen. Maar hoe doe je dat als je niets voelt? Ik heb 1 uur en 50 minuten volle kracht geperst zonder resultaat. Er gebeurde niets. Ik baalde zo en was zo kwaad omdat ik in de middag zulke heftige persdrang had en Devin gewoon voelde zakken. En nu op het moment dat ze me lieten beginnen gewoon niets. Er kwam een andere gynaecoloog binnen, hij rolde een karretje voor zich uit met een spuit een schaar en de vacuüm pomp werd erbij gehaald. 'Ze is al 2 uur bezig, hij moet nu echt geboren worden.' Mike was de hele dag zo relaxed en hielp me zo goed, maar nu zag ik paniek in zijn ogen en ook bij mijn moeder. Ik was zo in shock en zo vermoeid dat ik er gewoon niets meer uit kreeg en alles maar heb laten gebeuren. Om 18.50 werd Devin geboren. Ik was in shock en kan me dan ook vrij weinig herinneren van de momenten nadat hij geboren is. Dat vind ik zo erg. 

De eerste nacht ging het meteen mis. Devin verslikte zich en kwam daar niet meer uit. Hij ademde raar en iedere keer als hij wilde drinken verslikte hij zich weer. Ik wilde heel graag borstvoeding geven en hij werd dus ook meteen aangelegd. Dat verslikken gebeurde dus ook aan de borst. In het ziekenhuis werd ik jammergenoeg niet zo goed begeleid bij de borstvoeding. Dat leverde dus onwijs veel stress op voor mij maar ook voor Devin. Omdat hij zich steeds verslikte moesten we in het ziekenhuis blijven. Na 2 nachtjes mochten we eindelijk lekker naar huis. Er was volgens de artsen niets aan de hand waar we ons druk om hoefde te maken. 

Mijn onzekerheid werd alleenmaar ergers omdat het voeden niet fijn was, Devin daar heel verdrietig van werd en ik was natuurlijk iedere keer als de dood dat hij weer in dat verslikken bleef hangen(later bleek het dus een verslapt strottenhoofd, maar daar vertel ik meer over in mijn volgende blog). Mike heeft mij en Devin vanuit het ziekenhuis thuis afgezet en is zijn andere zoontje op gaan halen bij zijn moeder. Devin lag te slapen in zijn maxi cosi en ik ben het hele huis gaan poetsen en stofzuigen totdat de kraamzorg kwam. Nu terugdenkende een beetje vreemd natuurlijk, en dat was dan ook het begin van mijn kraamtijd op een roze wolk, met een grijs randje. 

<iframe frameBorder="0" src="https://www.mamaplaats.nl/iframe/badge.html?u_id=202511&b=large" style="width: 193px; height: 193px;"></iframe>