Rosbief en beschuit met muisjes

Terwijl de gynaecoloog mijn knip hecht, lijken de minuten uren te duren. Waarom hoor ik niks? Waarom huil je niet? Ondertussen vertelt de gynaecoloog mij dat Celine wat opstartproblemen heeft en dat ze haar even een handje helpen. Verder weet zij ook niet veel, de kinderarts is nog bezig. Ook de gedachte dat Sander bij Celine is, stelt mij gerust. Dan is ze tenminste niet alleen, mocht ze....

Na nog een x-aantal uren (minuten dus), krijg ik een bundeltje doeken aangereikt, met daarin een klein, roze baby'tje. Wat is ze mooi! Ik slaak een zucht van opluchting en de tranen springen in mijn ogen. We hebben een dochter, een kerngezonde dochter! Onze Celine Louise, geboren met 38+5, 2675 gram en 46 cm klein.

Samen genieten we van onze eerste momenten als kersvers gezin. Vanaf nu is het niet meer Sander en Hannah, maar Sander, Hannah en Celine. Klinkt goed! Lang mogen we helaas niet van deze momenten genieten. Na vijf heerlijke minuten knuffelen en lieve woordjes fluisteren, komt de kinderarts haar weer van ons overnemen. "Celine wordt opgenomen op neonatologie. Haar opstartproblemen en lage geboortegewicht zijn voor ons reden om haar de komende dagen goed te observeren. Op de kinderafdeling kunnen we haar 24 x 7 in de gaten houden". Ik knik, maar leuk vind ik het niet. Ik zie mijn droombeeld van midden in de nacht wakker worden en uren naar mijn slapende dochter kijken uiteen spatten. De kinderarts knikt begrijpend en belooft mij dat ik te allen tijde naar mijn dochter mag. Eigenlijk mochten we al helemaal niet knuffelen en kroelen en moest ze meteen mee, maar aangezien er bij mij een groot risico bestaat op een postnatale depressie, is het voor ons beiden beter om toch deze momenten mee te pakken. "Ik snap het allemaal wel en geloof ook wel dat het beter is, maar ondertussen heb ik vannacht mooi mijn kind niet bij me", zeg ik verdrietig tegen Sander.

Als Celine onderweg is naar de kinderafdeling, praat de gynaecoloog ons bij en horen we wat er nu precies aan de hand was en waarom alles zo snel ging. Ik ben de gynaecoloog nog altijd dankbaar dat ze op dat moment de juiste inschatting heeft gemaakt en zo adequaat gehandeld heeft. Zonder dat wij het wisten, had ze al een heel team met kinderarts en verpleegkundigen opgeroepen, om Celine meteen na haar geboorte op te vangen.

Op het moment dat Celine geboren werd, was ze vreselijk slap, ademde ze al niet meer en was blauw aangelopen. Alleen haar hartje deed het nog. Een apgar van 2. Sander laat mij de foto's zien en ik moet toch echt even slikken. Ik zie mijn meisje, omringd door allemaal blauwe handschoenen. Twee van deze handen hebben een grote ballon vast, twee andere handen houden een kapje voor haar kleine gezichtje. Ik slik nog eens.

Nadat we van de eerste schrik bekomen zijn, is het tijd voor leuke dingen. Een Italiaanse bol met rosbief, beschuit met muisjes en de familie bellen. Als eerste bellen we de opa en oma van Sander. We feliciteren opa met zijn verjaardag en vertellen hem dat hij een achterkleindochter heeft gekregen. Op de achtergrond klinkt een lachsalvo. Nog meer dubbele verjaardagen! "Ik zei het", klinkt het op de achtergrond. Daarna krijgen we mijn schoonouders aan de lijn. We vertellen de namen en praten ze snel bij over de geboorte. Ze zijn nu nog bij opa en oma, maar komen snel onze kant op.

Om 20.00 uur hebben we de belangrijkste mensen gebeld en lig ik schoon en fris in een schoon bed. Tijd om naar onze dochter te gaan. Vanuit mijn bed kijk ik in de couveuse. Een klein meisje, met een veel te grote luier en voorzien van veel te veel draadjes, kijkt mij met haar grote, heldere ogen aan.