prematuur zonder reden

De eerste 35 weken van mijn zwangerschap was alles normaal, mijn zoontje groeide erg goed en er waren geen rare dingen. Maar toch werd ik op 7 juli 2019 om 9 uur wakker met een soort krampen in mijn buik. Ik dacht dat het de normale harde buiken waren dus ik ging nog even slapen. Om 12 uur werd ik weer wakker, mijn buik begon meer pijn te doen en ik dacht dat het misschien een goed idee was om mijn man wakker te maken. 

Ik maakte mijn man wakker en vertelde hem dat ik een beetje last had van krampen in mijn buik en rug. Hij haalde me over om toch maar de verloskundige te bellen, het was een zondag dus ik moest de spoedlijn bellen van de verloskundige praktijk. Met trillende handen toetste ik dit nummer in en legde de verloskundige uit wat er aan de hand was. Haar reactie was dat ze bij iemand op bezoek was en meteen mijn kant op zou komen om te controleren wat er aan de hand was. 

Toen ik ophing besloot ik tussen de krampen door mijn ziekenhuistas in te pakken, vol goede moed had ik in het begin van de zwangerschap het idee gehad dat ik deze met 20 weken klaar zou hebben staan maar dit was niet het geval. Het duurt toch nog lang dacht ik toen. De verloskundige nam rustig de tijd om naar mij toe te komen dus mijn man belde nogmaals, toen maakte ze toch ietsje meer haast. 

Toen de verloskundige er eenmaal was besloot ze te kijken of ik ontsluiting had, en dit was zeker het geval. Al 8 centimeter. Dit was het moment dat bij mij de paniek toesloeg. Huilend belde ik mijn moeder op die net op vakantie naar Duitsland was vertrokken met mijn broertje, zusje en stiefvader. Samen besloten we dat ze door zouden rijden naar de camping en daarna in de avond langs te komen in het ziekenhuis. 

De volgende stap van dit avontuur was de tocht naar het ziekenhuis, niet wetend hoe de dagen na de bevalling zouden gaan verlopen stapten we samen in de auto. De verloskundige reed voor ons uit. Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen werd ik naar de bevalkamer gebracht, het was toen rond 13.30. Ik was ondertussen weer redelijk gekalmeerd en werd gekoppeld aan allerlei apparaten om mijn zoontje en mij zo goed mogelijk in de gaten te houden. 

Doordat ik al 8 centimeter ontsluiting had, had ik verwacht dat het sneller zou gaan. Ik moest nog maar 2 centimeter maar deze laatste 2 centimeter gingen voor mijn gevoel zo langzaam. Weeën opvangen, even ontspannen, even een laatste moment genieten van de kleine man in mijn buik. Hoe langer ik daar lag hoe meer ik me zorgen begon te maken. Hoe zou het met hem gaan zodra hij alles zelf moet gaan doen?

Rond 16:40 mocht ik beginnen met persen, en om 1658 was hij daar. Lucas Gabriël. Gelukkig deed hij het meteen erg goed, hij mocht omdat hij een goede start had eerst even op mijn borst liggen. Daarna werd hij meegenomen voor alle onderzoeken, over de stappen die volgen zal ik in de volgende blog meer vertellen.